Over mezelf, pionieren en meer… Jeroen Helfferich

Jeroen was al eens ’te gast’ in een KWO Whatsapp, klik op de afbeelding om deze te lezen!

Om te beginnen stel ik me graag even voor. Ik ben Jeroen Helfferich, 35 jaar, geef les op een basisschool en woon samen met Evelien en Sietse in Nieuwvliet; een klein dorpje aan de Zeeuws-Vlaamse kust.

Vissen doe ik al heel lang. Eerst voornamelijk op alles wat ik maar kon vangen en vanaf mijn 11e jaar steeds vaker op karper om vervolgens alleen nog maar op karper te vissen. Ik ben iemand die graag en veel aan de waterkant is. Gevoel krijgen met de natuur en proberen te begrijpen wat er boven en onder water gebeurt zijn voor mij twee heel belangrijke factoren in mijn visserij. Mijn visserij zou ik beschrijven als zeer divers. Van penvissen tot het zorgvuldig opbouwen van een stek, van kleine put tot groot water, van kanaal tot rivier.

Ik houd ervan om te pionieren. Het vangen van een vis op een nieuw (openbaar) water geeft me veel voldoening. Zowel in Nederland als in Belgie, Frankrijk en Italië. Elke vis, groot of klein, telt voor mij. Een aanbeet geeft me de bevestiging dat de gekozen tactiek en techniek de juiste waren. De beleving en het avontuur zou ik nooit meer willen missen. Maar ik geef toe, ik vang ook graag een grote vis hoor 😉

Wat ik erg belangrijk vind is dat iedereen van onze hobby kan genieten op de manier zoals hij / zij dat wil. Respect voor de natuur en collega-vissers horen daar ook zeker bij. Dat is voor mij dan ook een van de redenen om me als regiovertegenwoordiger van de De KSN in te zetten voor alle karpervissers zodat we met z’n allen van onze geweldige hobby kunnen (blijven) genieten. Tijdens een gezamenlijke sessie met Michiel spraken we over de mogelijkheid om voor KWO een blog bij te houden. Hij paaide me met geweldig lekkere Chinese mihoen en de nodige Desperado’s. Waarvoor nog bedankt kerel! Weer eens wat anders dan bami 😉

Het lijkt me erg leuk een blog bij te houden. De onderwerpen liggen wat mij betreft niet vast en zullen waarschijnlijk ook zeer uiteen lopen. Als jullie zelf een onderwerp hebben wat je graag behandelt wilt hebben in een van mijn blogs, laat het gerust weten. Dan zal ik daar mijn best voor doen. Niet dat ik nu alles weet hoor, integendeel. En ik wil dat ook niet zo laten overkomen, maar ik ben wel van mening dat we veel van elkaar kunnen leren en dat ieder zo zijn eigen zienswijze heeft waar je altijd wel iets mee kunt.

Op het moment van schrijven is het niet meer zo warm als de laatste weken, maar nog steeds prachtig weer. Het koude voorjaar wordt deze weken meer dan goed gemaakt. Veel mensen zoeken de stranden, zwembaden en recreatieplassen op om het verkoelende water opzoeken. Het gebied waar ik woon is een geliefd vakantiegebied. In ons dorp is het een komen en gaan van vakantievierende mensen. Dat geeft mijzelf ook altijd wel dat relaxte gevoel. Vaak duurt het dan niet lang voordat mijn gedachten afdwalen naar een van de prachtige (openbaar) wateren in Frankrijk of Italië. In de zomerperiode vis ik vaak een sessie in het buitenland.

Ik vertel jullie graag over mijn meest recente vakantie naar Frankrijk. Een sessie die we op hebben gedragen aan een van mijn beste vrienden die een aantal jaren geleden op veel te jonge leeftijd is overleden. We kenden elkaar een hele tijd en de laatste jaren visten we steeds meer samen. Hij had veel vrienden en kennissen en genoot van het onderhouden van alle contacten. Waar hij kon hielp hij een ander. Zo vertelde hij eens over een prachtig stuk op een grote Franse rivier. Frederic en ik spraken af daar een gezamenlijke sessie te vissen.

Zonsondergang aan de rivier.

We zochten avontuur en gingen de uitdaging aan om een karper te vangen op een voor ons onbekende rivier. Er is al veel over geschreven en regelmatig zie je bakken van vissen voorbij komen in de media. Een rivier met potentie dus. We hebben het over de Saone. Nu hoeft het voor mij per definitie niet zo te zijn dat ik puur en alleen die grote wil vangen, maar als ik naar Frankrijk ga moet de kans wel altijd aanwezig zijn.

Frederic en ik hadden om 5u ’s morgens afgesproken bij de grensovergang van Belgie naar Frankrijk. We hadden net zo goed veel eerder kunnen vertrekken, want we hadden allebei amper geslapen. De spanning voor vertrek is altijd groot en het adrenalinepeil hoog. Ach, je kent het vast wel 😉 De reis verliep goed en snel. We hadden vooraf een drietal opties bedacht; de rivier en als uitwijkmogelijkheden een meer en een kanaal. Bram zat al op de rivier en had in korte tijd een aantal prachtige vissen gevangen. De stroming en scheepvaart zorgden ervoor dat de vissen wel wat actief moesten blijven. Prima optie dus. Onderweg kregen we aanvullende informatie over het meer dat we ook als optie hadden. Dit konden we niet aan ons voorbij laten gaan. De gps werd opnieuw ingesteld en gas erop.

Dit laatste beschrijft nu eigenlijk wel wat ik bedoel met pionieren en avontuur. Hier geniet ik van. Het gevoel van vrijheid alsof er niets anders is.

Aangekomen bij het meer bleken twee van betere stekken bezet. De ene de rest van de week, de andere tot ’s avonds. Dat gaf niets, want we hadden toch de hele middag nodig om uit te zoeken hoe je met de auto bij het water moest komen 😉 De Fransen hadden gewoon hun auto achter hun stokken staan… en wij konden echt geen ingang vinden. Na goed observeren en een gesprek met een van de Franse vissers, die overigens heel vriendelijk en behulpzaam waren, bleek dat het daar de gewoonte is om met je auto over het voetpad, door de struiken en volkstuinen een park door te crossen om vervolgens aan de oever je auto te kunnen parkeren. Scheelt wel een stuk sjouwen. Zelfs de ‘police municipal’ nam deze route. Wij toen dus ook. De eerste nacht visten we niet. We hadden ’s avonds wat gevoerd en besloten pas de volgende morgen te vissen. Het werd windstil en het water lag er prachtig bij. We zaten te genieten van een biertje en aanschouwden hoe de ene na de andere karper sprong. Wat toen wel meteen opviel was dat het ver uit de kant was en veelal in hetzelfde gebied.

De dagen die volgden leerden we veel over het water, maar de warmte weerhield de vissen ervan om te azen. Ze lagen aan de oppervlakte en ook daar lukte ons niet om ze te vangen. We besloten het nog één nacht te geven. Na wat technische en tactische aanpassingen wist Fredje toch een schitterende graskarper te vangen. Dat zijn toch ook erg gave vissen om eens te vangen en onder de indruk van de lengte van over de meter maakten we wat foto’s om daarna de vis zo snel mogelijk weer terug te kunnen zetten. Graskarpers vechten hard en zijn op de kant kwetsbaar. Een graskarper zakken is in mijn beleving ‘not done’. Het is dan ook maar een foto, toch? De herinnering aan de dril etc. zegt mij veel meer. Een flinke handdruk volgde en we probeerden nog wat te slapen. Goed gedaan maatje 😉

Fredje met een BAK van een graskarper!

Pionieren kost tijd, veel tijd. Een week is dan vaak kort, maar binnen een gezin is het keuzes maken en tevreden (leren) zijn met de beschikbare vistijd. We hadden nog drie nachten over. We pakten in en gingen naar de rivier.

Hoe gaaf zou het zijn om hier een karper te mogen vangen. Adembenemend mooi. We waren er een ogenblik stil van. Brede rietkragen, lelievelden, uitgeholde oevers van de stroming en scheepvaart en… rust. We gingen op in de natuur. Prachtig! Het gedeelte waar we wilden vissen had een lengte van zo’n 10 km. Mogelijkheden genoeg dus. We reden het hele stuk af en konden moeilijk een keuze maken. Zoveel opties. Hier kun je een leven ‘vervissen’.

Pionieren brengt je op de mooiste plekken…

Ons oog was gevallen op een stek waar we veel verschillende mogelijkheden hadden. Dat hier wel al eerder was gevist, was duidelijk te zien aan de platte ‘rondingen’ in het riet. Een aantal springende vissen gaven de doorslag. Ondanks dat we hier in de volle zon zouden zitten kozen we toch voor deze stek.

Echter, om met goed fatsoen de rechterkant te kunnen bevissen stond er een 20 meter dikke rietkraag in de weg. Een eind verderop was er een boer bezig . In eerste instantie leek het erop dat ie het gras aan het maaien was. Dat was ook zo, maar toen hij zijn maaier in de achteruit zette om vervolgens vol gas het riet in te rijden en daar alles plat te rammen, zagen we mogelijkheden. Als we nou eens…
Niet veel later bleek de boer de eigenaar van het land te zijn. Hij vertelde ons dat hij opdracht heeft de oever te onderhouden en om eens in de twee a drie jaar de gehele rietkraag te maaien. Het stuk waar wij wilden gaan zitten zou later aan de beurt zijn, maar hij wilde dat nu ook wel al even voor ons doen.

We dronken samen een koude Jupiler en proosten op onze nieuwe stek. Hij wenste ons een goede vangst en vervolgde zijn werkzaamheden. Prachtige kerel!

De stek bood veel mogelijkheden waardoor we prima ons ding konden doen.

Normaal gesproken zou ik nooit hele stukken rietkraag plat (laten) maaien om een stek te creëren, maar nu hadden we het geluk dat de boer hier al volop bezig was en het stuk waar wij zaten alvast wilde doen. Wat ik vaak doe als er een rietkraag staat die het vissen enigszins lastig maakt, is een aantal pollen bij elkaar binden met een touwtje. Na het vissen verwijder je dan het touwtje weer en het riet veert terug in haar oorspronkelijke houding. Bijkomend voordeel is ook dat mensen niet direct zien dat er gevist is…

De eerste nacht op de nieuwe stek visten we niet. We voerden, verspreid over een groot gebied en over de gehele breedte van de rivier, zo’n 25 kg. De volgende morgen zagen we dat er zich behoorlijk wat vis in onze omgeving had verzameld. Kort nadat de hengels inlagen kregen we een aantal runs. Dit herhaalde zich een aantal keer tot ’s avonds een uur of tien. ’s Nachts was het rustig, totdat Frederic een keiharde run kreeg op een van zijn hengels in de vaargeul. We moesten de boot in. Geconcentreerd gingen we achter de vis aan. Na een zware dril kwam er een behoorlijke meerval boven die we met de nodige moeite in het schepnet kregen. We dachten toen even terug te varen naar de kant, maar dat viel behoorlijk tegen. De meerval had ons behoorlijk op sleeptouw genomen. Ik heb altijd een goede ver schijnende zaklamp in de boot liggen. Maar deze keer natuurlijk net niet.. Ook hang ik, als ik een boot gebruik, een fietslampje aan mijn steunen. Deze zet ik dan aan voordat ik de boot in stap. Deze lichtjes zijn van ruime afstand goed te zien en geven je direct een beeld van waar je je op het water bevindt. Erg handig… als je ze niet in je tas hebt laten zitten… Ik had nog nooit een meerval van dat formaat op de kant gezien en moet eerlijk zeggen dat het toch echt imposante vissen zijn. Prachtig om eens te (zien) vangen.

De meerval die ons ’s nachts op sleeptouw nam.

Onze trip zat er bijna op. We vingen in de resterende dag en nacht nog een aantal prachtige riviervissen. Voldaan en met een rugzak vol informatie voor een volgende keer, pakten we in. Het was een fantastische week vol, avontuur, beleving, vriendschap en prachtige vissen. Dat is wat vissen is voor mij en waar ik enorm van geniet. Frederic en ik gaan zeker terug. Ik hoop dat avontuur een andere keer met jullie te kunnen delen.

Tijdens de terugreis maakte ik alweer nieuwe plannen. Het weer zou veranderen en dat kon, na alle hitte van de afgelopen weken, het vissen ‘bij ons’ ook wel eens te goede komen. Het weer veranderde inderdaad en een prachtige nacht volgde. Daarover wellicht een andere keer meer.

De weersverandering zorgde voor een slapeloze nacht.

Bedankt voor het lezen en ik wens jullie veel plezier en mooie vangsten.

Jeroen Helfferich