Cassien Times – Deel 2 – Het roer om
In het eerste deel van dit tweeluik zagen we hoe Cassien meedogenloos was voor de visvrienden Ben Scholten en Arjen Verleun. Storm, tegenslagen, uitputting en slechts een enkele karper was hun deel. Toch gooiden ze de handdoek niet in de ring en gingen ze volgas de tweede week in. Een keuze waar ze geen spijt van kregen…
Ben vertelt: Ondanks dat de Westarm groot genoeg is om je 2 weken te vermaken, besluiten we deze te verlaten. Daarnaast gaan we vanaf dit moment twee stekken per dag bevissen om meer actie af te dwingen. 05:00 uur op, 06:00 uur aan het water, boot oppompen, spullen erin en dan 25 minuten varen. De eerste stek bevissen we tot 13:00. Opruimen, voeren en 15 minuten varen naar stek 2. Vissen tot 18:30, opruimen, voeren en naar huis en dat zo elke dag. Hoezo vakantie?
Back on track!
Resultaat ondanks een moeizaam begin
De eerste twee dagen op de nieuwe stekken blanken we, maar wel zien we heel veel vis op de dieptemeter en ook is er veel activiteit op het water. Met regelmaat springt er een karper op of in de buurt van onze stekken. Ondanks dat de vis aanwezig is lukt het niet om een aanbeet te forceren. Weer zakt de moed in de schoenen. Het is geweldig hier en met recht een avontuur, maar na anderhalve week nog geen vis weten te vangen, ga je aan jezelf twijfelen in alles wat je doet. We hebben nog maar vier dagen te gaan en het moeten begint het te winnen van het plezier.
Aan het begin van de nieuwe dag, heb ik moeite met opstaan. Als we eenmaal op de stek zitten en de hengels inliggen, probeer ik even wat slaap in te halen, maar in mijn hoofd is een complete denktank in werking getreden. Om 11:00 lijk ik wel door een bij gestoken, wat zeg ik, door een hele korf. Een aanbeet en wat voor 1. Binnen no-time zijn we boven de vis en kan de dril beginnen. De vis gaat geen millimeter naar links of rechts, maar recht naar beneden en is niet van plan zijn koers te wijzigen. Keer op keer als ik denk nu ben ik aan de beurt, worden er weer meters lijn genomen. De vis wordt weergegeven op de dieptemeter en die raakt er een beetje door van slag. Als de vis weer lijn neemt zien we de vis dalen van 6 naar 10 meter. De zon staat fel te branden en als de vis op 4 meter diepte zwemt, zie ik de eerste glimp. Het is een spiegel zeg ik tegen Arjen. De hele dril is geweldig en wanneer Arjen het net onder de vis schuift ben ik zo blij, ik kan mijn geluk niet op.
Terug op de kant hangen we de vis weer even weg, om even tot rust te komen en alles klaar te zetten. Eindelijk is bij mij de druk van de ketel. Het is een mooie lange spiegel en elke schub heeft een mooie opvallende gele rand. We’re back baby!
Karpers als deze zijn zéér welkom.
Wat opvalt is dat deze vis op exact dezelfde combinatie is gevangen als de eerste vis. Daar moeten we op inspelen. Nog maar drie dagen te gaan, maar we hebben geen schroom meer. We passen onze rigs aan en voeren meer. Het vertrouwen is zo groot dat we zelfs camera’s gericht op de hengels plaatsen, in de hoop een run op film te krijgen. Arjen baalde van het feit dat zijn Gopro niet in de boot lag om de dril te filmen van zijn record. Vanaf nu ligt de Gopro standaard in de boot.
Inspelen op beschubte omstandigheden
De eerste stek levert die dag niks op maar Arjen krijgt zijn kans op de tweede stek. Ik hoor drie piepen, kijk op en zie Arjen al met een kromme hengel staan. “Hoe de fuck doe je dat zo snel?” vraag ik. Ar was na het zien van een springende vis, naast zijn hengels gaan zitten. Verassend genoeg ligt de vis schepklaar aan de oppervlakte te wachten als we aankomen. Het is met alle respect een ’kleinere vis’. De vis gaat op de kant wel flink tekeer. Dat had ie beter in het water kunnen doen.
Ook Arjen mocht enkele Cassien parels bijschrijven.
We schieten wat mooie platen van de vis in de kleurrijke avondzon en ruimen daarna alles op. Het doet een mens goed wanneer enige aanpassingen vis op gaan leveren. Op de terugweg gaat er weer het nodige voer te water. Het is voor ons doen echt veel, maar het werkt. Nu het enigszins op gang begint te komen zou ik nu wel graag willen dat er ook een vis van mijn hengels afkomt. Van de vijf aanbeten tot nu toe, komen er 4 van de stokken van Arjen en hebben we er 3 gevangen. Ik begin me een beetje peppie te voelen. 🙂
De volgende dag is het weer heel anders en dat klopt zowaar met de voorspelling. Het is bewolkt en er staat een redelijke wind op het water. Dit voelt goed. Vlak voor de middag eindelijk een aanbeet op mijn hengel. Met de Gopro op mijn hoofd en Arjen aan het roer begint weer een machtige dril. Na een kwartier zie ik de eerste glimp en denk dat het een spiegel is. De vis gebruikt de diepte, maar is duidelijk zijn kracht kwijt. Het blijkt een schub te zijn. Dat dit ook nog een beste is hadden we niet durven hopen. De lunch en het proosten moet even wachten, want het is tijd om te foto’s te maken, voeren en door te gaan naar stek 2.
Ondertussen is alles echt een routine geworden en binnen no-time zijn de hengels weer uitgevaren. Weer gaan de camera’s aan in de hoop een run te filmen. Als ik de camera wil resetten, krijg ik drie piepen op mijn rechterhengel, buigt door en gaat over in een volle run. Arjen is er helemaal klaar voor en vaart het wijd op. Alles gaat goed en ook Arjen vangt een mooie schub. De fotosessie die volgt luidt het einde van de op één na laatste dag in.
Tegenwoordig bevat Cassien een flinke populatie schubkarpers.
Wat een verschil met de eerste week, waar niets leek te lukken en we flink op ons donder kregen. Nu zit alles mee en komen onze wensen ook nog is uit. Arjen zegt: ”Ik heb alles voorbij zien komen, nu alleen nog een 50 ponder en een 10 ponder”.
Die hem aan het roer houdt zal varen
De laatste visdag lijkt wel een waas. We beseffen dat dit de laatste dag is en al het mooie om ons heen projecteren we dubbel op ons netvlies. De twee weken zijn voorbij gevlogen maar we gaan eerst nog extra genieten vandaag. Er hangt iets in de lucht en dan bedoel ik niet de bewolking. Dat is er wel die dag en voor het eerst, (op de storm na) waait het ook echt hard. De harde wind maakt het uitvaren wel een lastig klusje. Springende vissen zijn niet goed waar te nemen met deze golven maar op de dieptemeter zien we er genoeg. Dat wil niet zeggen dat het karper is maar het geeft wel vertrouwen. Nadat we onze hengels hebben uitgevaren en alles op scherp ligt, belt mijn vrouw. In twee weken kan een hoop gebeuren en na tijden bezig te zijn geweest met een nieuwe school voor onze zoon, is daar eindelijk het groene licht. Zij blij, hij blij dus ik ook blij. “Breek je record maar vandaag”, zegt ze vlak voordat ze ophangt en hangt lachend op. Rond 11:00 krijg ik een run op mijn middelste en verste hengel. Deze vis gaat gelijk door de slip heen en dat op zo’n afstand en diepte (100 meter en 14 meter diep). Arjen legt de boot klaar, maar dit keer wil ik alleen. Hij knikt begripvol en duwt me de kant af. Deze dril verloopt in slow-motion en alles lijkt heftiger.
Drillen op Cassien, een machtige ervaring.
De eerste 20 minuten heb ik niks in te brengen. Ik laat de vis gaan want dit voelt goed. Na 25 minuten zie ik de vis voor het eerst. Het voelt alsof de tijd even stil staat als ik zie hoe hoog de vis en als deze weer de diepte in duikt, besef ik hoe breed de vis is. Het is moeilijk te omschrijven, maar je komt op zo’n moment in een soort trance. Geluid om je heen vervaagd en het enige wat er op dat moment bestaat ben jij, je hengel en de vis aan de andere kant. Meerdere keren denk ik dat de vis klaar is om te scheppen maar duikt dan weer het diepe in. Ik probeer de vis te scheppen maar stoot tegen het lood aan, die vervolgens blijft hangen aan het netkoord. De zenuwen gieren door mijn lijf en kan mezelf wel voor m’n kop slaan. De tweede poging lukt wel. Ik zit naar het net te staren en juich naar de kant.
‘Over the moon!’
Als ik de vis de boot in til knallen de weer de zenuwen door mijn lijf. Terug op de kant, ben ik zo blij dat ik Arjen om z’n nek vlieg. “Wat denk jij?” vraag ik aangezien hij het bij elke vis nagenoeg perfect inschatte. “24/25 kilo”, zegt hij. Ik ben nu echt niet in staat om te wegen en fotograferen. Hyper en bekaf tegelijk, hang ik de vis in de sling weg. Wanneer ik genoeg gekalmeerd ben is het moment daar. Met behulp van een bankstick til ik de weegschaal met daaronder de dinosaurus op. “Een dikke vijftiger!”, zegt Arjen. “Echt? ECHT?!” Ik kan het niet geloven. Een nieuw record. Ik word overmand door emoties. Niet alleen om de vangst van deze vis, maar gewoon de gehele trip. Ups-and-downs, totaal geen vertrouwen meer hebben in een goede afloop en dan in een paar dagen tijd komt alles op zijn pootjes terecht.
Bedankt voor dit onvergetelijke moment.
De foto’s maken is een puur genot en om zo’n bak weer weg te zien zwemmen is gewoon adembenemend.
Het einde kroont het werk
Na dit succes is het tijd voor de volgende stek. Uit het niets begin ik te lachen en Arjen vraagt wat er is. “Heel gemeen en niet zo bedoeld”, zeg ik, ik lach me dood als jij nu nog een vis vangt van 10 pond. Samen schaterlachen we en dit geeft ook goed weer hoe we het samen hebben gehad in deze 2 weken. Op de tweede stek krijgen we geen aanbeet meer en al zouden we willen blijven zitten, is het nu toch echt tijd om voor de laatste keer op te ruimen. Dat valt zwaar en voelt onwerkelijk. Wanneer we wegvaren van de stek zeggen we bijna niets tegen elkaar. We staren alleen maar om ons heen en kijken naar de verschijnende sterren waar de Melkweg duidelijk zichtbaar is. Voor de laatste keer rijdt Ar z’n auto de trailerhelling op en zeggen we Cassien vaarwel en AU REVOIR! Cassien heeft ons haar mindere kanten laten zien, ons op de vingers getikt daar waar we te snel teveel wilden, maar ons ook beloond nadat we haar met respect behandelden.
Puur uit gewenning schrik ik zaterdagochtend om half zes wakker. Slaapdronken strompel ik door het huis en besef ik mij dat het niet meer nodig is om op te schieten. Het voelt wederom als een teleurstelling. Even later word ik weer wakker door de zon die haar warme stralen mijn slaapkamer binnen schijnt.
Het was fantastisch! Tot ziens!
Arjen gaat naar de bakker en we verwennen onszelf met vers stokbrood en chocoladebroodjes. Na het ontbijt is het toch echt tijd om de spullen in de auto te laden. Om 11:00 overhandigen we de sleutel aan de vrouw des huizes, bedanken haar en beginnen we aan een lange terugreis. Het is met recht een avontuur geweest waar in tien dagen aan het water ´slechts´ acht aanbeten te forceren waren en daarvan zes vissen op de mat eindigden. Was het alles waard? Oh hell yes!
