Met snoeken winterkarper zoeken – Boustails

Boudewijn Margadant is visverslaafd en naast karpervissen is hij ook fanatiek snoekvisser. Soms helpt de snoekvisserij om ook meer karpers te vangen…

 Bestel hier het boek van Boudewijn >>

Ons doel van de zoektocht; winterkarper.

Wintervissen op karper doe ik veelal op relatief ondiep water, zeg tot maximaal twee meter diep. Omdat mijn voorkeur bij de actievere visserij ligt, pak ik ook ’s winters graag mijn penhengel mee. Meerdere stekjes aanvoeren en deze dan afvissen. Elke stek brengt nieuwe hoop en juist in het winterseizoen is dat iets wat je goed kunt gebruiken.

Naar aanleiding van de ervaringen die ik in mijn vorige blog beschreef, ben ik in de loop der jaren tot een nieuwe, en voor mij veel leukere, manier gekomen om winterkarpers te zoeken, namelijk vissen met kunstaas op snoek. Ik wilde niet langer uitgaan van de gepredikte theorieën, maar net als de rest van het jaar de vissen zoeken alvorens ergens mijn lijnen nat te maken. Het feit dat ik tot vijftien jaar geleden vertrouwde op mijn oude, bewezen stekken en de in artikelen genoemde theorieën blind voor waarheid aannam, benadrukte tevens hoezeer ik destijds zat vastgeroest in mijn wintervisserij.
Die bewuste winter, veertien jaar geleden, deed ik tijdens het snoeken met kunstaas twee ontdekkingen die uiteindelijk leidden tot de aanpak die ik tegenwoordig hanteer.

Wie wil nou geen vis vangen tijdens het observeren en peilen?

De eerste. Met vrij hoge snelheid vis ik mijn kunstaas door het water. Elke plek werp ik waaiervormig uit van rechts naar links. Opeens blijft mijn kunstaas even ergens achter hangen. Geen vis, maar bodem. Duidelijk ondieper dan het deel waar ik net gooide. Een paar worpen later is het me duidelijk dat er een langgerekte bult ligt, midden in het water. Ik werp mijn kunstaas een meter of tien naast de bult. Even haak ik iets, maar de vis schiet los. Drie worpen later. Bam! Nu is het wel raak. Een niet te houden run. Hier is mijn spinstok niet op berekend. Een staart slaat door het water. Karper! De plug hangt in zijn flank. Een volgende versnelling. Opeens valt de druk weg en vliegt het kunstaas me tegemoet. Wat rest is een kolk. Ik werp niet meer in, maar maak een notitie met tekeningetje. I’ll be back!

De tweede; een parkvijver. Hier heb ik een paar maanden eerder tijdens het oppervlaktevissen een mooie snoek zien zwemmen. Het is bewolkt, de oever bedekt met een dun laagje sneeuw en het water redelijk helder. Ik gooi en vis me een slag in de rondte, maar een aanbeet blijft uit. Als ik bij een rietkraag kom, stop ik even om wat te eten. Mijn blik dwaalt over het water en de met sneeuw bedekte rietstoppels en geknakte stengels. Er valt wat sneeuw van een stengel in het water. Als vanzelf schieten mijn ogen er naartoe. Kleine kringetjes in het water om de stengel. Ik loop een paar stappen verder om een gunstigere lichtinval te krijgen. Door de polariserende glazen van mijn bril zie ik een schim langzaam tussen de stengels door schuiven. Karper! Zo ondiep?! Met dit weer? En op de windkant?! Links ligt er nóg eentje en als ik wat verder loop ontdek ik er nog een aantal. De rietkraag ligt vol in de koude wind en bijna de hele dag in de schaduw! Wat doen ze hier?
Twee dagen later ben ik terug met penhengel en andere spullen. In vier uur tijd vang ik drie karpers. En dat op nauwelijks veertig centimeter water, bij bewolkt weer, een temperatuur van onder het vriespunt en op de windkant!

Zelfs met ijs op het water azen karpers soms aan de oppervlakte!

Door de jaren heen leerde ik tijdens en dankzij het snoeken steeds meer winterverblijfplaatsen van karper kennen. Natuurlijk vond ik ze ook onder bruggen en op zonnige, tegen de oostenwind beschutte plekken zoals door diverse auteurs in hun artikelen was beschreven, maar opvallend vaak lagen ze op afwijkende plekken.

Zo vond ik vorig jaar tijdens het snoeken een duiker die helemaal onder water staat. Nooit eerder gezien, terwijl ik al jaren langs de betreffende plek liep. Het water was op dat moment echter helderder dan ooit. De tweede keer dat ik naast de duiker stond en mijn kunstaas in de rondte gooide, zwom er even een karper uit de duiker om snel weer terug te keren. Meer bevestiging had ik natuurlijk niet nodig.
Aan het begin van de avond toog ik met een zaklamp met sterke lichtbundel naar de duiker en voerde er wat geweekt brood. De lamp stelde me in staat om tot op de bodem in het water te kijken. Na ongeveer een half uur kwamen er twee schubs uit de duiker zwemmen, even later gevolgd door een kleine graskarper. Ze vonden het brood…

Ze komen ’s winters ondieper dan je zou verwachten.

Een andere keer had het ’s nachts stevig gevroren, maar moést ik gewoon vissen. Na lang zoeken vond ik een aantal open plekken waar ik mijn kunstaas nat kon maken. Op één van die plekken moest ik echter eerst de groep meerkoeten verjagen die er plantenresten opdoken. Wat worpen later haakte ik er een vis, maar haalde uiteindelijk slechts de schub van een schubkarper boven water. Het opmerkelijke was dat de plek gewoon in open water, in the middle of nowhere, vol in de wind lag! Waren het de plantenresten die de plek interessant maakten? Het lijkt er wel op, want meerdere van deze waterplantstekken op open vlaktes hebben zich ondertussen bewezen als goede winterstekken.

Een schub van een schub, onbedoeld de bevestiging.

Karpers zoeken in eerste instantie niet specifiek die plekken op waar het water als laatste bevriest. Een warmwaterlozing is een ander verhaal, maar een open plek van bijvoorbeeld een paar vierkante meter zal geen karper aantrekken omdat het een plek is die als laatste of nooit dichtvriest. Die laatste gedachte dient wat mij betreft meer als houvast voor de visser. Is het echter een plek waar de hele winter door brood gevoerd wordt aan watervogels, dan maak je een goede kans om er een karper te vangen. Witvis en dus snoek trouwens ook. En op zo’n plek mocht ik onlangs weer aanschouwen hoe een drietal karpers midden in de winter aan de oppervlakte kwamen azen toen de watervogels verzadigd waren.

Niet gewenst, maar het kan gebeuren.

Natuurlijk vis ik niet alleen op snoek om karpers te vinden, maar je komt gewoon een hoop te weten terwijl je aan het vissen bent. Altijd beter dan met alleen een peilhengel op pad of rondvaren in een bootje met dieptemeter toch? Kunstaasjes die bij mij in ieder geval altijd voor het karperzoeken meegaan zijn een Screamin’ Devil (een stuk kunstaas dat zeer luidruchtig ratelt onder water met een stalen neus) en een shad, een stuk rubber kunstaas. Met deze twee kan ik alles te weten komen wat ik wil. De rest van mijn kunstaas pas ik aan het water en formaat van de te verwachten snoek aan.

Brede rietkragen zijn vaak goed, ongeacht hun ligging.

Tijdens het binnenvissen van de Screamin’ Devil en de shad kom je verschillende dingen over het water te weten. Denk hierbij aan bijvoorbeeld de waterdiepte en bodemgesteldheid en soms zelfs een boeggolf van een vluchtende karper. Elk kunstaas loopt op een bepaalde diepte bij het binnenhalen. Dankzij de gevlochten lijn waarmee gevist wordt, is elke aanraking met vis of bodem goed te voelen. Plantenresten blijven aan de dreggen hangen, stenen, blubber, zand en mosselen worden door je kunstaas en lijn doorgegeven. Ondertussen geef je tijdens het binnenvissen van het kunstaas je ogen goed de kost. Dankzij deze manier van vissen kan je een groot stuk, relatief ondiep, water snel en effectief afvissen. Vind je iets interessants, dan kan je altijd nog een diepgaander onderzoek instellen.

Wintersterftes geven in veel gevallen ook verblijfplaatsen weg.

Het lijkt misschien omslachtig, maar voor mij werkt het al jaren en je kunt de opgedane kennis voor langere tijd gebruiken. Een open mind is belangrijk en ga af op wat je ziet en niet alleen op wat er geschreven wordt, want geloof me, er is best wat mogelijk in de winter!

Elke vis telt in de winter!

Trek een vette!

Boudewijn Margadant

http://boustails.blogspot.nl/http://www.youtube.com/user/boustails