Gekronkel 60 – Het Afsluitwater, september 2013 – deel 1
Arjen heeft een aantal monstersessies gedraaid afgelopen jaar. In deze blog keert hij terug naar het Afsluitwater en zien we hem een weergaloze serie toppers vangen in 1 (!!!) nacht!
Het lukt me niet meer om de energie op te brengen. Leeg, stukgevist. Weken-, maandenlang een paar keer per week om 4.00uur opstaan, anderhalf uur rijden, voeren, naar de zaak. Heel, heel dicht bij mijn fish of a lifetime geweest, maar tegelijk zover weg. Een kleinere spiegel die vorig jaar nog 27,5 kilo woog, kwam vlak na de paai op de kant. Een stuk lichter, maar een vis met een verhaal. Dat was al in april. Wie weet krijg ik volgend jaar weer een kans op de schub en spiegel die nog een heel stuk groter zijn. Voor nu is het op. Tussendoor heb ik op een ondergelopen weilandput gevist. Vele projectspiegeltjes van het SKP Neder-Rijn waren een leuke afwisseling om de beetmelders af en toe te horen, maar het is niet het slag vis waar ik lang op kan vissen. Toch wrang dat er zoveel tijd en moeite in een spiegelkarperproject gestoken is, maar dat de vissen zelf hun eigen gang gaan Hun heil zoekend op beschutte putjes, wachtend op het wassende water.
Een visje met potentie uit de rivier!
Dennis en ik vissen om het seizoen op ‘Het Afsluitwater’. 2004 en 2011 waren ‘mijn’ jaren en in 2012 maakte Dennis er voor het eerst zijn lijnen nat. Het is een water waar we helemaal ons eigen gang kunnen gaan. De kleine populatie gedijt goed. Het beetje voer dat wij er in gooien zet op jaarbasis geen zoden aan de dijk. Toch komen ze jaarlijks nog steeds 1-2 kilo aan.
2013 zou weer ‘mijn’ jaar worden. Al in januari kwamen er twee bewoners op de kant. “De Rooie” en “Joost”. Joost is eigenlijk een kuiter die zich een paar weken voor de paai helemaal opblaast. Het is niet één van de makkelijkste klanten. In 2011 ving ik haar slechts één keer. Ook Dennis ving haar in 2012 één maal.
Helaas sloeg het weer om en bukte ons land zich onder een paar koude maanden. Vissen op het afsluitwater was niet meer mogelijk en toen de dooi zich inzette, besloot ik me op een ander water te storten. Dennis mocht wat mij betreft zijn gang gaan en dat deed hij niet zonder succes. Een aantal vissen die hij nog niet had vonden zijn aas. Daarbij ving Dennis ook nog eens een schub met een enorme bochel. Over de naam hoeven we niet lang na te denken. Deze, tot dan toe onbekende, schub brengt het totaal op 15 gekende vissen.
Het najaar brengt ook de typische weersschommelingen met zich mee; ideaal visweer.
Inmiddels zijn we in september aangekomen en ben ik, zoals gezegd, aan afwisseling toe. Dennis maakt plaats en ik kan mijn voerbeurten oppakken. Niet lang daarvoor bereikten me verontrustende berichten. Dennis klaagde al over het wier en bij mij was de angst ontstaan dat het water aan het verlanden was. De eerste voerbeurt wil ik dan ook in het daglicht doen zodat ik goed kan zien hoe de zaken er bij staan. De auto wordt aan de andere kant van een bossage gezet, waarna de lange wandeling door weilanden en een stuk bos begint. Eenmaal bij het hek aangekomen buig ik schuin af richting een berkenbos. Het zijn oude bomen die met een speciaal doel gepland zijn. De brandwerende eigenschappen komen hier tot hun recht. Daarachter ligt het water. Het ziet er nog mooier uit dan voorheen. Ruig en ongeschonden. Hier en daar ligt een boom half in het water. De toegenomen plantengroei in het water baart wel de nodige zorgen, maar het lijkt te doen. Omdat er nog de nodige 2Bs in de vriezer liggen, moeten die maar hun waarde op dit water bewijzen. Deze schrale bol diende als experiment om te kijken of er grote vissen tussen de weiland-knollen vandaan te plukken waren, maar dat bleek niet te lukken. Dat ze in de smaak vielen staat als een paal boven water.
Eén van de markante bewoners van dit watertje!
Via een omweg moet ik terug naar de auto. Ik meen wat mensen te zien en wil geen risico lopen om betrapt te worden. Zonder problemen kom ik bij de auto aan. De eerste kilo’s liggen er in ieder geval in om hun werk te doen. De komende dagen komt er nog het nodige bij en dan moet het vrijdagnacht gebeuren. Het voelt goed. Met een veel vertrouwen zet ik de spullen in het schemerdonker op. Twee hengels met slappe lijnen naar de overkant en de rechter hengel onder de eigen kant. Nog voor die laatste in ligt vertrekt de middelste al. Het wier bereikt ze niet waardoor de strijd eigenlijk al in mijn voordeel uitvalt. Even later ligt “de rijenspiegel” in het net. Ik ben er blij mee. Het is één van de mooiste vissen van het water en één van de weinige vissen die ik 2004, toen ik het bestand er voor het eerst ving, op de foto heb gezet.
Daarna blijft het lang stil. De hemelsluizen staan open en de regen komt onophoudelijk uit de lucht. Ik slaap onrustig. Het is klam en vies weer. Twee aasperiodes van 10.00uur en 1.30 uur gaan voorbij zonder een teken van leven, maar om 3.30 uur vertrekt de rechter hengel. Ze is op volle gang als ik de hengel oppak. Wierbed na wierbed ploegt ze zonder te stoppen door en dan voel ik takken schuren. In het eerste schot heeft ze 30 meter afgelegd! Tegen beter weten in verhoog ik de druk en ze zet nog eens aan. De haak schiet los… Als ik binnen draai is de scherpe Fox helemaal uitgebogen Zwaar balend loop ik terug.. Waarom niet gewoon de boot gepakt?
Een half uur later komt de herkansing, deze keer van links. Als ik de hengel oppak zit hij al muurvast. Geen beweging in te krijgen. Dit keer geen risico’s. De speelgoedboot moet er aan te pas komen. In de stromende regen trek ik me naar een lelieveld toe. Het heeft al met al erg lang geduurd voor ik daar aankom. Het verbaast me daarom dat de vis er nog aan zit. Veel doet hij niet meer. In het licht van mijn hoofdlamp denk ik eerst met één van de schubs van doen te hebben maar bij het zien van een stuk rug in mijn net denk ik “de kleine spiegel” te herkennen. Ik baal een beetje, wetend dat dit de één na kleinste bewoner is. Met veel moeite hijs ik mezelf de kant op. Dan het net, maar dat valt tegen. Zou er dan zoveel wier in zitten? Het kwartje valt. Zwaar hangt “de grote grijze” in de mazen. Van deceptie naar euforie in een uur tijd.
De Grote Grijze, een vis die hoog op het verlanglijstje stond.
’s Ochtends regent het nog steeds. Normaal ruim ik vroeg op om snel weg te kunnen, maar het slaapgebrek en de regen doen me extra van de droge slaapzak genieten. Gelukkig maar, want binnen een half uur tijd vang ik nog twee vissen, waaronder een andere topvis. Het moet niet gekker worden. Beide zaten muurvast in het wier maar kwamen onder druk toch vrij. Gelukkig niet nog een boottocht, al had ik niet natter kunnen worden. Er zat geen droge vezel meer om mijn lijf, maar dat doet me niets. 4 van de 15 vissen in één nacht, waaronder twee hele grote Nederlandse spiegels. Voorlopig even niets meer te wensen…
Toen kwam haar zusje langs…. Voorlopig even niets te wensen 😉
Tight Lines,
