Fish of a lifetime – Patrick Groenewegen
In deze editie volgen we Patrick Groenewegen die vertelt over de vangst van een unieke Nederlandse schubkarper. Een vis die hij al zeven jaar op het oog had en na hard werken op de mat kwam.
Het water in kwestie is uniek waterstelsel en er huizen een aantal prachtige karpers.
Winterkriebels
Zoals elk jaar giert mijn karperhart het uit na alle beurzen en wil en móét ik gewoon naar de waterkant. Zonder enige voorbereiding ging ik afgelopen voorjaar dan ook hard ‘onderuit’ in mijn speurtocht naar mijn targetvis: de eerste sessies resulteerden in keiharde blanks . Na 5 nachten vroeg ik me echt af “waar ben ik mee bezig?”. De stenen vroren uit de grond en met pijn in het hart besloot ik dat het beter was om even te stoppen. Het was wachten op temperaturen van 10 graden of meer, op naar het voorjaar!
Het voorjaar ontluikt…
Begin april worden de weerscondities langzaam aan weer wat beter en de eerste tekenen van leven worden weer zichtbaar langs de waterkant! Onze grote, gevinde vrienden komen ook meer in beweging op ‘mijn’ grote water en sluipen steeds vaker naar de ondiepere stukken van het meer. Ik besluit om mezelf de komende weken te richten op ondiepere stekjes waar de zon vrij spel heeft.Frequent voer ik steeds kleine beetjes licht verteerbare producten. Denk hierbij aan hennep/boekweit maar ook sommige boilies komen hier goed tot hun recht en kunnen een geweldige attractie vormen in het nog koude water.
Ik zoek de vis ondieper en voer steeds kleine hoeveelheden.
Na 2 weken voeren is het dan eindelijk zover, met een goed gevoel reis ik af naar de waterkant om de eerste stekken af te gaan. Al vrij snel krijg ik actie op mijn rechter hengel: een grote brasem tekent voor de eerste vangst van 2013. “Gaat het dan toch nog gebeuren in deze sessie, zou er een karper uitkomen?” Helaas blijft de rest van de nacht stil en tuur ik in de ochtend uren met een k*t gevoel over het water. Er gaat van alles door mijn hoofd; “ligt het aan het aas, de onderlijn of toch aan de stek?”
Met een zware domper gooi ik alles snel de auto in en keer ik huiswaarts met de zoveelste blank van het jaar in de pocket. Twee dagen later waag ik nog een poging, dit maal een dagsessie, maar ook deze trip levert geen karper op. Vorig voorjaar wist ik hier lekker mijn visjes wist te vangen, nu blijft de teller nog steeds op 0 staan.
Ik besluit om voorlopig niet meer te vissen maar om wel frequent de waterkant te bezoeken om kleine hoeveelheden te voeren en vooral te observeren. Zo wil ik de karpers vertrouwd maken met mijn aas en mijn kansen vergroten als ik weer ga vissen.
Hard werken
Half mei gaat de temperatuur eindelijk goed omhoog en ik ben nog steeds 1 van de weinigen in de omgeving die al op de ‘grote plons’ bezig is. “Nu moet het gaan gebeuren!”, denk ik bij mezelf. Wat ik ook erg prettig vind is de absentie van andere karpervissers. In voorgaande jaren kwam het geregeld voor dat ik links en rechts ingesloten werd door ‘vissers’ die donders goed wisten dat ik aan het voeren was…
Met de zon op volle kracht weet ik de vissen in een rap tempo te vinden en mijn voerbeurten richt in meer en meer op de hotspots die ik wil gaan bevissen. De hoeveelheid voer is beperkt maar ik voel gewoon dat ik goed bezig ben.
Met vol vertrouwen gooi ik de spullen in de auto en direct na het werk stuif ik naar de waterkant. Ik trap Vortex vol met lucht en vaar stilletjes naar de overkant van het meer. Geen sporen door het gras, geen auto in de buurt: niemand zal weten dat ik hier aan de slag ben.
In de voorgaande jaren wist ik een deel van de topvissen al te vangen.
Op de stek aangekomen is het een routine kwestie. Snel drop ik de hengels op de voor gevoerde stekken en strooi een paar handjes rond het haakaas. Eerst maar eens kijken of mijn theorieën ook in de praktijk blijken te kloppen.
Als na nog geen 30 minuten mijn linker hengel afloopt geeft de spanning door mijn lijf. Na een mooie dril van een minuut of 10 weet ik dan eindelijk mijn eerste vis van 2013 te landen; “YES!!!”. Deze mooie schub weegt iets zwaarder dan 25 pond en omdat ik alleen ben laat ik de vis zonder foto weer zwemmen.
Ik voel aan alles in mijn lijf dat het nu moet gaan gebeuren. Ik ben niet bij mijn hengels weg te slaan, maar… de uren gaan voorbij en het water wordt stiller en stiller. Er draait geen vis meer, ze springen niet meer, de stek is ‘dood’. Waarschijnlijk hebben de vissen de wind gevolgd en zijn ze op een ander deel van het water te vinden.
Wraak
De volgende dag rijd ik eindeloos rondjes om diverse delen van het water te observeren, op zoek naar onze grote vriend. Ik kom uiteindelijk uit bij een mooie kom vol lelies en overhangende bomen. Wat de meeste vissers niet durven te doen doe ik wel: ik stamp zo hard mogelijk op de grond om onze grote vriend te laten schrikken. “BAM”, in 1 oogopslag schieten er meerdere golven onder de lelies vandaan. “YES! Hier zitten ze!”
Op dit stuk van het water heb ik in de afgelopen jaren al meerdere monumenten van het bestand kunnen vangen. Direct voer ik 2 kg bollen en 3 kg partikels om zo te proberen om de vis voor 1 dag vast te houden, want morgen kom ik terug.
Met gezonde spanning rij ik dan ook de volgende middag terug naar het water. Het was rustig op het werk waardoor ik eerder weg kon. Ik voel dat vandaag alles goed gaat komen, nu moet het slechte voorjaar goed gemaakt gaan worden! Snel vlieg ik langs de Mac voor wat krachtvoer voor onderweg want op dit stukje van het water kan het er soms snel aan toe gaan en áls het loopt kom ik (hopelijk) niet aan eten toe!
De beloning
Aangekomen bij het water zie ik weer meerdere vissen draaien en als een gek blaas ik mijn mooie SGB (speelgoedboot) op (ik heb de Vortex voor deze sessie thuis gelaten). Al snel ligt de eerste hengel in en nét voordat ik de boot in wil stappen, om de tweede stok uit te varen, ontwikkelt er zich een run op de eerste hengel! Snel blok ik de vis maar deze heeft de lelies al bereikt, ik haal de druk van de lijn, doe mijn top onder water en voer de druk weer op. Langzaam krijg ik beweging in de vis en voel direct dat het om 1 van de grotere vissen gaat. Ik stuur de vis naar het stukje open water waar de minste lelies staan en probeer hier de vis af te drillen. Na een minuut of 10 schiet deze echter keihard naar rechts; weer vol de lelies in. “FUCK!” Nu ben ik het zat en ik probeer de vis omhoog te trekken door extra druk te zetten. Er komt een groot karperlijf aan de oppervlakte en aan z’n kop zie ik direct welke vis het is. Mijn hart gaat te keer want deze schub staat al meer dan 7 jaar op mijn lijstje. “Nu snel handelen Pat”, zeg ik tegen mezelf. Ik gooi mijn schepnet op de lelies, de broek gaat uit en als een malle loop ik tot 6 meter het water in. Hier kan ik nog net staan en gelukkig weet ik de vis uit de lelies te krijgen en even later zit de vis in het net. “Yeaahh”, een harde kreet galmt over het water en meerdere voorbijgangers stoppen en vragen aan me of ik hulp nodig heb. Ik roep dat alles goed gaat en probeer zo snel mogelijk de drukte weg te krijgen. Meerdere mensen stoppen en zien dat ik een ware big uit het water til.
Mijn geluk kan niet meer op, na 7 jaar ligt ie daar op de mat. Even ben ik stil en verbaasd: de vis die me al die jaren bezig heeft gehouden ligt nu voor me, het laatste stukje van de puzzel is gelegd en ik realiseer me dat ik dit stuk water eindelijk achter me kan laten. Ik zak de vis en snel bel ik naar Robin en vertel ik hem wat ik zojuist heb gevangen!
Er valt een stilte… “Pat, ik rij nu op de snelweg. Ik pak de eerste afslag en kom zo snel mogelijk jouw kant op om foto’s te nemen!”…
