Succesvolle combivakanties in het buitenland – Kai Bolster

Hoewel ik mij zeer gelukkig prijs met de keuze aan wateren die zich binnen een half uur rijden van mijn voordeur bevinden, vis ik graag op nieuwe wateren in andere regio’s en landen. Natuurlijk denk ik dan in eerste instantie aan de Frankrijk-trips waar we minimaal twee keer per jaar het vissersgeluk (proberen te) vinden. Maar ook aan vakantietripjes met familie en vrienden waarbij hengels worden meegenomen.

Er is altijd wel plek voor 2 hengels en een schepnet…   😉

Mijn ervaring is dat er overal wel een water te vinden is dat absoluut de moeite waard is om te bevissen. Natuurlijk kosten deze laatstgenoemde combi trips in verhouding veel meer voorbereiding en aanpassingen, dan het vissen op een thuiswater, maar de euforie van een eerste aanbeet op een nieuw water maakt dit voor mij ruimschoots goed. Die eerste beet blijft toch iets magisch.

Voorjaar 2013

Het jaarlijkse fietsweekend met vrienden, beter bekend als de ‘Tour de Sjefs’, staat weer voor de deur. De editie van 2012 moest ik noodgedwongen aan me voorbij laten gaan. Des te meer wil ik er dit jaar bij zijn. Het fietsspektakel zal zich afspelen in heuvelachtig gebied bij onze oosterburen. Hoewel mijn orthopeed en mijn onlangs geopereerde knie zeggen dat fietsen in heuvelachtig terrein nog niet aan te bevelen is, zeg ik mijn deelname toe. Er is echter een kleine twijfel. Als het niet lukt om mee te fietsen, zit ik alleen in het appartement te koekeloeren. Wanneer ik deze twijfel kenbaar maak aan Robbin reageert deze droogjes: ‘ Sjef, waarom neem je de hengels dan niet mee?’. ‘Maar natuurlijk’, denk ik. Een plan is geboren.

Zodoende vertrek ik op deze bewuste vrijdagmiddag met een dubbele uitrusting (vis en fiets). Gezien we inmiddels verspreid door het land wonen, reis ik alleen. Dit geeft me de gelegenheid om toch een zeer complete uitrusting mee te nemen.

Een paar blikjes frisdrank, een pak koekjes en stevige muziek, maken de uiteindelijk vier uur durende autorit goed te doen. Wel valt mij op dat naarmate ik de eindbestemming nader, de heuvels steeds hoger lijken te worden. Hier daadwerkelijk gaan fietsen zou wel eens onverstandig kunnen zijn.
Na aankomst, en wanneer we compleet zijn, besluiten we ons tegoed te doen aan de Duitse keuken. Er staat deze avond veel vlees op het programma en dat gaat er zonder te morren in.

Het hoofddoel van deze vakantie: gezellig fietsen met vrienden.

Teruggekomen bij het appartement besluit ik een aantal spullen uit mijn auto te halen. Hierbij zie ik dat door mijn niet al te zachtzinnig inruimen van de auto, de verpakkingen van de vacuüm verpakte boilies open zijn gegaan. Geen nood, deze 10 kg bollen ga ik in een droogzak op het balkon van het appartement hangen. Mij van geen kwaad bewust, loop ik met de bollen door het appartement naar het balkon. Als ik terug de woonkamer in loop vertonen vier man een combinatie van kokhalzen en lachen tegelijk. Volgens mijn vrienden, stinken deze aasjes echt veel te erg. Gelukkig vangt deze Instant Monster Crab boilie van Born to Fish doorgaans net zo goed als dat hij stinkt. Voor een korte sessie op onbekend water, zoals ik het voor dit weekend gepland heb, opteer ik altijd voor deze bol met een bewezen instant werking.

Voorvoeren

Voorafgaand aan deze trip heb ik uiteraard enige voorbereiding getroffen met behulp van Google Earth. Binnen een straal van 25 km van onze accommodatie bevinden zich allerlei waterpartijen. Van amper één hectare tot meerdere honderden hectaren. Een meer van middelgroot formaat op 10 km van het appartement trekt mijn aandacht. Uit enkele zoekopdrachten op het wereldwijde web blijkt, dat er in ieder geval gevist mag worden op deze ‘See’. Iets wat ik niet onbelangrijk vind in een land waar men die ‘Gesätze’ zeer serieus neemt.

Het is op deze vrijdagavond nog lang licht, wat bij mij de drang oproept om nog even naar het bewuste water te gaan. Bart besluit me te vergezellen en gezellig pratend rijden we naar het water. Uiteraard heb ik een peilhengel en enkele kilo’s bollen bij me. Aangekomen bij het water valt mij op dat de omgeving ietwat gecultiveerd is, maar tevens heerst er een oase van rust aan het meer dat tussen de groene heuvels ligt. Enkele wandelaars zijn de enige mensen die we tegen komen en van vissers dus geen enkel spoor. Dit bevalt me goed. Ik besluit te peilen op een centraal gelegen stek. Hier heb ik goed overzicht op nagenoeg het hele water en zodoende zou ik kunnen inspelen op zichtbare activiteit van vissen. De peildobber laat zien dat de diepte vanaf de kant rustig afloopt om vanaf 30 meter uit de kant gelijk te blijven. Ik besluit het niet moeilijker te maken dan ik denk dat het is en bevoer twee stekken aan de onderkant van het talud. De stekken liggen een slordige 70 meter uit elkaar. De rechter stek krijgt 750 gram bollen en de linker 1,5 kilo. In beide gevallen voer ik zeer gespreid. Ik prent twee mikpunten aan de overkant in mijn hoofd en we vertrekken weer.

Terug in het appartement zijn reeds de mooiste plannen gemaakt voor een grootse fietstocht de volgende dag. Het aantal kilometers in combinatie met het parcours, doen mij besluiten om de volgende ochtend te gaan vissen. Zeker nu ik het meertje gezien heb, is dit geen lastige keuze. We drinken nog enkele biertjes en besluiten deze dag redelijk vroeg te gaan slapen in verband met de fiets- en visplannen van de volgende dag. Ik zet mijn wekker om 04.30 uur om bij het eerste daglicht aan het water te zijn en tevens enige zekerheid te hebben om mijn aangevoerde stek te kunnen bevissen. Je weet immers nooit hoe druk het met vissers is in het weekend.

Snoozen

Als om 04.30 uur mijn wekker gaat, komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Ik besluit een keer te ‘snoozen’ in de hoop dat het tegen die tijd droger is. Helaas gaat deze wens niet in vervulling. Uiteindelijk weet ik mezelf te vermannen en sneak ik zonder mijn huisgenoten wakker te maken naar buiten. Na een korte rit sta ik aan het water waar geen spoor te bekennen is van andere vissers. Binnen een kwartier heb ik alles in gereedheid en liggen beide hengels naar mijn idee ‘spot-on’. De moeheid van het vroege opstaan is verdwenen en ik betrap me erop dat ik enigszins gespannen zit te wachten op de dingen die hopelijk gaan komen.

Het blijft onafgebroken regenen en ondanks dat ik nagenoeg het hele water kan overzien, heb ik in de 2,5 uur die ik inmiddels aan het vissen ben nog geen teken van welke vis dan ook gezien. Ik krijg spookbeelden van fraaie hoog gebouwde spiegelkarpers, die als maaltijd dienen voor de families van lokale vissers en vraag me af of ik niet op een leeggevist meer zit te vissen. Plots een piep op de rechter stok. Ik zie geen watervogels of iets anders wat in mijn lijn zou kunnen zitten, dus er zit voor mijn idee in ieder geval iets met vinnen in het water. Als 30 seconden later het ledje dooft en mijn waker verder niet beweegt, zak ik wat verder onderuit op mijn stoel, om vijf seconden later volledig overrompeld te worden door een snoeiharde beet. Terwijl ik me in mijn waadpak worstel, zeg ik hardop hoe geweldig het is om hier nu beet te krijgen.

Na de aanslag verzamelt zich direct het nodige wier in de lijn, waardoor ik het kaliber van de vis maar moeilijk kan inschatten. Binnen drie minuten is het korte gevecht echter beslist en ontwaar ik tussen het wier een fraai zwakbeschubd spiegelkarpertje van een kilo of vijf. Het beestje krijgt direct zijn vrijheid terug en de hengel wordt snel weer ingegooid. Een vijtigtal losse boilies worden er nog achteraan gemikt. Op het moment dat ik mijn waadpak uit wil trekken om weer plaats te nemen onder de oval vertrekt dezelfde hengel direct weer. Deze lag nog geen twee minuten opnieuw in.

Kicken!

Als ik de hengel oppak koerst de vis met behoorlijk veel power het wijd op. Hierbij pakt hij zeker 30 meter lijn. Kicken! Tien minuten later ligt ook deze vis op de mat. Echter een keer of drie groter dan zijn voorganger. Het is daarnaast ook nog eens een schitterende verschijning. Ik besluit deze fraai gebouwde en donkere spiegel voor even in een bewaarzak te doen. Ik had immers even vantevoren een bericht gekregen van de jongens dat ze vanwege het slechte weer niet gingen fietsen en zodoende zouden komen kijken bij het meer. Van goede foto’s ben ik dus voorzien.

Hierna gooi ik deze rechterhengel weer snel uit, gevolgd door wederom 50 verspreid gevoerde bollen. Ongelofelijk maar waar, dezelfde hengel vertrekt binnen een kwartier weer. In welk paradijs ben ik terecht gekomen? Na een korte dril land ik een spiegel van ongeveer vijf kilo die direct weer mag zwemmen. Zou mijn tweede vis dan de reus tussen de dwergen zijn? Veel tijd om hierover na te denken krijg ik niet want Remi, Robbin en Sander arriveren. Ondanks dat het nog steeds regent zijn de mannen druk in de weer met mijn boilies en de werppijp. Dit blijft toch het leukste onderdeel van een visuirusting voor mensen die zelf niet vissen. Ondertussen laat ik Robbin mijn camera zien. Enige uitleg is overbodig voor onze hobbyfotograaf. Robbin blijft onder de oval zitten om vanuit hier droog foto’s te kunnen maken en ik ben met mat onderweg naar de bewaarzak in het water.

Ondanks de regen is het plezier groot (net als de vis overigens)!

Plots een wijfelende beet op de linkerhengel. Die staat er natuurlijk ook nog. De dril verloopt wat hectisch doordat de vis zich meerdere malen probeert in te graven in het welig tierende wier dat hier in de ondiepere oeverzone groeit. Na tien minuten ligt er dan toch weer een knappe vis in het net die behoorlijk vol lijkt te zitten en na weging nog iets zwaarder blijkt te zijn dan de tweede vis. Omdat deze vis toch al op de kant ligt besluiten we hem eerst te fotograferen en daarna pas de vis in de zak. Robbin schiet een 20-tal party pics. Ik vertrouw er blindelings op dat deze goed zijn en de vis gaat terug. Hierna maken we snel foto’s van de tweede vis. Na het terugzetten van deze vis, zie ik dat mijn vrienden enigszins verwonderd zijn over deze twee grote vissen. Ik haast me om uit te leggen dat dit geen representatief beeld is van hoe (althans mijn) karpervissen er normaal uitziet. ‘Doorgaans kost het me wat meer moeite om twee van dergelijke vissen te vangen’ en meer van zulks vertel ik hen. Ik ben nog niet uitgesproken of mijn rechterhengel die nog inligt komt weer tot leven. Wederom een leuke dril en een fraaie vis. Een leuke beschubde spiegel van midden twintig pond. Tijdens de dril heeft Robbin driftig met de camera zitten klikken en maakt hij een unieke foto.

Eén van de fraaie vissen die de mat bezocht op dit ochtendje.

Na nog wat nagepraat te hebben gaan de mannen, een ervaring rijker, weer terug naar het appartement. Zelf vis ik nog anderhalf uur door om na te genieten en mogelijk mijn spullen nog enigszins te laten drogen. Er gebeurt verder niets meer, behalve dan dat ik controle krijg. Ik vraag de controleur terloops of er op ‘Karpfen’ gevist wordt. Hij antwoordt dat ze er waarschijnlijk wel zitten, maar ze naar zijn weten nooit gevangen worden. Ik glimlach en zwijg verder. Met een tevreden gevoel ruim ik omstreeks 13.00 uur op en bedenk me dat er een kleine kans is dat ik morgen nog eens terug kom.

Wauw, wat een heerlijke ochtend!

De rest van de dag wordt gevuld met de nodige ontspanning. Na het eten besluiten we nog ‘eentje’ te gaan drinken in het centrum van het stadje. Het verbaast onszelf eigenlijk niet dat dit er uiteindelijk meerdere worden en we na een top-avond om 04.30 uur de Kneipe annex Disco uitrollen. Deze ochtend nog gaan vissen (laat staan naar het water rijden) zou onverantwoord zijn. Het is allemaal mooi genoeg geweest.

Ik hoop dat mijn stukje de keuze voor het wel of niet meenemen van hengels naar een vakantie of weekendje weg vergemakkelijkt. Gewoon meenemen natuurlijk;-)

Kai Bolster

Als karpervisser wil je het liefst iedere vakantie gaan vissen. Echter; vaak kan dit niet. In dit artikel laat Kai Bolster zien dat het altijd goed is om je hengels mee te nemen, zoals bij zijn Duitse vriendentrip.