Chris Vandenhaute op een Winters Rainbow Lake
De visserij op het mighty Rainbow Lake is niet altijd even makkelijk. Zeker in de winter. Dat wist Chris Vandenhaute wel, maar de drang om in december nog te gaan was té groot…
Naar goede gewoonte stond er half december opnieuw een tripje gepland naar de heilige graal van het hedendaagse karper vissen, zijnde Rainbow lake. Zoals ik al eerder aangaf doe ik de laatste drie winters steevast een wintertrip ter hoogte van Bordeaux. Maak jullie geen illusies, dit is geen trip die in gunstige omstandigheden verloopt,; winters koud. Deze keer had ik dan ook nog eens het geluk om ‘de stek’ te hebben die in Rainbow inmiddens beter bekend staat als ‘de diepvries’. Dit omdat er tijdens de wintermaanden geen spatje zon te vinden is op deze stek! Mark Adams vertelde mij een, “Chris if you are lucky, you might meet some pinguins on peg 16”.
Chris met een fantastische Rainbow spiegel uit een eerdere sessie.
Bad weather
Met dit in het achterhoofd, en ook het feit dat ik eerder (januari 2012) bijna eens uit mijn ‘vel’ bibberde op Rainbow, was ik dit keer meer dan goed gewapend. Twee gasbranders en twee volle flessen propaan werden aan de uitrusting toegevoegd.
Normaal vis ik op Rainbow altijd met mijn vaste vismaatje Bart, ook wel ‘Foxie’ genoemd. Echter, deze keer zou Stijn mij vergezellen op deze trip. Bart had helaas verstek moeten geven, wegens wederom een vertraging in zijn bouwproject! De glaszetter had zich niet aan de bouwafspraken gehouden en kon pas komen tijdens de Rainbowtrip. Ik had hem nog zo gezegd om dit werkje aan Pielie over te laten ☺
Voor Stijn was dit echter een godsgeschenk, het water waar ik hem al zo veel over vertelde kon hij nu ook zelf bevissen. De afreis datum naderde met rassen schreden, dit keer echter zou het geen partijtje Touran of Berlingo volproppen worden, maar zou de reis in ‘luxe’ omstandigheden plaatsvinden. Stijn beschikt namelijk over een nagelnieuwe Mercedes Sprinter met maar liefst 5 meter laadruimte! Eindelijk eens geen foudraal in mijn nek gedurende 900 km.
De dag voor vertrek dreigde het weer echter alsnog roet in het eten te gooien, er werd namelijk hevige sneeuwval voorspeld. Er werd druk over en weer gebeld om te overleggen hoe we dit ‘euvel’ zouden omzeilen. Toen ik op de morgen van vertrek wakker werd lag België inderdaad onder een wit deken. Er werd besloten om even de kat uit de boom te kijken en even de verkeersinfo af te wachten. Na enkele uren knarsetanden werd de knoop doorgehakt en stapten we in de auto. De reis verliep voorspoedig en de hel rond Parijs werd vlot omzeil. Echter werd er één kapitale fout gemaakt ter hoogte van Hostens, het dorpje waar Rainbow ligt. Er werd een traditie gebroken die ‘heilig’ is bij Rainbow vissers, het eten van de pizza… maar daar later iets meer over.
De reis verloopt zo slecht nog niet!
Pascal en Mark
Aangezien we later dan gewoonlijk aankwamen, waren de lichten in het clubhuis al gedoofd, we besloten dan maar de bedchairs in de ruime laadruimte open te klappen en een beetje slaap in te halen. ’s Morgens werden we gewekt door luidruchtige Poolse vissers, die ook ongeduldig aan het wachten waren op Pascal (de eigenaar van Rainbow Lake). De koffie die Pascal ons serveerde deed goed, en van deze gelegenheid maakten we gebruik om Pascal uit te horen wat de vangsten betrof. Volgens Pascal waren er wel over de ganse plas enkele vissen gevangen, maar de man die toch weer de kroon spande was Mark Adams, in Rainbow middens beter bekend als “OLI”. Nadat Oli twee weken eerder het wereldrecord ietsje strakker had gezet, slaagde hij er opnieuw in om enkele machtige vissen te vangen. Oli is het soort visser dewelke je nog zelden tegen komt tegenwoordig. Het is een ‘old skool’ visser pur en dur. Luxe en bling-bling zijn niet aan hem besteed, hengels waar de kurk door de ratten afgebeten is, stokoude daiwa emblems, enz…..maar vergis je niet, Oli weet als geen ander wat hij doet! Deze man heeft zoveel charisma en kennis dat je moeiteloos aan zijn lippen blijft hangen, ook zijn droge Engelse humor , maakt van hem een figuur die je nooit of te nimmer kan vergeten.
Na met Oli nog wat gepraat te hebben is het tijd om onze stek eens te gaan bezoeken, zijnde stek 16. Ter plaatse zijn twee Spaanse vissers, Pedro en Eric, al plaats aan het maken voor ons, deze super toffe kerels zijn niet te beroerd om ons de spots te tonen waar ze succes boekten, ze hadden tijdens hun weekje 5 vissen, wat ons toch meer dan hoopvol stemde.
Het kamp staat, tijd voor een warm bakje koffie!
Van start
Het uitpakken op de 16 gebeurde onder een regenvlaag en een goede zuid westen wind, beter kon niet! Na Stijn te hebben geholpen met het monteren van een “boeien-systeem” op zijn hengels werd besloten om de hengels één voor één uit te varen. De bodem van Rainbow is een echt maanlandschap en iedere meter vind je wel een kuiltje of bultje waar je een hengel zou kwijt kunnen, de kunst is echter om dit ene “golden spotje” te vinden waar vissen op azen. Gewapend met een prikstok werd deze onderneming gestart.
Na enkele uren op het water te hebben doorgebracht, liggen de hengels naar ons gevoel goed. Wat me wel al opgevallen was, tijdens het uitvaren van de hengels was het feit dat het gestopt was met regenen en dat de wind nu uit het noorden kwam, wat de gevoelstemperatuur fors deed zakken. Dit waren niet ideale omstandigheden, maar bon, we moeten er maar het beste van maken.
We slaan ons er door heen 😉
Het grote genieten kon nu voor mij starten, één maal alles opgezet, hengels in het water, werd het tijd om een stukje te eten, en een goed glas wijn te drinken. Wat ben ik telkens gelukkig als ik aan het water zit, het is trouwens de eerste keer in 10 jaar dat ik tijdens de maand december kan vissen, normaal staat deze maand in mijn agenda als ‘hel’ maand. Dan vind in Brussel namelijk de kerstmarkt plaats, die betekent voor mij 40 dagen bijna non-stop werken en shiften doen van 12 uur. Deze keer was ik er echter aan ontsnapt, voor een weekje dan toch. Ik had namelijk op een goede bui van mijn dienstchef gewacht om het verlofbonnetje onder zijn neus te schuiven… Na wat gedraai met de ogen en enkele diepe zuchten werd dit toch getekend door hem…
Voor de meeste mensen is de kerstsfeer mooi en tof, voor mij is dit ganse dagen aan toeristen uitleggen waar mannek pis, het Atomium, metro, bus, taxi’s zich bevinden, daartussen ook wat vechtpartijtjes in de kiem smoren, ten govolgde overmatig alcohol gebruik en ik kan je verzekeren na één week ben je dit zo beu als koude pap, maar bon, part of the job hé.
Blanken maar toch genieten
Terug naar Rainbow, om eigenlijk een lang verhaal kort te houden, werd er door Stijn en mij geblankt. De grote oorzaak was, volgens mij, het plotseling zakken van de temperatuur, waar we bij aankomst nog vlot 12 graden haalden, werden we de woensdag wakker met -7 graden.
De omstandigheden zijn taai, de visserij is niet eenvoudig.
Het vissen hing nog tussen herfst en winter. Wat ik hier mee bedoel is het volgende: je kan in de winter zelfs bij vriestemperatuur soms nog goed vangen, maar het weer moet dan wel stabiel zijn! Een lange vorstperiode of zachte temperatuur, als de schommelingen op korte tijd te he hevig zijn, gaat het water in ‘hold-on modus’.
Feit blijft wel dat ik enorm van deze trip genoten heb, gewoon een weekje uit de sleur zijn, geen zorgen aan je kop, en je alle dagen in de natuur begeven! Wel, dit laad mijn batterij weer volledig op. Mocht je me één van deze dagen tegen het lijf lopen, vraag maar gerust waar mannek pis, de metro enz, zich bevinden! Met deze trip in het achterhoofd zal ik het je met een grote glimlach uitleggen. Ik geef je er zelfs een escorte naartoe, want Chris kan er weer voor enkele maanden tegenaan!
Een ding mag je echter niet vergeten als je naar Rainbow trekt, het eten van de lekkere Hostens pizza, als je deze traditie doorbreekt, zijn de weergoden je niet goed gezind!
Tight lines,
