Een succesvolle Franse Pinkstersessie – Erwin Vos
Weg van het moeten!
Geruime tijd leefde het verlangen om enkele dagen te gaan vissen, weg van het moeten. Na een periode van drukke werkzaamheden werd het de hoogste tijd om nu iets voor mijzelf te gaan plannen. Werk hoef ik niet te plannen, maar mijn vrije tijd wel. Ik leef mijn leven zoals ik dat wil, ik bemoei me toch ook niet met een ander; zong Andre Hazes. En hij was ook karpervisser.
Het is bijna niet te beschrijven en geen andere tak van hengelsport kent het, op het moment dat je de hengels neerlegt op je steunen, krijg je de vrijheid om een bak koffie te zetten, te roken, lezen en zelfs te slapen als het lukt. Niets zal je deze rust doen verstoren, hoop je dan heel stiekem, tenzij een karper zich meldt natuurlijk! Wanneer je deze momenten weet te waarderen is karpervissen geen moeten, maar een levenswijze waarbij ik graag oud wil worden.
De nodige weersites werden bekeken en bijna allemaal voorspelden ze mooi zonnig weer voor het Pinksterweekend. Vrijdagochtend nog een paar uurtjes werken en na de middag was het vertrekken richting La Douce France. De Italian Stallion Renzo zou me deze trip vergezellen en hij had het vurige verlangen zijn eerste Frankrijk karper te omarmen. De reis verliep voorspoedig en vlak voor het donker zette ik de auto stil aan de oever van de rivier. Deze stroomde heel lichtjes, zoals mijn Franse kennis de dag voor vertrek had verteld. Het gaat er in het leven niet om wat je weet, maar wie je kent!
Verschillende soorten bollen, heel en gebroken voor optimale variatië.
Eerst de hengels in gereedheid gebracht en in het donker enkele stekken lichtjes aangevoerd. Thuis had ik al een mix gemaakt van verschillende boilies, zowel heel als gebroken. In je voorbereiding thuis kun je al veel tijdwinst behalen want ik wil elk uur optimaal benutten om te vissen. Rond de klok van 1:30 uur lagen alle hengels in en werd een heerlijk koud Italiaans biertje geopend.
De eerste is binnen.
Op het moment dat de zon zich liet zien vanachter de brug schreeuwde mijn beetmelder het uit als een mager varken dat geslacht wordt. Heerlijk, en dat na slechts een paar uurtjes vissen! Na een heerlijke dril schepte Renzo de eerste vis van deze trip. Yes, in de pocket! De haak zat muurvast en was nooit meer losgekomen. De haak is immers het eerste contact met de vis en die moet scherp, sterk en betrouwbaar zijn en dat zijn deze haken. De volgende vis is voor Renzo.
Scherp, sterk en betrouwbaar.
Ondertussen brand het zonnetje al behoorlijk pittig op onze prachtige lijven en uit het niets krijst de beetmelder van Renzo het uit. Met enigszins knikkende knieën staat hij deze vis te drillen, zijn eerste Franse karper aan de andere kant van de lijn en die geeft zich niet zomaar gewonnen. De Italian Stallion begint zelfs in het Italiaans tegen me te praten en zijn hartslag maakt overuren. Dan is daar het moment als mijn net zijn eerste franse karper omarmt. Fortunato.
Renzo heeft zijn eerste felbegeerde Frankrijkkarper.
De rest van de dag bleef het angstvallig stil. Geen enkel teken van leven in het water. De koperen ploert aan de hemel doet het kwik stijgen tot bijna 40 graden Celsius, en geen zuchtje wind. Ik besluit om alvast een goede warme maaltijd te gaan voorbereiden. Gehaktballen, schnitzels, biefstuk en pasta staat er vandaag op het menu, en worden naar binnen gewerkt alsof het ons laatste avondmaal is. Mijn moeder zegt altijd dat goed eten belangrijk voor je is. Je lichaam wordt opgebouwd door de voedingstoffen die je tot je neemt. Oftewel, je bent wat je eet. Hetzelfde geldt ook voor het aas wat ik gebruik, dit moet kwalitatief goed zijn en een toevoeging voor de karper.
Wij eten gezond, maar de karper verdiend ook kwalitatief goed aas.
Aan het begin van de avond besluiten we om de lijnen binnen te draaien en te voorzien van nieuw aas. Bijkomstig voordeel is dat we nu bij daglicht onze lijnen kunnen uitvaren. Ik doe mijn zonnebril met gele glazen op waardoor ik zandplaatjes heel goed kan waarnemen tussen de waterplanten. Heel precies positioneer ik mijn onderlijn tussen de waterplanten op een schone zandplaat. Ik voer slechts een tweetal handen hele en gebroken boilies eromheen. Het eerste wat ik tegen Renzo zeg als alle hengels in positie liggen is: ” Dat zandplaatje gaat een bak opleveren”.
Renzo doet ook een drietal voorspellingen, welke alle drie uitkomen binnen enkele uren. De eerste is dat ik voor 00:00 uur ’s nachts een aanbeet krijg. En warempel 2 minuten voor 00:00 uur een fluiter van het zandplaatje.
Toch het zandplaatje!
Snel loop ik achteruit met de hand op de spoel en geef geen millimeter, hij mag zich niet vast zwemmen in de waterplanten en het wier! Deze vis geeft zich echt niet gewonnen, ik moet voor elke centimeter vechten. Op het moment dat ik tegen Renzo zeg dat hij zo in het net komt, neemt de vis een gigantische spurt en begint de strijd van voren af aan. ” Ga je het nog redden voor de kerst dit jaar om deze karper op de mat te krijgen” roept de Italian Stallion.
Rond middennacht gebeurt het!
Eindelijk na een 20-tal minuten zie ik de vis voor het eerst in het schijnsel van onze hoofdlamp. Bliksem, wat een dikke karper en wat een lengte! Vakkundig schuift Renzo het net onder de vis en trekt het net naar de kant. In eerste instantie dacht hij vast te zitten met het net, maar dat blijkt het gewicht van deze dame te zijn. Eenmaal op de mat neergelegd, kijken we elkaar aan en kan ik een schreeuw van geluk niet onderdrukken. We zijn er beiden stil van.
Door het gewicht van ruim 21 kilo bij een lengte van 101 cm bekruipt mij een gevoel van totale rust en voldoening. Waarom ben ik karpervisser? Hierom dus! Wat heb ik hier naar uitgekeken, na een voorjaar waarin door hard werken, pionieren en slechte weersomstandigheden de gewenste resultaten uitbleven. En zie nu wat hier voor me ligt, terwijl de zweetdruppels op mijn voorhoofd staan.
De 2e voorspelling blijkt ook te kloppen!
De tweede voorspelling was dat tijdens het fotograferen er andere vissers langskomen, ook dit gebeurde. Dit waren roofvissers en feliciteerden mij met deze vis en liepen nonchalant verder. De derde voorspelling komt uit en dat is dat we tijdens het fotograferen een run krijgen. Inderdaad, de eerste foto’s waren gemaakt en Renzo zijn beetmelder giert het weer uit.
Na wederom een mooie dril schep ik een schubkarper en maken we direct de foto’s van deze vis. De andere vis had ik snel in de bewaarzak gedaan zodat ik eerst Renzo kon assisteren. De laatste foto’s worden gemaakt van de grote schub en de zon schijnt haar stralen van goud op haar flanken. Ditmaal is het wel “goud” wat er blinkt. Met een meer dan voldaan gevoel geef ik deze vis zijn vrijheid terug.
Zijn gewicht in goud waard.
De laatste nacht gaat in en het enige teken van leven zijn de vleermuizen en uilen die overvliegen. Bij het krieken van de dag kruip ik mijn slaapzak uit en ga in mijn stoeltje achter de hengels zitten. Loopt hij nog een keer af, of wordt het inpakken en terug naar huis?
Bij het krieken van de dag ga ik nog even lekker achter mijn hengels zitten.
Het is 7:00 uur als we inpakken, en drie kwartier later rijden we huiswaarts. Ook bij deze gedachte komt er een rust over mij, wetende dat mijn vrouw de keuken aan het schilderen en sausen is en wie kan dat beter als zij? Niemand! Een kus van haar kan alles genezen, van een geschaafde knie tot een gebroken hart!
