Droomsessie – Deel 1 – Pieter van de Werfhorst

KWO Redactie 11 juli, 2016 om 09:00

In dit artikel neemt de geslepen visser Pieter van de Werfhorst de KWO lezers mee naar een heerlijk voorjaarsavontuur. Begin 2016 wist hij namelijk een serie (grote) karpers te vangen waar menige crack van gaat watertanden. We gaan een aantal maanden terug in de tijd, lees hieronder over de Droomsessie van ?Piet??

Het is winter en ik ben z blij dat het bijna maart is. De lichtintensiteit neemt toe en de dagen worden weer langer. Die donkere periode afsluiten, vinden we dat niet allemaal fijn? De winter is voor mij vergelijkbaar met een vervelende, zeurende hoofdpijn. Je wilt je er tegen verzetten, maar hebt hulp nodig om ervan af te komen. Het beste medicijn voor mij is dan de zon. Zon om op te warmen, zon om je energie te geven en zon om uit die winterdip te kruipen. Als het dan eindelijk april is, zie ik dat de natuur het overwint van de koude, donkere periode. De bomen beginnen weer knopvorming te krijgen en de stekelige Meidoorn trekt als eerste zijn groene jas aan. Het is voorjaar, tijd om wakker te worden. Tijd om achter de stokken te kruipen.

De eerste zonnestralen na een koude winter: heerlijk!

Het paasweekend

De tijd van paaseieren zoeken lijkt al jaren aan mij voorbij te gaan, het is immers een lang weekend en k nog eens het eerste na mijn winterstop. De familie is volhardend en vraagt mij elk jaar weer aan te schuiven bij de ?oh zo gezellige paasbrunch?. De woorden die er vrijwel direct op volgen zijn: ?Het was vorig zo kaal omdat je er weer niet bij was.? Bevestigend knik ik: ?Ja ma, ik weet het?? De ?Ja maar? laat ik nog even achterwege. Even gun ik mijn lieve moeder dit moment, maar natuurlijk heb ik al snode plannen en die hebben niets te maken met eieren zoeken. Ik ga naar Frankrijk en neem het mijn moeder niet kwalijk, zij weet niet wat er gebeurt met de onderwaterwereld als die watertemperatuur net boven de 10 graden komt.

Jullie weten het al, de vissen worden net zo hyper als de jagers die hen belagen. De lokroep klinkt en daar kan zelfs de allerliefste moeder niet tegenop.

" Sorry mam, ooit maak ik het goed. "

Via een kennis krijg ik de tip om naar Noord- Frankrijk af te reizen. Op slechts 400km van huis ligt een klein paradijsje verscholen in de bossen. Wat er precies zwemt weet hij mij niet te vertellen. Een ding weet hij wel en dat is dat er een monsterlijke spiegel zwemt met een gewicht dat in de buurt van de 30kg komt! Het is niet alleen die specifieke bak die door mijn hoofd spookt, het wordt bijzonder interessant wanneer ik hoor dat het om een kleiput gaat.

Dat het water enorme karpers bevat… daar kwam ik al snel achter!

Doorgaans huizen er grotere vissen in wateren met een kleibodem. Het natuurlijke voedselaanbod is er vele malen groter dan op de schrale zandwinputten. Dat mijn vriend niet exact weet wat er zwemt is voor mij alleen maar een stimulans en een reden te meer er aan de slag te gaan. Ik ga dit water aanpakken en het paasweekend biedt me de mogelijkheid voor een 4-daagse verkenningstrip.

Woensdag is mijn vaste vergaderdag op school en er lijkt geen einde aan te komen. De gedachten razen door mijn hoofd. Waarom toch zoveel punten op de agenda, waarom reageert men overal op? Ik let totaal niet op en ben al lang ergens anders. Nog maar een keer de checklist af gaan om er zeker van te zijn dat ik alles bij me heb. ?Pieter… Pieter?? roept een teamlid. ?Uhh ja, wat is er?? ?Ja, duhhh, heb je nog wat voor de rondvraag of zit je al in Frankrijk?? is de verdiende reactie. Natuurlijk zeg ik “nee” en als laatste in de rij weet ik dat we klaar zijn. Ik denk maar aan n ding, ?operatie stofwolk? en snel die A50 op richting het zuiden. Coldplay knalt door de speakers en Anouk zou geheid haar stoel omdraaien, wat een vocale power en dan heb ik het nog niet eens over de zuiverheid en timing. Enfin? terug naar Frankrijk!

Natuurlijk heb ik mijn favoriete ?tettermix? bij me. Yello?Crab & Krillminol en de White Coco Choc.

Eenmaal aangekomen moet ik snel een ronde maken, want het donker nadert met rasse schreden in. Ik heb niet gegeten en ben best een beetje gaar, maar het boeit me niet. Even doorzetten nog en al lopend eet ik mijn laatste Snickers op. De mix van Red Bull en chocolade houdt me op de been. Wat is het hier mooi zeg! Ik vertoef middenin een bos waar twee schitterende putten liggen. De n is een wat kleinere, langwerpige put en het bewuste water dat ik zal gaan bevissen komende dagen is fors groter. Qua stekkeuze weet ik het al vrij snel. Er ligt een prachtig obstakel in het water, een soort eiland van bomen. Hier kan maar op een manier verantwoord gevist worden en dat is door er recht tegenover te gaan zitten. Zo kan ik bij een eventuele aanbeet de vis blokken en mocht deze dan naar de zijkant scheren, dan worden de takken niet bereikt.

Als de wiedeweerga sleep ik mijn spullen naar de stek en pomp ik de boot op. De tent kan straks wel, wil me eerst orinteren op het water en een beeld krijgen van de onderwaterwereld. De interessante stek die ik tegenkom zet ik direct in mijn GPS, die kan ik dan straks in het donker nog even rustig bestuderen. Het bodemprofiel is vrij saai, af en toe slechts een klein verschil van 20-30 cm. Het bomeneiland lijkt de enige interessante stek. Ergens baal ik een beetje, twee hengels op een stek die ook prima met een hengel te bevissen is voelt verkeerd. Onnodig veel lijnen zie ik eerder als nadeel hier. Ik vaar nog even een stukje door. Het wordt steeds ondieper en mijn dieptemeter begint raar te doen. Continu grote vlekken op het scherm. Met de hengel voel ik geen gekke dingen, maar dan ineens voel ik mijn lood en lijn ergens achter haken. Het lijkt wel een boom, maar ik trek hem er ook zo weer uit. Vreemd. Ik besluit een paar keer te werpen vanuit de boot en de montage rustig binnen te slepen. Het moeten haast takken of stronken zijn, maar het gekke is dat ik er niet in vast kom te zitten? Toch maar even een waypoint in het GPS zetten en morgen grondiger bekijken.

Het zoeken naar de juiste stek is iets waar ik altijd veel tijd voor uittrek.

Terwijl ik terugvaar hoor ik een vis achter het bomeneiland springen. “Da’s een beste klapper” denk ik bij mezelf. De 12 graden watertemperatuur activeert de vissen al. Ik ga in ieder geval niet te veel voeren en kies zonder twijfel voor mijn ?magic mix? met dit keer wat meer 15 millimeters. Klein en verkruimeld aas zal vooral ook door de aanwezige witvis worden opgegeten en zo hoef ik niet zo snel bang te zijn om de vis te verzadigen. 300 tot 400 gram per stek lijkt me voldoende om te voeren. Omdat het water nog relatief koud is had ik thuis al boiliekruim gesoakt in de wateroplosbare Krill-liquid. Dat geeft de mix net nog dat beetje extra. De eerste nacht vis ik niet, ik wil de volgende dag gebruiken om de stekken helemaal haarfijn uit te pluizen. Niet dat ik twijfel aan de gekozen stekken, maar ik weet uit ervaring dat het soms op de decimeter aan kan komen. Nadat alles eindelijk staat en de inwendige mens gevuld is, stap ik opnieuw in de boot met een emmertje voer om de GPS-markeringen aan te voeren. Als ik dan eindelijk klaar ben, val ik haast om van vermoeidheid en plof ik neer op mijn stretcher. Wat zal ik slapen?

Fluitconcert

Het is nog vroeg in de ochtend en ben al klaarwakker. Met een dampende mok koffie tuur ik over het water. Het ligt er spiegelglad bij en de vogels fluiten hun mooiste melodie. Ik realiseer me hoe bevoorrecht ik ben om dit mee te mogen maken. Het weertype voelt zacht aan en als er dan ook nog een klein miezerregentje valt voel ik dat het kan gaan gebeuren: het is visweer. Ik moet die tent uit en snel het water op. Gehuld in regenpak zit ik een paar minuten later in de boot. Naast de dieptemeter neem ik ook mijn onderwatercamera mee. Dat ding heeft me al zo vaak geholpen, zeker als het water wat helderder is. Het lijkt erop dat de stekken juist zijn gekozen. Ik tref een mooie schone bodem en er is geen voer meer te bekennen. Dat biedt perspectief. Nu nog de laatste stek. Inderdaad, het zijn bomen en niet zo weinig ook? Er staat een heel bos! Net voor het onderwaterbos ligt een heel klein zandbultje. Super interessant! Als ik terugvaar zie ik her en der nog meer bomen onder water staan. Ik kan de stek dus alleen maar bevissen met een poly-bal. De lijn over de bodem laten lopen levert geheid problemen op en zou zelfs onverantwoord zijn.

Nadat ik alles goed heb overwogen kom ik tot het uiteindelijke plan: n hengel vis ik recht voor het bomeneiland, de tweede 30 meter links van het eiland op een klein hard bultje en de laatste vis ik voor de takkenjungle. Met nog drie nachten te gaan wordt het tijd om de hengels uit te varen. Als alles eindelijk ligt krijg ik ?s avonds al een aanbeet en hoe kan het ook anders? voor het takkeneiland. Een mooie spiegel opent de vangsten van de sessie in stijl. De nacht blijft verder rustig en in de ochtend is het opnieuw raak. Deze vis voelt beter aan en vecht voor wat hij waard is. Uiteindelijk win ik en de eerste bak is binnen. Martijn, die hier vanavond is aangekomen en op de andere put gaat vissen, komt een paar foto?s schieten en tevreden kijk ik terug op de eerste 24 uur.

Dat ik vervolgens de tweede nacht een blank aan mijn broek krijg, had ik totaal niet zien aankomen. Ik besluit over te stappen op iets meer voer, want de stek wordt namelijk volledig kaal gevreten en mijn haakje ligt er nog verloren en verlaten bij?

De laatste nacht zou het dan moeten gaan gebeuren, echter ook deze gaat het verleden actieloos tegemoet. In de ochtend volgt er gelukkig dan toch nog een run. Ik roep Martijn en druk hem de hengel in zijn hand. ?Drillen Albert en dooorrr!? Een leuke schub is zijn deel en als diezelfde hengel vervolgens nog een keer afloopt ben ik erg tevreden over deze eerste verkenningstrip. Getriggerd door het water besluit ik snel terug te komen.

Tijdens de tweede sessie worden dromen werkelijkheid…

Morgen om 9 uur lees je hier ditavontuur van Pieter afloopt als hij terug keert om het water (hopelijk) naar zijn hand te zetten…