Succesvolle korte sessies – Robbe Craeninckx
De gezondheid van Robbe is aan de beterende hand. Afgelopen zomer heeft hij zelfs lekker stevig kunnen vissen met prachtige vangsten als resultaat. Dit beschrijft hij in zijn nieuwe blog!
Zo, hier ben ik eindelijk nog eens met een nieuwe blog-update! De vorige update werd gepubliceerd terwijl ik al vijf volledige dagen in het ziekenhuis lag vanwege mijn aanhoudende gezondheidsproblemen. Die vijf dagen werden er uiteindelijk zelfs 11! Maar gelukkig hebben de professoren kunnen vinden wat er met me scheelt. En hoewel het nooit volledig zal genezen ben ik van de meest acute symptomen verlost.
Bij mijn vorige schrijven was ik volledig overtuigd van het kleine riviertje waar ik al enkele sessies gevist had. Aan dit water heb ik dan ook uren geobserveerd tijdens de weken na mijn ziekenhuisopname, maar op geen enkel moment heb ikzelf een vis kunnen waarnemen. Dit feit, in combinatie met de drie operaties die ik ondertussen heb moeten ondergaan voor mijn ziekte, heeft ervoor gezorgd dat ik besloot om dit project even links te laten liggen. Ik nam al snel na mijn ontslag uit het ziekenhuis het besluit om enkel nog korte sessies te vissen wanneer ik tijd zou hebben. Aan projecten die meerdere weken in beslag zouden nemen, kon ik gewoonweg niet beginnen omdat er (nu nog steeds) een reëel risico is dat ik terug in het ziekenhuis opgenomen moet worden. Het zou natuurlijk zonde zijn om net iets moois opgebouwd te hebben en dit dan te moeten laten schieten omdat de gezondheid je weer even in de steek laat!
Buiten mijn besluit om enkel korte sessies te vissen, kwam ook meer en meer het besef dat vissen niet het enige is wat telt in het leven. Alle mensen die mij bezocht hebben in het ziekenhuis, lieten me onbewust beseffen dat voor allerhande sociale aspecten wat meer tijd vrijgemaakt zou moeten worden in de toekomst. Dit is dan ook één van de grote redenen waardoor ik de laatste tijd veel minder actief ben binnen de karperscéne. Iets waar ik zeker geen spijt van heb, want ik geniet eens te meer van de mooie momenten die ik nu beleef, zowel met mijn vrienden, als met collega karpervissers, als gewoon in mijn eentje aan het water! Ik blijf echter even fanatiek als voordien op de momenten die ik wél aan het water zit, en zal zowel het vissen als het schrijven ook nooit volledig opgeven! Voor sommigen onder jullie misschien beginnen te panikeren… 😉
Maar goed, jullie lezen deze blog natuurlijk niet om alles te weten over de beslissingen die ik neem of om te weten hoeveel operaties ik de laatste maanden heb moeten ondergaan! Visavonturen, daar draait het om! En hoewel ik deze zomer nog niet veel heb kunnen vissen, gebeurde in elke sessie wel iets wat ik niet snel zal vergeten!
De KWO Summer Parrrrty was een gezellig onderbreking tussen het zoeken naar nieuwe stekken.
Zo beleefde ik begin juli vrij onverwacht mijn eerste ervaring met het vissen op groot water. Na de avond ervoor zwaar doorgezakt te zijn met de hele KWO-crew op de KWO Summer Party, trok ik samen met Stef Jansens naar een aantal wateren die in de buurt van zijn woonplaats gelegen waren. In het begin van de sessie ging alles vrij taai: het was zeer warm weer en de vissen konden niet echt tot azen aangezet worden. Tot overmaat van ramp wist Stef dan ook nog eens de eerste aanbeet van de dag te verspelen! Deze aanbeet kwam echter op een klein watertje, en puur voor het avontuur besloten we te verkassen naar een ander, zeer groot water! Ik had nog nooit gevist in een watermassa groter dan 22 hectare, en nu stond ik ineens met mijn neus in de wind op de dijk van een binnenzee van 1500 hectare! De aanblik van dit water alleen al boezemde me ontzag in, laat staan dat wij er als twee miezerig kleine mannetjes met slechts één penhengel stonden. Ik had geen flauw idee hoe we hier ooit iets zouden kunnen presteren!
Gelukkig kent Stef het water na een aantal jaren al vrij goed, en het verbaasde mij dan ook hoe snel we een aantal vissen gevonden hadden. Wadend in zeer ondiep water benaderden we de vissen zo stil en langzaam mogelijk. Er was genoeg vis aanwezig en we konden enorm kortbij komen! Elke keer als we er eentje zagen zwemmen, werd er 1 maïskorrel freelined voor zijn neus aangeboden, de enige tactiek die in onze ogen een kans had om te werken, aangezien de vissen volledig aan het losgaan waren op natuurlijk voedsel. De eerste tien, vijftien, of misschien zelfs twintig vissen, negeerden de felgele korrel aas of zwommen er met hoge snelheid vandaan. We hielden echter vol, door het zien van al deze vissen was blanken geen optie, er moest en zou een vis gevangen worden! Na de zoveelste worp met de enkele maïskorrel aan de haak was het dan uiteindelijk toch raak! Zowel ik als Stef zagen de vis zijn hoofd naar beneden keren, zijn staart kwam een klein stukje boven het wateroppervlak uit, en de lijn liep zachtjes strak…
Dit is waar karpervissen om draait: vissers avonturen!
Er volgde een stevige maar gecontroleerde aanslag van mijn kant, waarna de vis met een rotvaart het open water op zwom! Hoewel we allebei hadden gezien dat het geen al te grote vis was, vocht hij toch als een bezetene, en ik genoot met volle teugen van de drill! Wat alles alleen maar mooier maakte, is dat Stef minstens even hard aan het genieten was, en het mij dan ook volledig gunde! “Dit is waar karpervissen om draait” dacht ik toen we elkaar een high five gaven na het oppakken van de vis uit het water (we hadden immers geen net bij). Er werden een aantal prachtige platen geschoten door Stef en ik kon met een zalig gevoel weer richting België vertrekken. Het was een weekend om nooit te vergeten: enorm veel plezier met de hele KWO-bende, mijn eerste ervaring en ook eerste vis op groot water, en dit alles samen met iemand die het nog écht gunt aan anderen! Op zulke momenten weet je weer waar het vissen allemaal om draait en waar je het voor doet!
Na deze geweldige ervaring duurde het wegens een aantal verplichtingen vrij lang tot de volgende sessie. Deze vond plaats op een ‘underground’ watertje niet zo ver van bij mij thuis. Zo goed als elke karpervisser uit de regio hier kent het watertje wel, maar zeer weinig van deze vissers hebben er ooit tijd gespendeerd of weten wat er rond zwemt. Dit feit alleen al sprak me enorm aan, en ik ging half juli dus eens kijken bij het watertje om te zien wat ik er kon verwachten. Tot mijn verbazing en in tegenstelling tot alles wat ik al gehoord had, zat er slechts één visser op dat moment. Een jonge kerel zat ondanks het geweldige weer in zijn tentje, en was (voor zover ik kon zien) met drie hengels op geringe afstand recht vooruit aan het vissen. Ik wandelde voorbij de tent van deze visser en vond werkelijk een enorme school vissen in een hoek van het water die hij niet kon zien (net omwille van het feit dat hij verscholen zat in zijn tent). Tussen deze school vissen lag onder andere een kleine koi en een aantal gewichtige spiegels!
Om geen enkel risico te lopen dat ‘de concurrentie’ deze school vissen ook zou ontdekken, wandelde ik rustig verder rond het water en deed ik alsof er niets aan de hand was. Wanneer ik terug bij de auto kwam ging alles echter terug in een hogere versnelling! Ik reed meteen naar huis om mijn hengels te gaan halen, zodat ik een poging kon wagen één van deze vissen te vangen. Terug aangekomen bij het water, werden er meteen twee zigs te water gelaten. Het putje bleek enorm diep te zijn voor zijn grootte, iets wat de moeilijkheid die ik in bepaalde verhalen hoorde terugkomen, wel eens zou kunnen verklaren. Gelukkig viste ik met adjustable zig rigs, en kon ik de zig bugs dus perfect temidden van de school vissen aanbieden. Enkele uren passeerden en de zigs werden op verschillende dieptes gevist, maar ik kreeg geen enkele reactie van de vissen.
Omdat ik niet al te veel tijd had, besloot ik van tactiek te wisselen en ging ik wat verderop een groot aantal hondenbrokken voeren. Tegen de tijd dat de wind deze hondenbrokken naar de school vissen gevoerd zou hebben, zouden ze alvast serieus aan het uitlekken zijn, waardoor de vissen ze zonder probleem zouden opnemen… althans, dat was het plan. Niets was minder waar en de vissen negeerden de brokken volledig. Nu ja, ook niet helemaal volledig, want in een hoekje van het water op een 20-tal meter van de statische visser, begonnen toch drie vissen te azen: het koi’tje, een dikke spiegel en een kleinere schub. Ik was met alle moeite en op de toppen van mijn tenen dichterbij geslopen en deed net de eerste poging om één van de vissen mijn haakaasje te laten opnemen, toen ik ineens onaangekondigd een dikke plons voor me zag en hoorde… De visser die wat verderop zat had een (naar schatting) 140-grams lood zonder gêne midden tussen ‘mijn’ drie azende vissen gegooid! Dit was in mijn ogen al erg genoeg, om nog maar te zwijgen van het feit dat deze visser hiervoor 90° naar links moest uitgooien, zijn lijn over enkele dikke takken liep, en hij dus ook zeer weinig kans zou hebben om een gehaakte vis te landen… Mijn eerste indruk met het watertje was op vlak van het aanwezige bestand dus best in orde, maar het volk dat er viste, liet niet meteen een goede indruk na! Vroeger zou ik echter mijn gelijk gaan halen zijn over deze situatie, maar de vissen waren weg, dus dit zou niet veel meer uitgehaald hebben.
Vangen zou hij toch ook niet meer doen… Ik liet het dus voor wat het was en besloot een veel kleiner groepje vissen aan de andere kant van het water aan te voeren. Ik was nu nog meer vastberaden dan ooit om een vis te vangen, al was het maar om de andere visser groen te laten zien van jaloezie! Het koste erg veel tijd, moeite en energie, maar uiteindelijk wist ik dan toch mijn eerste vis van dit watertje te haken en (na een zeer lange drill door de grote dieptes) te landen! Een mooi gekleurde vis was voor even de mijne en ik ben zeker dat de andere visser enorm jaloers was, mijn dag eindigde dus alsnog ‘on a high’!
On a high!
Ondanks de mindere ervaring met die ene andere visser die aan het watertje zat, was ik er wel door gegrepen. De vissen leken er het klappen van de zweep wel te kennen, maar waren aan de andere kant nog wel te vangen aan de oppervlakte, om nog maar over de schoonheid van deze eerste vis te zwijgen… Hierdoor besloot ik dus om me voor even op dit watertje te focussen, en volledig voor de meest spannende visserij van al te gaan: aan de oppervlakte! De volgende sessie vond uiteindelijk pas een volle maand later plaats: 19 augustus. Ik arriveerde aan het watertje in de late namiddag en zag tot mijn grote teleurstelling zeven karpervissers zitten op minder dan twee hectare water! Elk van deze vissers gebruikte minstens twee hengels en niemand had die dag al iets gevangen! Ik liet echter de moed niet zakken en ging met een aantal kilogram hondenbrokken en één hengeltje op zoek naar de vissen, die ik gelukkig kon vinden voor een plekje waar de andere vissers toch nog relatief ver vandaan zaten. De vissen waren niet al te makkelijk aan het azen te krijgen door het iets frissere weer die dag, maar uiteindelijk wist ik toch drie enorm sterke vissen te vangen. En ook tussen deze vissen zaten twee geweldige beauty’s (volgens mijn mening toch)! Terwijl zeven andere vissers die dag dus blankten, ving ik drie vissen in even veel uurtjes tijd. Dit verhaal ging natuurlijk snel de ronde rond het watertje en terwijl ik de sessie aan het afronden was kwamen er al snel een aantal nieuwsgierige collega’s op bezoek… Gelukkig kon ik alles vrij goed verborgen houden, en bleef mijn techniek en tactiek dus vrij ‘geheim’. Natuurlijk kan ik jullie de foto’s van de twee mooiste vissen van die sessie niet onthouden:
Een mooie bijna 20-ponds schub met duidelijk wat koi-bloed in zijn aderen…
…en een gitzwarte 17 ponds spiegel waren de mooiste vissen van die dag!
De laatste sessie die ik in deze blog-update ga bespreken vond de volgende dag al plaats. Het weer was veel beter en de verwachtingen om de vis aan het azen te krijgen waren dus ook zeer hoog! Het werd een dag die ik niet snel zou vergeten! Er zat slechts één andere visser aan het water en gelukkig pakte deze man ook nog eens snel in. Gelukkig, omdat anders wel erg snel zou uitlekken hoe enorm veel vis wij (ik en mijn broer) vingen die dag, en welke vissen erbij zaten! Om een lang verhaal kort te maken: alles viel mee, alles lukte, en niets zat tegen. Vastgezwommen vissen waren allemaal miraculeus los te krijgen, onderlijnen (die enorm licht waren vanwege het vissen aan de oppervlakte) raakten beschadigd, maar begaven het nooit, en elke gehaakte vis werd geland. Ik ving die dag onder andere een zeer brute 28-ponder, en mijn vader ving een schitterende rijen toen ik hem mijn hengel vijf minuten in de handen gaf.
Een fraaie schub van 28 pond!
Een serieuze gras voor mijn Bro!
Mijn broer ving onder andere zijn eerste graskarper op 21 pond en was hiermee ongeveer 25 minuten zoet. Verder ving hij ook een ontzettend mooi visje, wat zeker één van mijn targets is geworden sinds ik het beestje op de mat zag liggen! Voor zover targets nog iets waard zijn bij de wijze waarop ik nu tegen het vissen aankijk natuurlijk… Ik zou hem erg graag eens vangen, laat ik het zo zeggen… Veel meer kan ik over deze sessie niet zeggen, buiten het feit dat we het enorm druk hadden, ons rot amuseerden, elkaar elke vis ten volle gunden en alles echt mee zat!
De geweldige rijen die mijn vader ving! Mooie vader-zoon foto!
Spijtig genoeg bereikte mij enkele dagen geleden het nieuws dat vissen tijdelijk verboden is op dit watertje. Er is namelijk een zware sterfte bij de vogels die op het water wonen, en men heeft bang dat dit ook op het visbestand zal slaan… Op dit moment moet ik dus ook noodgedwongen tijdelijk pauze nemen op dit watertje. Ik hoop dat dit niet al te lang zal zijn, want ik ben ondertussen terug enorm gegrepen door het visvirus, net omwille van deze geweldige korte sessie’tjes! Momenteel ben ik één tot meerdere nachtjes kanaal aan het plannen, als uitwijkmogelijkheid voor het kleine, diepe watertje. Doel is zoals altijd om goed te ontspannen en me er geweldig te amuseren. Geen druk en gewoon mijn eigen ding doen, we zien wel wat het brengt… En wat het juist brengt, zullen jullie lezen in de volgende update…
Alweer bedankt voor het lezen!
