Ben Scholten op Solo tour in Frankrijk
Dat je voor het beleven van toffe avonturen niet perse met een vismaat naar Frankrijk hoeft af te reizen bewijst Ben Scholten in deze video (en onderstaand artikel). Ben bezocht meerdere openbare wateren en wist uiteindelijk een aantal fraaie voorjaarskarpers te strikken.
De voorjaarstrip met vismaat Dennis zat er weer aan te komen, maar helaas liep dat dit jaar even anders. Helaas voor mij dan, want Dennis had net een nieuwe baan. Dat is hartstikke mooi natuurlijk, maar een week weg zat er even niet in. Wat nu?
Een fraaie vangst van Dennis uit een gezamenlijke trip van een aantal jaar geleden.
In het verleden ben ik wel vaker alleen in Frankrijk geweest, maar dat was op betaalwateren. Ik ben de taal niet machtig en om dan alleen het Franse land in te trekken zag ik niet zitten. Het plan was om met zijn tween net als vorig jaar naar de rivier te gaan. Ik besloot toch te gaan en nu het een solotrip zou worden koos ik voor 2 andere wateren (putten) waar we ook samen zijn geweest en waar ik de juiste wegen wel een beetje ken ondertussen. Voor de eerste keer op de solotoer naar de rivier vond ik net iets te hoog gegrepen.
Twee putten die totaal anders zijn. De ene is 25 ha met een ruim bestand aan vis, de ander is met zijn 3 ha meer een plasje. Het kleine, maar grote vissen bestand maken het echter meer dan de moeite waard. Het plan was mij al snel duidelijk.
Eerst naar het kleine putje om alvast wat te voeren. Dan door en 4 dagen vissen op het grotere water, om daarna nog 3 dagen te vissen op het plasje. En zo geschiedde. Het aas voor deze reis bestond uit 15 kilo Roasted nuts, 15 kilo Red pistache van TTB Baits en 20 kilo hennep.
Als je eenmaal Franse successen hebt mogen beleven blijft het trekken. Deze vis uit een eerdere sessie is een hoogtepunt uit m’n vissersleven tot nu toe.
Door de jaren heen leer je de beste tijden om Parijs te passeren kennen. Tot 6 uur is het te doen. Daarna? Your fucked 🙂 Om die reden besloot ik om 2 uur te vertrekken om zo voor de grote drukte, Parijs voorbij te zijn. Dit ging helaas niet zoals gepland. Na een tankbeurt werd ik door de gendarmerie samen met een boel andere, aan de kant gezet voor controle. Ik juich het alleen maar toe, maar het stelde niet veel voor. ?Waar kom je vandaan? Wat ga je doen?? Dat soort vragen. Het was alleen wachten op je beurt. Al met al had ik daardoor driekwartier vertraging, wat precies genoeg was om in de ellende terecht te komen die Parijs met zich meebrengt tijdens de spits. Een uur lang viel ik van de ene in de andere verbazing over de capriolen van de Franse kamikazes.
We gaan beginnuhhh
Om half 8 stond ik aan de oevers van het kleine plasje. Er waren twee vissers aanwezig, maar die sliepen nog. Het werd mij al snel duidelijk waar ze heen viste en de kant/hoek die ik voor ogen had was gelukkig vrij. Voor vertrek had ik al drie kilo aas in de aminol gesoakt en deze balletjes vlogen in recordtempo naar hun zuidelijke bestemming.
Ik mag graag met liquids en soaks spelen!
Tot mijn verbazing bleek ik ook de enige visser te zijn op het water waar ik wilde starten. Vanaf de auto is het een aardig stuk lopen naar de beoogde stek en vooral de 105ah accu maakte dit een k*#klus (in dit artikel kan je lezen waarom ik die nodig heb).Al snel stuit ik op een probleem. Wier! Wier kan voor of tegen je werken. In dit geval het tweede. Blijkbaar is de winter hier ook zacht geweest en zijn de kale plekken moeilijk te vinden. Na amper 2 uur vissen krijg ik toch een aanbeet. Het blijkt een zeelt te zijn. Een mooie vissoort maar niet waar ik naar op zoek ben. Wel is het bemoedigend om te weten dat de vissen het aas kunnen vinden. Er gaan nog wat extra bollen te water en met de werppijp verspreid ik ook flink wat bollen door het wier.
Een goed begin is het halve werk
Net als voorgaande jaren heb ik ook nu mijn penhengel meegenomen. Verspreid over 200 meter maak ik 3 voerplekken van gecrushte bollen, mais en hennep. (handig, een goedwerkende sounderbox) Zodra de schemering invalt begin ik de stekken af te lopen met op de pen een breekstaafje. Al gauw vang ik weer een zeelt, gevolgd door een giebel (hier ook al). Wat vooralsnog met de statische stokken niet lukt, lukt met de penhengel wel. Het is een mini, maar wel een karper.
Klein maar fijn!
Na dit kleine succesje vind ik het genoeg geweest voor de eerste dag en kruip de brolly in. Na de lange nacht en dag heb ik niet lang nodig om in dromenland te belanden. Het is toch kouder dan ik had verwacht, want als ik om 03:00 eruit moet om te lozen, zie ik het ijs op de handvaten van de hengels. Teleurgesteld door het feit dat ik nog geen actie heb gehad, maar blij dat ik weer in de warme slaapzak lig val ik weer snel in slaap. Een paar uur later word ik gewekt door een trage aanbeet, maar die wel doorzet. De kou voel ik niet en voor ik het goed in de gaten heb, sta ik met een kromme stok in m?n hand waar een molen aanzit die steeds sneller begint te ratelen. Deze rig lag best ver en doordat de vis goed door de slip gaat, groeit de hoop op een grote vis. Het is een vreemde drill. De vis is sterk en moeilijk naar de kant te krijgen wat duidt op een grotere vis, maar de vis schudt ook heel erg veel en heeft snelle uithalen en dat duidt weer op een kleinere vis (wat er allemaal niet door je hoofd gaat tijdens een drill). Als ik de vis voor het eerst zie ben ik zowel blij als teleurgesteld. Het blijkt een meerval te zijn van ongeveer 130cm. Blij omdat ik nog nooit een meerval had gevangen, maar ik had liever een karper gehad.
Toch wel eens tof om een meerval te vangen!
De tweede dag begint in ieder geval met vis, maar toch vind ik het vreemd dat er geen karper activiteit te bespeuren is. De rigs worden ververst en op de linker hengel na op nieuwe plekken gelegd. Door de zon, die volop schijnt, zie ik op het water duidelijk enkele lichte en donkere plekken die verraden waar wel en waar geen wier staat. Echt bizar hoeveel groene meuk er al staat zo vroeg in het jaar. Het liefst had ik jullie nu verveeld met een hele lap tekst over vangsten, maar helaas is het enige hoogtepunt van deze dag het bezoek van een controleur en het feit hoe goed je nog met elkaar kan communiceren zonder elkaar te verstaan. Door het feit dat er niets gebeurt en ik ook nergens op het water een teken van karper zie, draaien de radartjes in m?n hoofd op volle toeren draaien.
Als de volgende morgen aanbreekt en er weer niets is gebeurd staat mijn besluit vast. Verkassen en heel gauw! Nog steeds ben ik alleen en heb dus keuze zat qua stekken. Ook op deze stek staat er veel wier, maar vind er al snel veelbelovende stekken.
Al Bundy langs de waterkant
Het is zondag en mooi weer. Ik geniet van de zon, maar aan elk voordeel zit een nadeel en dat is dat dit mooie weer veel dagjes mensen naar het water trekt. Een groepje verliefde stelletjes komt bepakt met van alles en nog wat mijn kant op en willen vlak naast mij neerploffen. Geen probleem totdat ik bemerk dat ze ook visspullen bij zich hebben. ?Ho eens even? verstaan ze natuurlijk niet, maar weer lukt het me met handen en voeten duidelijk te maken wat mijn bedoeling is. Ze lijken het te begrijpen en gaan gelukkig een stuk verderop zitten. Echter geven ze hun hengel zo?n zwiep dat naast me nog beter had geweest. De hele dag wordt in de stijl van Al Bundy doorgebracht. Ik baal en vraag me af wat er aan de hand is. Niets of weinig vangen kan, maar de keren dat ik hier eerder ben geweest waren er altijd signalen van karper te vinden. Zelfs in de vrieskou. Aan het eind van de dag koelt het snel af en de dagjes mensen druipen gelukkig af. Ik besluit mijn plannen te veranderen. Als ik de komende nacht geen vis op de mat heb, ga ik een dag eerder naar het volgende water. Het voelt ook gewoon niet goed op de een of andere manier. Voor het slapen gaan proost ik met mezelf op een succesvolle nacht.
Helaas heb ik een goede nachtrust totdat om 05:00 de hengel zowat uit de steunen word getrokken. Met knikkende knien sta ik te drillen. Nou ja drillen. Ik houd de hengel vast en kijk naar een lopende slip, want meer kan ik even niet doen. Eindelijk een vis en zo te voelen een goeie. PATS?.NEEEEE!!! Lijnbreuk! Je wilt niet weten wat er door mij heen ging op dat moment. Ik probeer nog wat slaap te pakken, maar door de adrenaline lukt dat niet meer. Ik heb er blijkbaar zin in, want zelfs ik ben verbaasd over hoe snel ik de boel ingepakt en in de auto gepropt heb. 08:30 rijd ik weg en ga op zoek naar de eerste de beste supermarkt. Onderweg herken ik een bakkerij waar ik in het verleden ook ben geweest. De handrem trek ik er zowat vanaf, want er moeten chocoladebroodjes gekocht worden. Ik ben de taal niet machtig, maar “deux”, nee “trois” nee “QUATRE pain au chocolate” spreek ik uit als een volwaardig Fransman. Lekkahhh!
Na deze overheerlijke opkikker, vlieg ik naar de supermarkt en ga er nog harder doorheen. Ik wil vissen! De laatste kilometer naar het water is de belichaming van de term off the road. De Suzuki wagon R piept en kraakt, maar met trots belanden we aan het water. Ik ben blij om te zien dat ik ook hier het rijk alleen heb. Net zo snel als dat ik ingepakt had, staat alles weer. Ook hier stuit ik op wier, maar ik vind een aantal mooie plekken om de vallen te ‘droppen’. Het voelt goed. Het is lekker weer, de natuur ruikt lekker, het vertrouwen is er en de geur van een pizza in de toaster maken het totaal plaatje tot een gelukkig moment. Nu alleen nog een vis, of 2 of 3??
Het geluksmomentje is helaas van korte duur. Ik ben nog aan het nagenieten van mijn pizza (die overigens heel goed gelukt was) als ik twee auto?s aan hoor komen rijden. Ze stoppen bij mij en vier jonge Franse karpervissers stappen uit en een van hen spreekt zowaar Engels. Ze vragen waar ik lig met mijn lijnen en vertellen dat ze hier voor een paar dagen willen blijven. Als een boer met kiespijn tover ik een lach op m?n gezicht. Het zijn wel aardige jongens dat dan weer wel, maar als ze een uur later het water opgaan met twee zodiacs met electromotor is aardig ook het enige wat ik ze vind.
Het water is echt een klein putje, maar zoals ik al zei zwemmen hier enkele echte bakken. Het putje kent dressuur en de manier waarop zij vissen verergerd dit alleen maar. Ze varen letterlijk van de ene naar de kant, om vervolgens hun rig te droppen met een boel voer en de lijnen als snaren aan te spannen. De moed zakt mij in de schoenen. Op deze manier doorgaan, zie ik helemaal niet zitten. Ik had me deze reis op twee wateren gericht, niet rekening houdend dat dit wel eens tegen kon vallen. Ik besluit n hengel weg te halen en de andere twee die toch al dicht aan de kant lagen te laten voor wat het is, maar voor de zekerheid lig ik de lijnen nog iets slapper. Later die avond komen er twee van de vier Fransen een praatje maken en ze bieden me een biertje aan. Het zijn echt wel aardige gasten. Een discussie starten over hun manier van vissen is in mijn ogen nutteloos en laat dit dan ook. Ze vragen waar ik vandaan kom en tot mijn ontsteltenis kennen ze Den Haag niet. Ik begin te praten over het water waar ik deze trip was begonnen. ?Aha verie difiekult?, zeggen ze in koor. Moeilijk?! Het was altijd ?gemakkelijk? (blanken had ik er immers nog nooit gedaan).
Tussen de bedrijven door presteer ik het om tijdens deze sessie een aantal van deze rakkers te vangen.
Wat volgt verbaasd mij enigszins. Volgens hen is er twee jaar geleden een overstroming geweest en dat water (wat als opvang is gemaakt) is buiten zijn oevers getreden. Het merendeel van de vissen is eraf gegaan. Dit heb ik eerder gehoord, maar gooide dit in de broodje aap hoek als zijnde bangmakerij. Nu ik het voor de 2e keer hoor krabbel ik mezelf toch even achter de oren. We drinken samen nog een biertje en showen elkaar wat vangstfoto?s. Wanneer het echt donker is wensen we elkaar succes en keren de Fransen ’tentwaarts’. Ondertussen maken m’n hersenen overuren. Wat nu?
Het eerste water valt definitief af. Hier blijven zie ik echter ook niet zitten. Met behulp van Google Maps en mister Tomtom scan ik de omgeving. Ineens schiet mij te binnen dat we bij de eerste keer hier aan een kanaal hebben gestaan. Al snel ben ik overstag en drop een pin bij drie potentile stekken, maar eerst eens zien wat de nacht hier doet.
Het vissen in het buitenland blijft keer op keer bijzonder.
Volledig tegen mijn verwachting in, word ik bij het eerste ochtendlicht gewekt door een druk gillende sounderbox. In mijn paniek (al trek ik tegenwoordig wel eerst mijn slippers aan) trek ik te hard aan de rits waardoor het niet de rits is die opengaat, maar ik de voorkant met tentharingen en al uit de grond trek. Al vloekend rups ik onder het doek door en grijp ik de linker hengel, die tegen een wierbed aanligt. Aan de drill voel ik dat het geen grote is, maar nu is alles welkom. Wanneer ik de vis voor het eerst zie, valt mij gelijk het rijenachtige uiterlijk van de vis op. Het gaat zoals het gaan moet en een paar minuten later staar ik bewonderingswaardig in het net. Niet groot, maar heel mooi.
Een mooi getekend spiegeltje is het haasje.
Normaal maak ik gelijk een foto, maar er is iets met m?n knie waardoor ik de vis even in de sling in het water laat bijkomen. Als ik mijn broekspijp omhoog trek zie ik een flinke straal bloed die leidt naar een gat. Ik had al last van die pukkel voor mijn vertrek en door de rups actie is deze op een ruwe manier aan zijn einde gekomen en het doet verdomde zeer. Na wat tandenknarsen en een paar flinke stralen Sterilon is het tijd voor de foto?s. Wegen doe ik niet en na een paar foto?s en wat filmwerk zet ik de vis terug.
En doorrrrrr
Ondanks deze vangst staat mijn besluit vast. Weg hier en gauw! Heel toevallig rijd ik weer langs die lekkere bakkerij en smikkel weer wat chocolade broodjes naar binnen. De Tomtom vertelt dat er onverharde wegen in de route voorkomen. ?Wilt u doorgaan?? Uhmm ja! Geloof me, met een Suzuki Wagon R is dat een hele uitdaging. Met klamme handjes bereik ik de eerste pin op de kaart. De stek ziet er goed uit. Een stuk van 300 meter wat breder is dan de rest van het kanaal. Toch wil ik ook de twee andere stekken bekijken, maar door werkzaamheden op de tweede en onbegaanbaar terrein op de derde stek beland ik weer op de eerste. De bodem wordt afgetast en met de dieptemeter ontdek ik al gauw de vaargeul, die 2,80m diep is. De rest is 1,50m diep. Ook hier stuit ik op wier, maar de vaargeul is vrij. 1 hengel erin, 1 op de rand en de laatste drop ik secuur in een wiervrij plekje direct onder de kant. Ik maak een H-patroon met halve en hele boillies in de hoop dat alles wat voorbij komt op het voer stuit. Een voordeel van deze stek is dat de auto naast me staat. Wat nou sjouwen?
De hele avond speur ik het kanaal af, zoekend naar activiteit van vis. In de schemering en windstilte zie ik ineens een vis draaien. Met goede hoop rits ik de brolly dicht, maar kan deze gelijk weer openen. De kantstok is er vandoor? en hoe! De vis wil de geul in, maar dat plezier gun ik hem niet. Als het de vis duidelijk word dat de geul niet haalbaar is geeft deze het vrij gemakkelijk op. Een echte kanaalkanjer is voor even van mij. De vis is getekend door het kanaalleven, wat de vis echt karakter geeft. Deze vis wil ik wel even wegen, maar mijn weegschaal zegt doe het zelf maar. Ook dat nog! Dan maar geen gewicht.
Het gewicht van deze vangst zal altijd een gokje blijven, maar ik lig er niet wakker van.
Door deze vis heeft mijn gemoedstoestand een boost gekregen en vol verwachting duik ik de slaapzak in. De nacht brengt op een fikse onweersbui na niet veel spannends. In de ochtend krijg ik toch een ongekend harde run. Ook na het dichtslaan van de baitrunner mindert de vis geen vaart. Vanuit de vaargeul raast de vis nu langs de overkant en er is geen houden aan. Zelfs als de vis even stopt lukt het niet om lijn te winnen. Na een 2e en 3e uithaal heeft de vis al 30 meter afgelegd en nadert de enige paal in dit stuk van het kanaal. Ik probeer wat meer druk uit te oefenen door de spoel met mijn hand wat af te remmen. Een grote kolk volgt en de hengel veert recht. Fuck fuck fuckerdefuck! Haak uitgebogen? Ik vermoed dat het een graskarper was en een flinke ook. Ondanks deze tegenvaller vind ik het wel gaaf dat ik op een voor mij onbekend water aan de gang ben.
Blanken op het kanaal
Toch hakt het erin en de rest van de dag zit ik een beetje te mokken aan de waterkant. Mijn aandacht wordt getrokken door twee mannen die even verderop onder de brug gaan zitten. Althans, ze zetten een stoeltje neer en leggen er een hengel bij, maar vervolgens halen ze een grote rol inpakfolie tevoorschijn en beginnen een pilaar van de brug volledig in te pakken. WTF?! Als ze klaar zijn met inpakken word mij duidelijk wat ze aan het doen zijn of gaan doen. Er verschijnen spuitbussen uit hun tassen. Van 2 tot 8 uur zijn ze samen bezig met graffiti.
Stekken als deze ruiken gewoon naar karper.
Wat vissen betreft blijft het helaas stil. Wel vind ik wat tijdverdrijf in de vorm van een grote schol voorn die druk zoeken naar voedsel aan de oppervlakte. Met een korrel mais 10cm onder de oppervlakte, lukt het me een aantal van deze rakkers te vangen. In de avond verschijnen er wolken van achter de heuvel die weinig goeds voorspellen. Een groot gedeelte van de nacht regent het pijpenstelen. Als ik wakker word is het droog, maar besef ik ook dat ik geen aanbeet heb gehad en dat ik daar best een nat pak voor over had gehad.
Ik heb nog 1 dag te gaan, maar ik heb helemaal geen zin meer. Ik zou nog een andere stek kunnen proberen, maar weer verkassen zie ik ook niet zitten. Je moet er het meeste uit zien te halen, maar net als thuis geldt het ook hier. Voelt het niet meer goed? Stop er dan mee. Even later krijg ik nog een extra duwtje in de rug. De garde du peche komt op bezoek en tot mijn eigen verbazing blijkt mijn vergunning vandaag af te lopen. Ja, 7 dagen en 6 nachten.
Het is mooi geweest! Tot een volgend avontuur.
Het was helaas geen succes. Wel leerzaam in de vorm dat je met meer zaken rekening moet houden. Door het mooie weer droogt de dauw gelukkig snel. Om 10:00 laat ik het kanaal achter me en verheug ik mij weer op de armen van mijn gezin. Will I be back? Ik weet het niet, dat is zorg voor later.
