Franse flits sessies – Marcel Jongbloets
Flitssessies zijn karpertrips die (vaak ‘last-minute’) geboekt worden bij mijn eigen reisbureau. Ze hebben een hoog gehalte aan avontuur en vrijheid. In dit artikel ga ik vertellen over mijn zoektocht naar de pot met goud op paden die vaak weinig of nooit zijn betreden door andere vissers. Heel wat jaren terug ben ik hier aan begonnen in het grote Frankrijk en tot op heden werkt dit land als een grote magneet op al mijn zintuigen. Vissen in Frankrijk is voor mij als een zeer verslavend drug waar ik nooit meer van af zal kicken!
Pionieren & nieuwe kansen
Pionieren en onbekende wateren bevissen is ieder jaar weer een thema dat terug komt. Het voor- en najaar staan vaak strak gepland op waters die de pioniers fase voorheen met vlag en wimpel doorstaan hebben . Van half juni tot half augustus staan vaak de eerste sessies van een totaal nieuw water in de agenda. Speuren op Google-Earth naar waters die mogelijk interessant zijn om een poging te wagen.
We verzamelen veel informatie vooraf, maar het meeste leer je toch óp het water!
Er wordt zoveel mogelijk voorbereid via het internet over dieptes, vidanges, het karperbestand, nachtvissen, drukte aan het water, enz. Wanneer we over vangsten en collega-vissers bar weinig kunnen vinden, is mijn interesse gewekt en gaan we een poging wagen op zoek naar de pot met goud.
Tijd voor nieuwe jachtgronden
Na een paar sessies in Noord Frankrijk in het voorjaar, is het inmiddels half juni. Tijd voor een nieuw water, ditmaal in Midden Frankrijk. Een prachtig, 100 hectare groot stuwmeer verscholen in een dal tussen groene heuvels. Het lijkt of de tijd hier een poosje stil heeft gestaan. De steile oevers zijn moeilijk toegankelijk en op het eerste oog zijn er weinig bevisbare stekken. Een water dat al een paar jaar als ‘kandidaat’ op ons lijstje staat. Mijn vismaat Paul heeft ook 4 dagen vrij genomen en we besluiten om samen op pad te gaan naar dit kleine paradijs. Als een geoliede machine hebben we samen onze uitrusting afgestemd op onze korte verkenning trip. Minimale uitrusting is hier het sleutelwoord. Low profile en flexibel zodat we eventueel snel kunnen verkassen als dat nodig zou zijn. De boilie’s van CBB HQ BAITS moeten hier hun waarde gaan bewijzen, ditmaal de Garlic Robin Red in combinatie met hennep en de nodige blikken zoete mais.
Wie zal het zeggen..? Wat zou hier zwemmen?
Na een rit van 700 km zijn we op de plaats van bestemming. Nu nog op zoek naar het smalle bospad dat ons zou leiden naar de oever van het water. Eenmaal aangekomen bij het smalle steile bospad, vol met kuilen en zwerfkeien, gaan we als volleerde Parijs – Dakar coureurs naar beneden richting het water. Voor mijn gevoel is het avontuur nu pas echt begonnen, vol met adrenaline komen we beneden en komen tot de ontdekking dat het waterpeil zeer laag staat. Parkeren de auto zo dicht mogelijk bij het water en gaan eerst een stukje langs de oevers lopen voor een eerste verkenning.
Na een wandeling van 1,5 km komen we de eerste stek tegen waar we onze shelters kwijt kunnen. Volop ruimte voor twee man en een mooi overzicht over een groot deel van het water. Twijfelen doen we geen seconde; hier gaan we beginnen! Snel lopen we terug naar de auto, spullen eruit, boot het water in en gaan met die banaan! Eenmaal op het water besef ik pas echt wat voor een paradijs we ontdekt hebben. This is what it’s all about!
Er spelen allerlei scenario’s af in mijn bovendeksel. Ik fantaseer over grote dikke maagdelijke vissen, vissen zonder naam, met grote schubben patronen op hun flank, met puntgave bekken die nog nooit de binnenkant van een schepnet hebben gezien, zou dit dan de pot van goud kunnen zijn? Aangekomen op de stek halen we alle spullen uit de boot en loten we om de stek keuze. Paul wint de toss en kiest voor links en ik zal de rechterkant bevissen. Paul heeft zijn spullen in no time staan. (Altijd weer lachen als hij zijn oude Rod Hutchinson tent van 20 jaar oud heeft staan met zijn sporen uit het verleden met hier en daar wat duck tape, haha.) Ik ben iets trager en zet alles klaar als een supermarkt die voor het eerst zijn deuren opent.
Paul zit inmiddels met de boot op het water om de bodem te verkennen op zoek naar hotspots. Al snel komt ie tot de ontdekking dat we op een ondiepe zone van het meer zitten met een oude rivierbedding die er doorheen slingert. De rivierbedding loopt links dicht tegen zijn kant aan en loopt zo een heel eind door. Hier is de keuze ook weer snel gemaakt. De linkse stok gaat boven op het talud onder de kant tegen de steile rotsen die het water in lopen, twee middelste hengels in de rivierbedding en zijn rechtse tegen de overkant op een kleine 1,2 meter water op een stuk harde bodem.
Eenvoudig maar effectief; goede rigs met goed aas!
Door de, over het algemeen, zachte bodem en veel slib in de bedding vissen we met een snowman en met rigs van 30 cm lang zonder te veel poespas. En we besluiten om rustig op te starten met een 30 tal boilie’s en een paar handjes hennep en zoete mais per hengel. Nu is het mijn beurt (we hebben maar één boot bij ons) en als ik op het water zit zie ik op de dieptemeter dat de rivierbedding naar het midden en loopt met een grote bocht door de baai aan m’n rechterzijde terug naar de overkant van mijn stek gaat. Buiten de rivierbedding staat weinig water en ik heb eigenlijk geen andere keus dan om m’n vier rigs te droppen in deze diepere glooiing. Ik verdeel de vier stokken zo wijd mogelijk om een groot gebied af te tasten en voer met dezelfde hoeveelheden als Paul. Na ons ritueel is het wachten op wat komen gaat en hoopvol gaan we de nacht tegemoet.
Stiekem gaan we de donkere nacht in…
Jaaaaaaaa pieeeeeeeeeeeeep !!!
Na een snelle hap en een bak koffie, spreken we elkaar nog even moed in en hemelen het water op tot een waar karper paradijs en zijn we er van overtuigd dat hier wel eens beste vissen kunnen zitten. Altijd mooi die hoop en dromen, maar de realiteit is dat we er nog geen vis gevangen hebben en niet weten wat ons te wachten staat. We kruipen op tijd in onze leger slaapzakken en ik val al snel in een diepe slaap. “Pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep”, een knal harde run op Paul zijn hengels. “Joehoeeee hangen Paulusssss!”. Als volleerde navy-seals springen we de boot in en koersen recht naar de vis. Voordat we boven de vis zijn heb ik Paul al drie keer gevraagd of ie goed aanvoelt maar ik krijg geen reactie. Helemaal gefocust op zijn hengel en de spanning van dit (iedere keer weer) unieke moment; de eerste vis van een nieuw water.
Eenmaal boven de vis blijft deze diep zwemmen in de oude rivierbedding en draait rondjes onder de boot, met voorzichtigheid wordt de hengel hoepelrond getrokken. Hij is het er niet mee eens en neemt een eerste shot van zo’n dertig meter. Weer boven de vis een tweede poging om de vis naar de oppervlakte te dirigeren. Wederom een reactie en de vis neemt een schot richting de overkant van het water. Opnieuw brengen we de boot weer boven de karper die toch serieus strijd biedt en we beginnen te denken dat dit best wel eens een goede vis zou kunnen zijn.
De karper begeeft zich nu in ondiep water en kan de diepte niet meer opzoeken. Nu kan het niet lang meer duren. Na een paar korte vluchtpogingen zien we de eerste glimp van een gele flank die boven komt en worden razend enthousiast . “Oefff, dat is toch wel een beste vis hoor!” “Ja ?” vraagt Paul. “Hedde’um goed gezien?”. “Nee, maar de schim van zijn flank en die zag er best goed uit.”. Even later geeft de vis het op en kan ik het landingsnet onder een mooie spiegel schuiven. “Zeker een dertiger”, zeg ik en zo blij als een paar kleine kinderen staan we te genieten van dit moment, een moment waar we nooit genoeg van zullen krijgen en wat er voor zorgt dat het karper hart zelfs na dertig jaar blijft kloppen zoals het hoort te kloppen. Zo is het ooit begonnen , zo is het nog steeds en zo zal het altijd blijven! THIS IS WHAT IT’S ALL ABOUT! JOEHOEEEE!Een puntgave spiegel ligt op de mat, met een gave bek en zo maagdelijk als mijn zuster vijfentwintig jaar terug in de tijd had. 16,4 kg maagdelijkheid schoon aan de haak geeft de Waymaster aan.
Wat een begin, IHEV!
Een mooi begin en een belofte voor de rest van de sessie. Na het zakken van de vis, hebben we nog even napret van de vangst en met een bakkie koffie nemen hetgeen van zojuist nog even stap voor stap door. We beseffen dat de nacht nog veel leven kan gaan brengen op het water en horen met regelmaat een vis springen in de verte, vooral aan de linker kant van onze stek op wat dieper water. Paul plaatst één van zijn middelste stokken terug in de rivier bedding. En hervatten onze slaap. Die is van korte duur en wordt weer verstoord door een keiharde run op, wederom, Paul zijn middelste hengel die in de rivierbedding ligt. Ditmaal voelt de vis een stuk minder groot aan en paniekerige wilde tikken op z’n hengel bevestigen het gevoel, na een korte drill landen we een puntgaaf schubkarpertje van rond de acht kilo. We onthaken de vis in de boot en geven hem direct zijn vrijheid terug. Voordat de zon weer over de groene heuvels komt herhaalt dit zich nog vier keer in de nachtelijke uren. De eerste nacht zes vissen voor Paulus: een mooie dertiger, en vijf schubkarpers tussen de zeven en twaalf kilo. Op mijn stek aan de rechterzijde blijft het stil en is er geen activiteit te bekennen. ’s Morgens maken we snel wat foto’s van de spiegel geven hem (of haar) zijn vrijheid terug. “Adios amigo!”.
Tijd om te verkassen
Na een uitsmijter een paar bakken koffie en een halve doos sigaretten besluit Paul om een wandeling om het meer te gaan maken om het water te verkennen. Een wandeling van ruim 8 km, “Ben wel een uurtje weg Mars!”. “Ok have fun en zie je straks.” Ik gooi m’n shelter plat en plof op m’n stretcher in de zon. De weergoden zijn ons goed gezind i.i.g. “Heerlijk wat een leven”, fluister ik mezelf in. Turend over mijn stek geniet ik van de schitterende omgeving; drie witte reigers zijn hun ochtendmaal bij elkaar aan het schransen in de ondiepe zone’s, een visarend zit in de top van een oude afgestorven boom aan de overzijde van het water. De zonnestralen geven de vele verschillende loofbomen extra kleur, de rust aan het water ver van de alle drukte en dagelijkse beslommeringen, heerlijk en voel me een gelukkig en rijk mens. Toch knaagt het dat ik nog geen enkele actie heb gezien in de zone die ik bevis. Tijd voor plan B? Of geef ik het nog één nacht? Optie is om links van Paul te gaan vissen, maar laat deze gedachte snel weer varen omdat ik dan de vissen zou opvangen die normaal Paul zijn aas als eerste zouden tegenkomen. “Geef het nog maar één nacht” denk ik bij mezelf, heb eigenlijk verder geen opties fluister ik mezelf in.
Zo direct maar even de opties overwegen met Paul als ie terug is van zijn verkennings-wandeling. Even later zie ik in de verte aan de linkerzijde een bootje varen met twee Franse roofvissers erin, Ze bevissen de overzijde van het meer, een kleine 800 meter links van ons, en komen steeds verder onze richting in. Ik hou deze knakkers nauwlettend in de gaten met mijn verrekijker, wat opvalt is dat ze vrij dicht langs de steile oevers vissen en wat nog meer opvalt is dat ze op zo’n 400 meter het meer oversteken en aan de kant waar Paul ligt te vissen kort tegen de kant gaan vissen. Meteen gaat er een belletje rinkelen! Ik heb zo’n vermoeden dat ze de hele rivierbedding afvissen en dat wil zeggen dat de rivierbedding na 400 meter schuin het meer over steekt om vervolgens langs de overkant verder door te lopen.
Nog een vis uit de eerste nacht.
Ik spring zonder te aarzelen in m’n boot om het vermoeden te bevestigen en ik blijk gelijk te hebben. Ik had voor de zekerheid al wat markers en boilie’s meegenomen. Vol vertrouwen plaatste ik twee markers in het midden van het meer in de rivierbedding en voerde er enkele handjes boilie’s omheen, m’n twee rechtse hengels zouden rechts onder m’n eigen kant (overzijde) komen te liggen. Ook hier strooide ik wat handjes boilie’s in de rivierbedding net voor een overhangende boom. Snel terug, spullen inpakken en verkassen.
De oude rivierbedding loopt door heel het water.
Paul bleef wel erg lang weg en ik had inmiddels bijna alles in de boot liggen klaar voor de overtocht. Even later hoor ik Paul roepen vanaf de overkant en ik vraag m’n maat of ik hem op moet pikken of dat ie nog even doorwandelt. “Pik me maar op, ik ben kapot.” Hij is heel erg onder de indruk van zijn tocht, schitterend wat een water, baaien, rotsen, droomstekken. “Hedde die vis arend gezien?”. Hij zit er helemaal vol van, ha ha prachtig en ik ben een en al oor. Na een heel verhaal ben ik aan de beurt en vertel hem over mijn plannen en bevindingen. “Oooh, ok mooi, doen we!”. Ik ben blij met zijn reactie en het feit dat we weer op één lijn zitten. Goud waard zo’n vismaat. “Maar als jij aan de overkant zit, hoe doen we het dan met de boot?”. “Geen probleem” zeg ik, “ik vaar m’n spullen over, installeer alles, breng m’n hengels even weg met de boot, en vaar terug naar jou, jij zet me weer af aan de overkant en jij kunt de boot bij je houden want je hebt de boot harder nodig als ik”. Nadat ik eventueel een beet heb gehad kan ik gewoon werpen en onder mijn kant kan ik hem gewoon neerleggen, En drillen vanaf de kant is ook geen probleem. “Ok doen we”!
Vol vertrouwen zet ik alles weer op, plaats m’n rigs op de aangevoerde stekken en breng de boot terug. Het is inmiddels al laat in de middag en één van Paul zijn hengels komt tot leven, na een korte drill ligt de kleinste vis van de sessie in het net, wel de mooiste een kleine volschub! Erg mooi dat we nu ook een vis in de middag vangen.
Klein maar fijn!
De nacht van springende vissen
Net voordat de nacht begint wensen we elkaar succes en zoeken onze stretchers op. Wetende dat we nu op onszelf zijn aangewezen kruipen we vroeg de slaapzak in. De afspraak is om elkaar alleen bij een grote vis op de hoogte te brengen.
Wat een rust, hier heerst nog echt stilte die we in ons kikkerlandje niet meer kunnen ervaren. Ieder geluid van de natuur lijkt hier wel zwaar versterkt en klinkt als muziek in mijn oren. Het water begint ook langzaam weer tot leven te komen met hier een daar wat springende vissen, vooral langs mijn rechterkant komt er regelmatig een vis uit het water en het lijkt erop dat ze steeds dichter mijn kant op springen.
Vannacht moet mijn eerste vis op de kant komen, zeg ik tegen mezelf. Ik lig op m’n stretcher en kan moeilijk de slaap vatten en tuur hoopvol naar de toppen van mijn hengels. Ik kan m’n swingers wel omhoog kijken en heb nu toch zeker al een tiental vissen horen springen en enkele boven op de aangevoerde stekken. Het moet nu elk moment gaan gebeuren, dat kan gewoon niet anders!
Even later knalt er eindelijk een hengel vandoor: een run op m’n rechter stok die onder de kant lag. Ik trek de hengel krom en loop over een rotsachtige kant, richting de vis, als een volwassen steenbok. Eénmaal bij de vis kan ik hem makkelijker afdrillen, mijn 2e schepnet ligt al klaar op deze plek. De vis is inmiddels naar het midden gezwommen en zit nu een eindje van de kant af. Nu kan het echt beginnen en ik begin wat meer druk te zetten en de vis komt makkelijk naar me toe en geeft weinig tegendruk. Op een paar zware bonken op m’n top na, gebeurt er verder erg weinig en dirigeer ik de vis eenvoudig naar de kant. Eénmaal op het diepere stuk duikt de vis weg naar rechts en neemt nogal wat meters lijn. Woooow wat een explosie, het lijkt wel of de vis nu pas wakker wordt. Ik besef gelijk dat het toch wel een serieuze vis kan zijn. “Voorzichtig Jongbloets”, zeg ik tegen mezelf , “dit mag niet mis gaan”.
Na een paar uithalen kan ik de vis toch onder m’n top krijgen, maar ik krijg geen glimp van de vis te zien, na tien minuten nog niks. Maar ik blijf geduldig druk houden op de vis zetten en weet dat het niet lang meer kan duren. Even later kan ik mijn net onder een lange vis schuiven en klinkt er een “Yesssss joehoeeeee”! Man man wat wordt ik hier blij van!
Voorzichtig til ik het net uit het water en voel het gewicht in mijn armen trekken. Ha ha dit is toch een beste jongen die zeker hoog in de 30 ponds klassse zit. Ik loop terug naar de stek en leg de vis op de mat en zie dat het om een lange zwak beschubte spiegel gaat die toch de metergrens wel passeert. Even ben ik in een andere wereld en geniet intens van dit moment, allemachtig prachtig. Ik hang de vis even later aan de waymaster die 18,8 kilo aangeeft! “Deze vis gaat in oktober over de twintig kilo” dacht ik bij mezelf.
Ik steek de vis in de bewaarzak en dan is het wachten tot het licht wordt…
Wat een plaatje!
Nog een run!
Ik zak de vis netjes in een dieper stuk en ververs mijn snowman presentatie. Nog voordat ik de hengel terug kan plaatsen komt er weer een stok tot leven, weer rechts onder de kant. Ik sla het natte schepnet om me heen en strompel over de stenen weer richting de vis. Na een korte drill kan ik een mooie spiegel van rond de elf kilo in m’n net trekken die meteen weer zijn vrijheid krijgt. Ik plaats beide hengels weer netjes terug onder de kant, een handje vol CBB Garlic boilie’s erbij en hopen op meer meer meer. Het is immers nooit genoeg 😉 . Tijd voor een bak sterke koffie en een peukie! Heerlijk zulke napret! De druk is er af, alles wat nu nog komt is bonus. Onze missie is geslaagd en het kan alleen nog maar mooier worden.
Terwijl ik de laatste hijsjes van mijn peuk neem zie ik links van me een hoofdlampje het water over glijden. Ha ha Paulus was aan het stoeien met een van onze beschubte vrienden. Ik laat hem lekker en probeer het schouwspel met mijn verrekijker te volgen. Ik vertel hem morgenvroeg wel over mijn vangsten en laat hem verder zijn ding doen. Die oude Libanon veteraan heeft wel voor hetere vuren heeft gestaan, wat een kerel en een vriend voor het leven. Zijn oneliners zijn ook zo’n ding. “Ik heb het gevoel dat er vanavond een gruwel uit komt”, is er één van haha.
Zoek even later m’n slaapzak op en wordt in de nachtelijke uren nog drie keer gewekt door mijn twee rechtse hengels; twee schubs en één spiegel van allemaal laag in de twintig pond. Allemaal plaatjes van vissen die er super gezond uitzien en die waarschijnlijk nog nooit zijn gevangen.
De ochtend is inmiddels aangebroken en ik lig in een diepe slaap, maar die wordt verstoord door een paar piepen uit m’n linkse pieper. De swinger staat strak tegen mijn hengel en verder gebeurt er even niks. Ik besef dat ik goed heb doorgeslapen want het zonnetje staat al ruim boven de heuvels en zie dat Paul al aan een zonnebank kuur is begonnen op zijn stek. ligt. Zit zelf aan de koude kant die pas in de middag van haar stralen kan genieten. Plots zakt de swinger van dezelfde hengel en valt mijn lijn slap. Ik twijfel geen seconde, spring van m’n stretcher pak de hengel en draai de lijn strak. “Yesss, contact en het voelt aan als karper”. Na een drill uit het boekje kan ik een licht gekleurde spiegel van 13.5 kilo landen. Ze worden weer iets groter en ik zak de vis voor een foto. Ik werp mijn hengel terug in met een pva stringetje en schiet er nog wat bollen bij met de katapult en loop over mijn oever een stukje opzij zodat ik recht tegenover Paul sta.
Brabantse gezelligheid in Frankrijk
Paul ziet me lopen en schreeuwt “Menneke Boske”. Ik zeg ” hallo krullebol!” “Was het wat?” vraagt Paulus. “Zes stuk tot nu toe, met 1 hele mooie erbij van bijna 19 kg.” Paul vaart nu toch maar even naar mijn kant want dat praat wat makkelijker. Enthousiast horen we elkaars avonturen van de afgelopen nacht aan. Paul had vier vissen afgelopen nacht, maar allemaal kleintjes. Ik vertel van de vissen die ik heb gezakt en vraag of we zo even foto’s kunnen maken. “Is goed, ik heb alleen een ander plannetje, gooi mijn spullen in de boot en kom gelijk jouw kant op”. “Vis ik de laatste nacht naast jou, toch iets gezelliger en vanaf die plek kan ik toch nog naar mijn huidige stek vissen”. Strak plan en zo gezegd, zo gedaan. Even later zit ik met een prachtige vis in mijn handen en vol enthousiasme maken we een paar prachtige foto’s.
Zulke vissen willen we nu vangen, maar zeker ook over een jaar of 10!
Garde de Peche, Peche de Nuit Interdit!
Na de fotosessie van beide vissen brengt Paul zijn hengels weer in stelling. Terwijl hij druk bezig is komt weer een van mijn hengels op het midden weer tot leven. Wederom een vis in de twintig pond klasse. Blijft toch lekker om je vissen ook overdag te vangen. Daarnaast is het fijn dat we nu weer naast elkaar zitten. Vooral ook om Paul z’n kookkunsten. We eten een heerlijke pasta schotel die hij in mekaar fixt als de kok van de Muppet Show! Met verschillende pannetjes waar de helft langs valt prutst hij iedere keer weer een heerlijke maaltijd in elkaar. Naderhand schuurt Paul de pannen schoon met wat grind en gebruikt de golfslag van het water als vaatwasser.
We ploffen met volle buik op onze stretcher en genieten intens van het weer de omgeving en onze vriendschap. Lekker slap ouwehoeren met af en toe diepgaande gesprekken over het leven. We laten onze gedachten de vrije loop over het water. We zijn het eens dat het grootste deel van het bestand toch kleinere vissen zijn die nog volwassen moeten worden. Maar we vragen ons ook af wat nu daadwerkelijk de topvissen van het water zijn? We zijn er beide van overtuigt dat er in de toplaag een paar beste vissen zouden moeten zwemmen. Het water is al zo oud en al meer dan twintig jaar heeft er hier geen vidange meer plaats gevonden. Daarnaast hebben we na twee nachten toch twee mooie dertigplussers gevangen. Wat ons gevoel ook sterkt is dat we ’s nachts toch ook een aantal vissen hebben horen springen waarbij het leek of ze een grote stoeptegel in het water donderden.
Opeens komt er weer een hengel aan mijn zijde tot leven en weer op het midden. Ik pak de hengel en de vis trekt gelijk naar rechts en duikt onder de kant boven op m’n hengels die aan de kant liggen. Ik loop weer naar de vis en neem plaats op een van de grote rotsblokken om de vis rustig af te drillen. Als ik de vis onder de top heb hoor ik een geluid achter me en kijk een klein mannetje aan die op het eerste gezicht drie keer per dag de Mac Donalds bezoekt en bij ieder bezoek twee Big Macs naar binnen schuift. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan met een blik van “rot op en ga in de ballenbak spelen”. Kort erna verdwijnt ie en kan ik rustig de vis afdrillen… Tenminste, dat dacht ik. Ik hoor weer een geluid en het manneke is alweer terug met z’n vader die er iets sportiever uitziet op z’n mountainbike.
Ik begroet ze toch maar even met gebrekkig “bonjour” en geef ze verder weinig aandacht en concentreer me weer op de vis en dirigeer onder toezicht van het ongewenst publiek een mooie mid twintiger in m’n landings net. Ik onthaak de vis en zet hem meteen terug in zijn element. Dan wordt ik aangesproken en besef dat we met een garde de peche van doen hebben. Met mijn gebrekkig Frans ga ik een gesprek aan en wordt ons duidelijk gemaakt dat we niet mogen nachtvissen. Ik zeg dat we alleen overdag vissen en ’s nachts onder onze paraplu’s liggen en ’s morgens de hengels weer ingooien. Ik merk dat ie ons hier liever niet ziet, maar stemt toe en kan nog net de woorden “bon peche” over zijn lippen krijgen.
Paul slaapt onder de sterrenhemel.
“Godverdomme” zeg ik tegen Paul, “wat nu”? Nog maar één nacht te gaan en dan dit weer. Nemen we het risico of draaien we de stokken binnen vanacht? Paul besluit om zijn hengels maar binnen te draaien en ik draai met pijn en moeite twee stokken binnen zet m’n skypod achter m’n shelter en leg twee hengels op de grond met de molens onder mijn stretcher en gaan zo de nacht in. Ik moet en zal vissen, dan maar zo en als ik een beet krijg word ik wel wakker van de gierende slip. Toch zit ik gespannen te vissen en hoop dat de garde ons ’s nachts niet komt bezoeken om te controleren of we ons de regels houden. Paul slaapt zonder tent de laatste nacht onder de sterren hemel en ik duik onder mijn shelter.
Midden in de nacht schiet ik wakker van een tikkend geluid en besef dat er een vis aan m’n linkse hengel hangt, na een korte drill vang ik een schub van rond de twaalf kilo en zet de vis meteen terug. Ik besluit nu toch maar om mijn hengel niet meer in te gooien en hervat mijn slaap. Nog kans met één hengel. En anders… morgenvroeg voldaan weer naar mijn schatje. De nacht verloopt verder rustig en we zijn vroeg wakker.
Terwijl ik mij uit rek neem ik de omgeving in mij op en besef dan dat mijn lijn een heel andere kant uitloopt als waar ik hem geplaatst heb. Pak de hengel en mijn lijn loopt een totaal andere richting uit. Stomverbaasd draai ik de lijn strak en maak contact met een vis! Als finishing touch weet ik nog een mooie spiegel vangen met een prachtig schubben patroon. Ik zet de vis terug en we eten nog een uitsmijtertje, drinken de nodige koffie en roken nog een paar sigaretten.
Nu snel alles inpakken en terug naar huis!
We beseffen dat het einde is aangebroken van ons mooie avontuur dat zeker een vervolg zal gaan hebben. Een uurtje later ligt alles weer in de boot en varen we terug naar de auto. De tocht terug is weer volop genieten, wat een water, wat een rust en wat een prachtig stukje natuur. Magic! Ik besluit later om in oktober alleen terug te gaan en de rest van het water te verkennen. Dit word nog een veeeeeel groter avontuur kan ik jullie alvast verklappen. Wordt vervolgd.
Tight Lines,
