Relaas van een bewogen dag in de zon – Bjorn Mol
Vissen draait niet alleen om het vangen van een dikke vis. Er spelen nog veel meer factoren een rol die zorgen voor de fantastische beleving van onze hobby. Bjorn Mol heeft zijn beleving aan het digitale papier toevertrouwd enneemt je mee op een avontuur in onze hoofdstad. En zoals we allemaal wel weten van Mark en Michiel, lopen avonturen vaak net wat anders dan vooraf gepland. 🙂
Bjorn Mol vertelt: Tring, Tring, Tring?. Tring ?Yoooooo Marko hier.? ?Yooooo Marko, alles lekker?? ?Mooie kleine volschub zag ik voorbij komen op de whatsapp Bjorn. Polder visje?? ?Ja man, eerste visje van het jaar. Hey gaan we morgen een korstje uitgooien?? ?Ja man, doen we! Zal ik je rond een uurtje of 17 ophalen?? ?Gast nee man, ik blaf ?m rond 11.00 uur al naar het water. Even wat werk dingen doen en dan gaan!? ?Mmmmmm, ja ok…. weet je wat?! Ik ga om 0600 uur wel naar kantoor en dan haal ik je om 1100 uur wel op. Zin in man! Dagje knallen! Ik weet wel een watertje waar DIKKUH spiegels zitten man!? ?Hahaha ja goed man…. zie je morgen!? ?Zin in man!?
Het avontuur, wat uiteindelijk een memorabele dag zou worden, laat zich zo het beste inleiden. Sorry vrouwlief, je moet mij weer delen met m?n vismaat zo af en toe. We kunnen er niks aan doen. Ver in de 30 (jaar) maar nog steeds zijn we kleine jongens als het op karpervissen aan komt.
Ik haal de hengel uit de schuur en bereid hem met een haakje maat 8 en elastiekje voor. Snel even een halfje wit bij de supermarkt gescoord. Simpel doch doeltreffend. De spanning stijgt!
1100 uur. Marko staat voor de deur. Gaan met die banaan en op naar het eerste water. We hebben besloten Amsterdam onveilig te maken. Wat een heerlijkheid; maandag, gewoonlijk een werkdag, volle bak zon, 26 graden, windstil en wij mogen naar het water! De verwachtingen zijn hoog gespannen.
Het eerste water betreft een woonwijk met een vaart en bruggen. Tjilpende vogeltjes maken de rustgevende scene compleet. Hop, die auto uit. Hengels pakken, rugzak om en naar de brug. Direct maar even kijken. Binnen n minuut spotten we al beroering in het water en zien een vis van leuk formaat (ik schat toch wel zeker half in de 20 pond) onder de brug door kruisen. Marko laat hem aan mij en loopt zelf vast door. De hengel was nog niet voorzien van aas dus werp ik maar snel een losse korst in het water. Hij belandt stijf tegen de met rommel bezaaide rietkraag aan, waar de vis zojuist gezien was. Het bleef stil verder. De hengel ook maar even achtergehouden. Eerst die vis weer vinden.
Marko was dus al weg. Ik zag hem verderop aan de vaart staan zwaaien. Hij had wel wat gezien maar was duidelijk nog zoekende. Samen trokken we verder langs de vaart om uiteindelijk, op een plek waar de vaart een bocht maakt, op een groepje vissen te stuiten. We tellen er drie of vier, waarvan n duidelijk grotere vis. Die willen we natuurlijk. De vissen laten zich niet makkelijk verleiden. Ze zwemmen rondjes hoog in het water. Meerdere keren werpen we onze korsten perfect in de zwembaan, maar de vissen koersen rustig door en hebben schijnbaar geen interesse. Duidelijk en typisch gedrag zo vlak voor de paai. We houden al rekening met desinteresse.
We zijn de vissen weer even kwijt. Ondertussen staan we in de knik van het water. Marko en ik staan een meter of 15 van elkaar vandaan. De knik, voorzien van een mix dikke scheuten manshoog riet en brandnetels tot aan de knien, scheiden Marko en mijzelf. Ineens zie ik een groepje hitsige vissen aan de overkant. Ik denk de zwembaan te herkennen en werp de korst net even verder en trek hem rustig terug. De twee vissen stijgen beide in de waterkolom. De eerste schampt mijn korst. De tweede neemt mijn korst! BAM! Hangen! Klotsbak! “Ja hoor!”, roep ik.
Ik kijk over mijn schouder en probeer Marko zijn blik te vangen. “Ja hij heb hem gewoon!”, roept hij. Marko was net bezig een nieuwe korst te bevestigen, onderbreekt die handeling en komt nadat hij zijn hengel op de grond heeft gekwakt met het net mijn kant op gerend. Boks op mijn stek! YES!! Eerste vis er aan. ?Lekkah man!?
De vis geeft goed sport, maar toont zich toch al vrij snel onder de kant. “Whooooooo”, roept Marko. “Het is die dikke!”. Beiden kijken we naar een schub van meer dan prima formaat. Daar sta je dan in een Amsterdamse wijk. Binnen een kwartier, hooguit twintig minuten struinen en vissen al actie. Zo vergeet ik m?n piepers en bivvy wel erg snel. Heerlijk dit.
Ondertussen besluit de vis die nu duidelijk wakker is geworden een spurt te nemen. De twee ponds hengel buigt tot in het handvat en ik draai de slip van m?n zwarte Biomastertje uit de jaren 90 wat verder open. ?Zwem maar lekker visje. Word maar moe. Straks ben je de mijne?, denk ik bij mezelf.
De vis is slim. Hij duikt de hoek om en gaat voor de rietkraag langs. Ik moet nu meelopen achter de rietkraag met m?n hengel hoog in de lucht. Oh sh#*!, er staat ook nog een jong boompje daar in de kant. Drama dreigt. Consternatie. De vis spurt ondertussen krachtig door en door mijn gestuntel achter de rietkraag met de hengel hoog in de lucht, lukt het mij niet de vis te controleren. Laat staan hem van richting te veranderen. Marko danst met mij mee en we zijn nu een soort buurman en buurman in het riet. Marko met het net en ik met de hengel. De lijn slingert zich ondertussen in een uitstekend twijgje van de boom. Weg direct contact! We zijn ondertussen beiden het riet maar ingedoken. Lekker met je korte broek de brandnetels en stekende rietpluimen in. Heerlijk! I love fishing! Marko staat vooraan en heeft het net al te water. Ik zie werkelijk helemaal niets maar hoor van Marko dat de vis wel onder de kant zit onder het boompje. Ik moet meer lijndruk geven zodat Marko het net mogelijk onder de vis kan steken. Nogmaals, ik heb 0,0 controle. De hengel houd ik nog steeds hoog.
Uiteindelijk lukt het Marko de vis te scheppen! Yes die zit er in. Whoooohooo!! Hijg, hijg, zweet, zweet. Het is warm en dit was actie. De lijn gaat nu nog steeds via het boompje naar de vis dus ik heb binnen enkele seconden mijn tanden al in het nylon staan. Dat gaat stukken makkelijker dan de lijn uit die boom pulken. We willen zo snel mogelijk die vis veilig op de mat. Ik hijg nog even uit en ik moet eerst achterwaarts het riet verlaten alvorens Marko er uit kan. Hij staat nog vooraan bij de waterkant. Ik kijk even naar beneden. Wat is dat?! Een haak in mijn been! NEE!! AUCH!
Oh nein….. Wat nu??
Lang verhaal kort: De haak aan Marko zijn hengel, die hij zo ongeveer, al rennend naar mijn stek, ter hoogte van de rietkraag het gras in wierp, heeft zich op een efficinte wijze in mijn onderbeen gezet terwijl ik in alle consternatie het riet indook. Niks gevoeld natuurlijk. Ik werd immers al 5 keer per seconde geprikt door die heerlijke brandnetels. Er is geen bloed te zien. De haak zit keurig in het vlees. Dat scheelt weer.
Na een kleine ingreep konden we weer door.
We zijn terug uit het riet en de vis ligt op de mat. Eerst maar even de vis bekijken en op de foto zetten. Wat een plaatje zeg! Genieten. Die haak komt zo wel. We hebben geen weegschaal bij ons maar gokken het beest op een ‘compacte 20er’. We genieten volop! Prachtige schub, goud in de zon! High fives all round.
Een schub
De vis zwemt weer. Nu komt de haak. Die zit muur vast. Een beetje priegelen leert al snel dat hij, zonder grof geweld, niet los gaat komen. Lang leve de weerhaak. Even nadenken…. Marko ijsbeert ondertussen zenuwachtig en voelt zich rot. Niet nodig natuurlijk. Zo gaat dit! Ik vind het nu al een legendarische dag! Even komt de optie van de haak laten zitten en lekker doorvissen (die haak is een probleem voor later) voorbij in m?n met adrenaline gevulde harsens. Drie seconden later kom ik weer bij zinnen en weet ik dat het ‘doctor time’ is. Via google maps belanden we bij een alleraardigste en gastvrije huisarts post twee straten verderop. Ik moest, aangezien ik overduidelijk buiten het telefonisch spreekuur belde, wel de toets “betreft het een levensbedreigende situatie, toets 1” beroeren. Maar ben uiteindelijk blij dat ik dat gedaan heb. Of die haak mn dood had kunnen worden kunnen we heel filosofisch over doen natuurlijk. Ondertussen en inmiddels bij de dokter: “Sorry meneer, die haak durf ik er zo niet uit halen” en “Huuuuuh zwemt dit in deze onooglijke slootjes hier?!” (Marko liet haar even wat foto’s van de vangst zien). Direct regelt de doc een rode loper ontvangst bij de eerste hulp van het Slotervaart ziekenhuis. Marko plankt ons er naar toe.
Nadat we zijn aangekomen bij Slotervaart eerste hulp trekken we een nummertje, krijg ik een polsbandje met barcode om en slurpen we slechte koffie uit de automaat. Ggggggetss wat stinkt die koffie zeg! Oh nee, het zijn m?n handen. Heerlijk toch, dat vissen.
Na twintig minuutjes wachten ben ik aan de beurt. Ik strompel (of t nodig was weet ik niet, maar ik wilde toch wel met een beetje drama die Medisch Centrum West scene inlopen) de afdeling op en wordt een kleine operatiekamer binnen geleid. Vier doctoren scharen zich om mijn been. Marko laat ze ondertussen even een foto van een typische vishaak zien. Het plan voor verwijdering wordt gesmeed. “Wilt u verdoving meneer?”. “Neeeuh” zeg ik quasi laks. “We verdoven het toch maar wel meneer, dan kunnen wij een beetje wrikken en die haak door het vlees duwen, afknippen en verwijderen.” Ik trek ondertussen wat wit weg met m?n stoere hoofd en Marko tapt voor de jolijt nog maar wat extra platte grappen. Oh wat hebben wij het leuk!
Laten we toch maar een verdoving geven.
Een half uurtje later sta ik, een haak in het been armer en een ervaring en tetanus injectie rijker, weer buiten. Met nog net geen piepende banden (die auto’s van tegenwoordig zijn ook veel te goed voor dat soort asfalt emotie) planken we weer terug naar hetzelfde water van zojuist. Deze dag kan nu al niet meer stuk en vergeten we niet meer!
BAM! We gaan een dikke vangen. Nu ben jij aan de beurt Marko! Een brug verderop parkeren we de auto en we gaan beiden op zoek. Na 10 minuten ontmoeten we elkaar weer bij de auto. Weinig gezien. Marko loopt nog even om naar een andere arm van het watertje. Ik zie hem staan. Na een paar minuten begint hij driftig te gebaren en te wijzen. Hij heeft zojuist iets wat op een dikke vis lijkt gezien aan de overkant. In de takken. Marko stelt voor om naar de overkant van het water te lopen. Ik zie alleen maar bosjes gevuld met een half meter dik brandnetel tapijt. Ach ja, dat kan er ook nog wel bij. Ik heb de vis nog niet gezien maar vertrouw volledig op Marko zijn jachtinstinct.
Met een behoorlijk tempo spurten we naar de overkant en banen we ons een weg de bosjes in. Gewapend met een paar lapjes melk wit. Menig Amsterdammer zal wel gedacht hebben… Mijn benen beginnen ondertussen een soort bloedig slagveld te worden, maar het is het waard. Marko spot ‘zijn’ vis! ?Gast pak ?m!?
Ik wijs de enthousiaste man nog even op de boomstam die daar onder water ligt. Marko dankt en zet zijn slip zo ongeveer dicht en zet zich schrap voor een kort gevecht waarbij hij de vis geen ruimte gaat geven. Ruimte geven betekent daar overduidelijk vis kwijt. Ondertussen zie ik nog steeds niks maar Marko heeft de vis met zijn hawk eyes in het vizier en dropt zijn korst. Binnen n minuut staat hij met een kromme hoepel van 3 meter 90 in zijn handen. Hangen! ?YEAH!?, roept Marko. Ik vraag nog even of hij hangt, maar slechts een meewarige blik is (terecht) mijn deel. Natuurlijk hangt hij! ?Ga het net halen sukkel?, zeg ik tegen mijzelf.
Marko controleert de vis als een ware dril master en ik kan het net al snel onder een prachtige schub steken. YESSS! Allebei vis. Wat een dag. Mooie pens ook weer, die vis dan he!
Dit watertje hebben we nu wel een beetje uitgeput en we kunnen nog wel even doorvissen. We hebben namelijk besloten te vissen tot een uur of acht in de avond. Op naar het volgende water dus. Marko heeft ideen en zwaait tijdens het rijden flink met de armen om duidelijk te maken hoeveel karper daar wel niet zou zwemmen in deze tijd van het jaar. Drie wegomleggingen en een paar keer verkeerd rijden verder zijn we aangekomen bij het volgende water. Een verbreding in het water als onderdeel van een groot vaarten en sloten stelsel. De verbreding is gemiddeld ondiep te noemen en zo perfect voor de karper om zich daar op te houden rond de paai. Het water kan bijna rondom bevist worden en is best helder te noemen. Ik doe het rustig aan terwijl Marko al vooruit is gesneld naar de kant welke vol in de zon ligt. Vanuit mijn positie neem ik hier en daar de eerste wellingen waar. Overduidelijk visactiviteit, maar nog niet echt een lead om m?n korst op te lanceren.
Marko staat ondertussen aan de overkant en ik zie hem al direct zes keer zijn korst inwerpen en weer terug halen. De man zit duidelijk op de vis dus ik besluit me bij hem te voegen. Terwijl ik aan kom lopen, sist hij mij iets toe in de trend van “gast ze zitten hier man…. kijk…kijk, kijk die dikke daar gaan”. Ik heb m?n polaroidbril niet op dus doe m?n best wat activiteit te spotten door de glinsteringen op het water. Terwijl ik direct naast Marko sta zie ik het ook. Het WEMELT hier van de karper! Ze liggen allemaal een beetje te chillen en spelen links en rechts een soort van tikkertje in groepjes van drie of vier. Carp heaven! We hebben ze voor het uitzoeken. Hier wordt je hebberig van.
Marko spot zijn vis van keuze en werpt de korst direct voor z?n bakkes. Hap, slik, weg, hangen! Jaaaaaaaaaaa! De eerste vis hangt. Marko zijn stem slaat een paar octaven hoger aan. Zijn vis laat de slip gieren en neem lijn terwijl hij rechts onder de kant weg schiet. Marko is blij met z?n 3.90m hengel die hij vol naar buiten steekt zodat hij het directe contact met de vis weet te behouden. Na nog wat geven en nemen komt de vis langzaam binnen. Hij is nog enigszins bedekt door het wier dat onder de kant ligt dus de ware aard van de vis is nog een verrassing. Maar hij voelt goed. Ik land de vis in het net. Double high five!
Terwijl de vis op de kant ligt, bevochtigen we hem met wat extra water en plukken ondertussen de slierten wier uit het net. De vis toont zich. Wat een pracht spiegel zeg! Mooie donkere en lichte tonen en hij heeft een prachtig schubben patroon. Oh wat een dag, alle mensen! We maken wat foto?s, gokken de vis op zeker middenin de 20 pond en glijden hem weer terug de plomp in.
?Nu jij Bjorn!?, zegt Marko, zich een ware social fisherman tonende. Ik moet mijn korst nog bevestigen, maar Marko is al op de uitkijk gaan staan en zoekt een dikke voor mij. Hij heeft hem al vrij snel gevonden. “Daar, daar, daar, daar gaat hij!”, zegt hij al wijzend naar een plek op een meter of 15 uit de kant. Daar gaan drie vissen langzaam van links naar rechts. Eentje is duidelijk forser gebouwd. We zijn ze al snel kwijt. Turend over het water proberen we de vis weer te vinden. Ik loop wat naar links richting wat overhangende wilgen, wat meer uit de zon. Misschien zie ik daar wat. Marko blijft achter op ’the sun spot’. Ineens hoor ik Marko roepen “kom hier, hier ligt hij!”. Ik kom naast Marko staan en we zien ‘de dikke’ ineens op acht meter uit de kant net buiten het wierbed liggen samen met een duidelijk kleinere vis. Ok, de tijd is gekomen. Mijn eerste worp is dramatisch en een meter te kort. De zenuwen spelen duidelijk op. De vis ligt nog onaangeroerd te relaxen. De tweede worp is, met een flinke zwieper bovenlangs, stukken beter. De korst landt op 15 meter uit de kant en ik kan hem perfect terug draaien tot recht voor de vis. Daar ligt hij. De korst op een half metertje van de vis. De eerste, duidelijk kleinere vis, komt in beweging en zet koers richting korst. Ik doe een schietgebedje. “Nee, nee, nee, niet pakken!”. Hij wordt verhoord. De eerste vis lijkt, vanuit een respectvolle overweging, de korst te laten voor de dikkere vis achter hem. De dikke komt nu duidelijk ook in beweging en met een kleine aanzet van zijn gigantische borstvinnen glijdt hij richting korst. Even beroert hij de korst alsof hij (of zij?) even wil proeven. Daarna gaat het snel. Zuig! Weg! Slaan! Hangen! Een diepe kolk en een splash, welke je eigenlijk alleen maar bij het betere zeeviswerk vanuit de boot meemaakt, zetten het watertje in rep en roer. De vis neemt een sprint richting het midden van de vijver. Ooooh wat voelt dit lekker zeg. Bonk bonk en gewoon doorzwemmen. Geen zenuwachtig links en rechtsen, gewoon rechtdoor koersen en een dikke middelvin naar mij opstekend. “Aju ik ben weg!”, lijkt de vis te roepen. Midden op het water komt een enorme staart uit het water en weer die splash. De spetters vliegen ruim in de rondte. Dit is groot! Ik probeer iedere seconde van deze dril te genieten. “Niet verspelen deze vis, niet verspelen!”, denk ik in mezelf. Alleen maar denkend aan hoe de haak in de bek zou zitten. Ping, ping. De lijn verspringt duidelijk vanachter de vinnen. Hij gaat nog goed en alles staat nog onder spanning. De vis duikt nu naar rechts en neemt weer een spurt. Ik draai de slip wat verder open. Ik dril hem liever op open water dan dat hij moeilijk gaat doen in het wierbed voor ons met alle mogelijke gevolgen van dien.
Uiteindelijk is het dan toch gedaan met de spurts. De vis komt, getooid met wat slierten wier waardoor we nog niet veel van hem kunnen zien, naar binnen. Marko steekt direct het net onder de vis. Hij zit! Marko kijkt in het net en staat te stuiteren. “Gast die is grooooooot!”, roept hij. Samen staren we in het net en springen op en neer van opwinding. Zoals gezegd, gedragen we ons nog steeds als een stel kleine kinderen.
De kogelronde prijs, een ultiem moment in mijn visserij.
We ontdoen de vis van de restjes wier en bevochtigen hem ruim waarna we de vis een uitgebreide fotoshoot geven. Onze weger hebben we thuis gelaten, dus het gewicht van de vis laat zich hooguit raden. Het maakt niet uit. De vis is een genot om naar te kijken. Wat een prachtige enorme schijven vormt het schubbenpatroon. En die donkere rug duidt op een oudje. We willen de vis eigenlijk nog langer bewonderen, maar moeten hem natuurlijk snel terug zetten, wat we ook doen. Tegennatuurlijk; want deze vis wil je je leven lang bij je houden. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Wat een dag!
