De Schoonheid van het Karpervissen – Dutch Carpaddict
Peter Schouten is deze keer de ‘Dutch Carpaddict’ man die een verhaal uit zijn vissersleven vertelt. Een grote vis hield hem al geruime tijd in z’n greep… Die MOEST op de kant komen! Of toch niet..?
Er was nog één schub die ik graag wilde vangen. Het is een van de grootste vissen uit de omgeving: een aardige tank die misschien over twee jaar de veertig pond grens bereikt. Het verhaal bij deze schub is wel bizar: ik had samen met Rick een plannetje gemaakt om de vis te gaan vangen. We hadden van tevoren al zo’n idee waar de vis zich zou ophouden in het vroege najaar, dus de stekkeuze was snel bepaald. We wilden ook een aantal dagen voeren, want de vis is al meerdere keren van een voerplek gevangen. We hadden dus afgesproken om een aantal dagen de stek aan te voeren om de kans te vergroten dat we hem zouden vangen. De week voor het voeren had ik een partijtje boilies gedraaid en al onderlijnen geknoopt. Goed voorbereid dus en het vertrouwen in een goede afloop groeide met de dag. Het aas was vers en de haken scherp. We wilden niks aan het toeval over laten. Daar hoorde ook het observeren bij: iedere avond hield ik de stek een beetje in de gaten om onze kansen in te schatten. Na twee avonden voeren zag ik de activiteit al flink toenemen op de stek. Tijdens de derde voerbeurt was het overduidelijk dat er meerdere vissen lagen te wachten op het voer. Die zaten daar niet voor de kat z’n viool, die hadden trek in onze snoepjes!
Rick met ons gezamelijke target. Goed bezig die kale!
Het plan om de schub te vangen werd voor mij uiteindelijk een fiasco: Rick ving de schub en ik was super blij voor hem. Het jaar er na he ik geprobeerd de schub te vangen, maar ik verspeelde vis na vis en ving de dikke schub niet. Om het tij te kantelen zat er maar één ding op: de schub uit mijn hoofd zetten. Ik vond dat heel moeilijk want ik had echt mijn zinnen gezet op dat apparaat. Maar weet je, die hunkering naar dik en groot karpervlees bracht me alleen maar pech en deed de beleving van mijn hobby de das om. Dat vind ik achteraf echt zonde.
Ik kwam er achter dat karpervissen voor mij helemaal niet om meer en groter gaat, maar om de beleving en de schoonheid van karpers. En de rust die ik aan de waterkant vind. Ik zette de schub dus uit mijn hoofd en ging zonder bijzondere verwachtingen verder met vissen. Dat was echt even omschakelen, omdat ik bijna altijd met een behoorlijke drang van moeten ging vissen. Maar ik merkte dat ik meer overzicht kreeg en logischer ging nadenken. Ik speelde met minder twijfel in op de omstandigheden. Misschien wel dankzij die ongedwongenheid kwamen er een paar mooie vissen op de kant. Ik vind het zelf geen toeval. Misschien denk jij er wel anders over, dat kan natuurlijk.
Het is avond en de schemer is net ingetreden. De wind is nu heel zwak, windstil bijna. Ik vind dit echt goede omstandigheden om te voeren en te observeren. Ik gris daarom een zak vers gedraaide boilies uit de vriezer en duw m’n voeten in mijn thermolaarzen. Vlagen laaghangende mist en lappen weilandgrond vliegen aan me voorbij wanneer ik richting de plek fiets. Onderweg vullen mijn longen zich met een heerlijke koele najaarswind. Mijn warme adem veroorzaakt condens wolkjes in de lucht. Op de plek is het zo rustig en stil. De rust overvalt me gewoon en geeft me een heerlijk gevoel van vrijheid. Het doet me beseffen dat ik daarom de drang naar de waterkant heb. Ik hoef niet altijd iets te vangen. Ik wil vrij zijn…
Het gekwetter van een vogel doorbreekt de stilte. De sfeer die hier hangt heeft iets mysterieus. Het gaat gepaard met een lichte spanning. De spanning van de mogelijke aanwezigheid van een paar moddervette en supermooie karpers. Bij de stek check ik de omgeving en trek mijn capuchon zo ver mogelijk over mijn hoofd. Ik wil niet gezien worden. Mijn ogen wennen langzaam aan het donker en ik zie de contouren van bomen, waarvan de stammen omringd worden door vochtig, hoog gras. Op nog geen drie meter bij me vandaan vliegt er plotseling een fazant uit het gras. Mn hart maakt een paar psychologische sprongen.
Ik moet zeggen dat ik me altijd verheug op het moment dat ik kan gaan voeren. Het geeft aan de ene kant een heerlijke rust om langs de waterkant te zijn, maar het brengt ook een gevoel van spanning met zich mee. Je weet nooit wat er gaat gebeuren en dat is zo gaaf. Ieder moment kan de actie los barsten.
Ieder moment kan de actie los barsten…
Oké genoeg gedagdroom…terug naar het voeren!
Zes bevroren boilies gooi ik in het water. Twee stappen verder gooi ik weer zes boilies tegelijk. Twee stappen verder en ik maak opnieuw een gecentreerd plekje. Dit herhaal ik nog ongeveer dertig keer. Zo’n breed voerspoor van kleine hoopjes geeft me zoveel vertrouwen. Want alle aanwezig vissen in de omgeving komen vroeg of laat wel een van de hoopjes tegen. Of zomaar een paar restboilies die andere vissen hebben laten liggen. Als ik deze stek straks ga bevissen voer ik vijf boilies bij het haakaas. Dan komt de vis maar een paar boilies tegen, zoals dat eerder ook het geval was.
Ik kijk altijd uit naar het ritueel van fietsen, observeren en voeren. Het bouwt de spanning altijd lekker op en doet me dagdromen over wat er gaat gebeuren. Na avonden is het dan eindelijk zo ver: de tijd om te gaan vissen is aangebroken. Het voer is vers, de haken zijn scherp; karpers kom maar op!
Niet de allergrootste karper maar zeker één van m’n mooiste!
Yes, eindelijk kunnen de lijnen nat gemaakt worden. Als ik m’n tweede hengel aan het inleggen ben hoor ik de eerste hengel al af gaan. Whoaa, dit is sneller dan ik had verwacht! Hij gaat er echt hard van door! Ik moet zeker twintig meter rennen voor ik bij de hengel ben. Wow, wat een start! Zo te zien is het een spiegel. Geen grote, maar wel een supermooie! Mijn ogen weten niet wat ze zien want de buik van de vis is volledig bedekt met minuscuul gele schubjes. Echt heel mooi. Wat een plaatje is dit! Deze vis is echt een complete verrassing. De vis gaat voor eventjes de zak in.
Ik snij enkele boilies in halfjes, bevestig een nieuwe onderlijn en beide hengels liggen weer in. Een uurtje later krijg ik opnieuw beet. Je merkt goed dat het vangen van vis altijd de stek enigszins verstoord. Ik vraag me af hoe je dit tot een minimum kunt beperken. Misschien door een extra stek te maken een eind van de stek af waar je de laatste vis hebt gevangen?
De tweede vangst is een korte gedrongen schubkarper. Hij lijkt wel een beetje in vernis gegoten. Ik vind hem super mooi, ook omdat hij er nog zo goed er uit ziet. Het is nog een jonge vis met veel potentie. Ook deze vis komt me niet bekend voor. Ik vraag me af waar ze vandaan komen. Ik vermoed dat deze vissen zelden dit deel van het water bezoeken en dat ik geluk heb gehad ze hier te treffen. Misschien is dit een doortrek route naar andere gedeeltes van het water en heeft het voer ze hier opgehouden? Ik zal het wel nooit weten. Ik knoop met trillende handen van spanning de volgende onderlijn.
De laatste vis uit een prachtige serie die me weer bij de kern van het karpervissen bracht.
Een staart haalt woest uit en zet het ondiepe water compleet op zijn kop. Het witte delkim lichtje knippert onafgebroken en schreeuwt om genade. Bruut dit! Het is een roze spiegel met hier en daar een schubje op zijn lange lijf. Ook deze vis ken ik niet..
Met deze bijzondere vissen sluit ik het jaar 2012 af. Zonder de dikke schub die bijna veertig pond weegt. Ik weet zeker dat ik me minstens zo happy voel door de vangsten die ik nu gedaan heb. Het gewicht laat me koud. 🙂
