Over de ‘35’ van Hofstade en een heerlijke blank
In zijn logboek vond Mark een schrijfsel uit de herfst van 2014. Destijds was hij nog geen vader, nu wel. Eens te meer realiseert Mark zich nu dat vriendschap een basis kan zijn voor een heerlijke sessie. Of er nu geblankt wordt of niet…
Vriendschap, één van de mooiste facetten van onze hobby.
De dagen voor aanvang van de sessie met John verlopen als een lange, trage prelude van een schoon verhaal. De najaarssessie met John is dan ook iets waar ik elk jaar weer naar uitkijk. Een ode aan de vriendschap, een rustpunt in een altijd door drukte voortdenderende herfst. Een weekend waarin minuten en uren naar eigen goeddunken herschikt worden. Het enige waar Vadertje Tijd nu vat op heeft, is de start en het slot, en zo is er toch steeds weer het besef dat alles eindig is.
Het water in kwestie: de ’35’ van Hofstade.
In de zomer drukbevolkt, nu… verlaten!
Op vrijdagavond arriveer ik aan het meer van Hofstade. Deze keer is John de gastheer van onze gezamenlijke trip, en mag ik als gastvisser hier de lijnen éénmalig nat maken. ‘De Lange’ is er nog niet uit geweest dit jaar en zou vast wel ‘ns haar eigen grenzen kunnen verleggen, eenmaal meetlint en unster het verdict vellen. Ik drijf op hoop, iets wat vissers altijd een beetje doen. Drijven op hoop of zweven op wolk nr 7. Daartussen bevindt zich het verlangen naar water en de eeuwige jacht, het prachtige lot van elke visser.
Ik vraag John wat hij hier normaal aan z’n hair hangt, en doe net het tegenovergestelde. Ook de rigs belanden op voor hem niet de meest voor de hand liggende plekjes. Met de dieptemeter van de voerboot speur ik naar de grenzen van waar het onderwaterkruid welig tiert. Zo’n wiergrens geeft me altijd wel een goed gevoel.
Secuur worden de rigs geplaatst waarna het genieten kan beginnen.
Eenmaal alle montages te water liggen, en de bivvies stevig staan verankerd in het beton, klinken we reeds een derde keer op het leven, en op het geluk als karpervisser te zijn geboren. Klinken met John doe je namelijk regelmatig, en al zeker vlak na aankomst. ‘Long time no see’: een meer dan degelijke reden voor bruisend gerstenat. Van in de openstaande bivvy van John filosoferen we erop los, in het bijzijn van Gunter Wigy, die even langs is gekomen. Zijn planning wordt danig in de war gestuurd, want dat ‘even’ loopt al snel uit en middernacht sluipt geruisloos voorbij, als een dief in de veel te korte najaarsnacht.
Lynx, een schub uit een eerdere sessie met John.
De nacht vervelt naar de dag, en die ochtend contrasteert het wit van de berken met het wit van de lucht. Het ene grauwer dan het ander en zo vormen trieste witte tinten een zwart randje rondom deze sessie. Gelukkig breken de zonnestralen snel door de deken van nevel, en kunnen we genieten van een heerlijke doch koude zaterdag. Dit keer zijn het Benny Van Roey en Frederik Ceulemans die poolshoogte komen nemen op de betonnen pier. Een uit cement en steen opgetrokken constructie die gerust als iconische stek kan worden omschreven.
Hoewel Hofstade al lange tijd niet meer in de vaderlandse karperspotlights staat, weet elke door de wol geverfde karpervisser met oog voor onze rijke geschiedenis donders goed wat er zich hier in de jaren ’90 en de eerste jaren van de ‘nillies’ heeft afgespeeld.
Dit was het thuis van een tot de verbeelding sprekende reeks legendarische karpers, waarvan anno 2015 ‘de Leder’ en ‘Coppens’ wellicht de meeste belletjes doen luiden.
Iconische vissen, noch iconische stekken verliezen ooit hun glans. Er komt hoogstens een laagje stof op te liggen. Telkens iemand dat grijze laagje vuil des tijd er weer ‘ns af blaast, blinken de herinneringen en verhalen van toen weer als vanouds. De eerste lezing die ik ooit zag bij een bezoek aan onze Limburgse VBK-regio was er eentje van Rie Michiels en John over dit water. Over 2 seizoenen aan de oevers van ‘de 35 van Hofstade’. Nu, bijna 15 jaar later, ben ik er nog steeds van overtuigd dat de toenmalige vertelsels van die 2 bescheiden vissers tot het beste behoren wat ik ooit heb mogen aanschouwen tijdens een meeting van karpervissers. Daar werden verhalen gedeeld waarvan ik nu nog flarden voorbij zie komen, als ik de ogen sluit. Over Jefke Film en gewoontedieren, het hunkeren naar vrijdag, het leven aan de waterkant, met karpers zo dichtbij en sommige toch zover weg. Over pure, onversneden vriendschap!
Nog een plaat uit de oude doos, maar daardoor niet minder actueel. Voor John is het ontbijt méér dan zomaar een ochtend ritueel (en dat zal waarschijnlijk nooit veranderen).
Als de duisternis opnieuw haar intrede doet, besef ik dat het laatste etmaal aan breekt. De uren duren voor m’n gevoel plots opnieuw exact 60 minuten en het einde van het hengelseizoen komt met rasse schreden dichterbij. Volgende week kondigt de VBK-Meeting zich alweer aan, en na deze sessie gaan de hengels onherroepelijk voor enkele maanden de garage in. Er staat namelijk een heel klein meisje klaar om deze wijde, gekke wereld te betreden. En op zo’n momenten besef je weer: dat vissen, da’s de op 2 na belangrijkste hoofdzaak in dit leven. En dat maakt dat ’t automatisch tot bijzaak verwordt.
Als ik samen met John gepakt en gezakt de parking op wandel en halt hou bij de auto’s, m’n ene paar schoenen verwissel voor het andere en het hele boeltje weer in de laadruimte schik, besef ik dat we er samen weer een prachtige blank hebben opzitten. Een heerlijke sessie aan het eind van de herfst, die ik voor geen geld had willen missen.
Het einde van de herfst, een prachtige tijd.
‘De Lange’ gaf ook voor het restant van 2014 verstek en zou pas dit jaar weer ’n keer boven water komen, waarna meetlint en unster het verdict velden. Met recht en rede de grootste karper van een groots water. ‘De 35 van Hofstade’ zal altijd wel haar eigen geschiedenis blijven schrijven…
