Herinneringen – Dave Franken
Eindelijk, de zonnestralen strelen mijn gezicht. De warmte op mijn huid geeft mij het gevoel dat het voorjaar in zicht is. Gezien de weersvoorspellingen voor dit weekend wordt het ideaal weer voor een voorjaarssessie. Helaas moet deze sessie nog even wachten. Ik moet nog een paar dagen naar school maar door het lekkere weer neemt de motivatie voor de studieboeken ernstig af. Er moet en zal gevist worden dit weekend! Bij de gedachte aan een dikke voorjaarsbak in de ochtendzon gaat mijn hart sneller kloppen. Thuis aangekomen begin ik aan een opdracht voor school. Ik kan mijn gedachten er niet bijhouden, er spoken alleen karpers door mijn hoofd. Kijkend naar het computerscherm open ik de map met daarin de foto’s van mijn vele Frankrijk sessies. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de verschillende foto’s bekijk. De vissen op de foto’s zijn mooi, maar de herinneringen, belevenissen en avonturen van de foto’s zijn nog vele malen mooier. Mijn gedachten dwalen af en als een droom herbeleef ik verschillende sessies…
Het najaar van 2004
In het najaar van 2004 heb ik samen met mijn vaste vismaat Jasper plannen gemaakt om naar Frankrijk te gaan. Ons oog is gevallen op één van de meren gelegen rond het karakteristieke plaatsje Langres. Die afgelopen zomer hebben we al één van de andere meren bevist en dat smaakt naar meer.
De sessie vindt plaats in onze schoolvakantie. Omdat we zelf nog niet beschikken over een rijbewijs, is het de vader van Jasper die ons afzet en zes dagen later weer ophaalt. Wat een avontuur! Twee jonge gasten helemaal alleen in Frankrijk en een meer vol biggen. Na een trip van ongeveer vijf uur arriveren we aan het water. Het is rond middernacht en dus heel erg donker. De vader van Jasper moet die ochtend weer terug thuis zijn, dus besluiten we om snel onze spullen te pakken zodat ‘Bert’ aan zijn weg terug kan beginnen. Als de tenten eenmaal staan gooien we snel nog een paar hengels uit. Een dubbele boilie op de hair met daaraan een pva bag moet hopelijk voldoende zijn om een rondscharrelende vis te verleiden.
Dankzij Bert konden wij op jonge leeftijd al onvergetelijke ervaringen opdoen in Frankrijk.
De eerste tegenslag
Die ochtend worden we wakker gemaakt door het leven van de natuur. Het geluid van de watervogels domineert. Het laagje mist wat over het meer hangt maakt het plaatje compleet. Nu is het de tijd voor het bepalen van een strategie. Onder het genot van een bak koffie steken we de koppen bij elkaar. Wanneer we de kaart van het water erbij pakken wordt het even stil. Tijdens het inwerpen gisterenavond bleek al dat we nu op het ondiepste gedeelte van het water zitten. Gezien de weersvoorspellingen denken we dat dit nu geen goede stek is. We zijn er van overtuigd dat we moeten verkassen naar een dieper gedeelte van het water. Maar ja, daar sta je dan met zijn tweeën in Frankrijk met een speelgoedboot van twee meter en een vrachtwagen vol aan materiaal. Jasper, alias soms-lul-ik-de- oren-van-je-kop, Delleman, beschikt over verschillende goede vaardigheden. Eén daarvan is dat hij kan lullen als brugman. Niet alleen in het Nederlands, maar ook zijn Franse talenknobbel is meer dan gemiddeld ontwikkeld. Waar ik nog sta te prullen met ‘parles vous anglais’ komt hij al aanzetten met warme croissants en stokbrood.
Linksonder, het goedkope bootje bracht ons mooie momenten.
Achter onze stek liggen vakantiehuisjes. Jasper heeft het grandioze idee om daar eens langs te gaan, wellicht kunnen zij iets voor ons betekenen. Terwijl Jasper weg is pak ik al het materiaal bijeen zodat we hier snel weg kunnen, als dat nodig is. Na ongeveer een half uur zie ik Jasper terugkomen met een glimlach van oor tot oor. Hij vertelt dat een Fransman bereid is om zijn boot met elektromotor aan ons uit te lenen. Yes, nu kunnen we verkassen. Tot op de dag van vandaag ben ik die Fransman nog steeds dankbaar. Ik heb geen foto van de beste man maar anders had deze een speciale plek op mijn kamer gekregen.
Liefde op het eerste gezicht
Nadat de boot is volgeladen bedanken we de Fransman. Jasper zegt in vloeiend Frans dat hij de boot direct na aankomst naar een nieuwe plek terugbrengt. Ik kan alleen maar hard lachen en kraam vervolgens iets uit wat op ‘merci beaucoup’ lijkt. Mijn sessie is nu al compleet. Man, wat is dit een avontuur! Om van het ondiepe gedeelte van het meer naar het diepe gedeelte te komen moeten we een groot stuk varen. Al vrij snel komen we bij een soort dijk aan met daarin een smalle doorgang. Wanneer we de doorgang passeren vallen onze monden open van verbazing. Wat is dit mooi! Mijn eerste ervaring met een groot Frans openbaarwater is een feit. Op dat moment besef ik me dat liefde op het eerste gezicht dus wel bestaat.
Een natuurlijke omgeving is een aspect waar ik nog steeds veel waarde aan hecht.
Turend over het water zien we een landtong met daarop een aantal tenten. Ik overleg met Jasper en we besluiten om een praatje te gaan maken. In onze ogen is vissen meer dan alleen vangen. Vissen is voor ons het delen van mooie momenten en het maken van nieuwe vrienden. Op het moment dat we aanmeren komen de mannen direct op ons afgestapt. We herkennen de vissers uit de bladen en kijken hier als 16-jarige broekies erg tegenop. Helaas zijn deze mannen niet zo’n gecharmeerd van ons, als wij van hun. Aan de norse blikken en snauwende tongval merken we dat we niet erg welkom zijn. We vragen of ze al iets hebben gevangen en krijgen als antwoord dat de vangsten niet best zijn. We wensen de mannen succes en besluiten onze trip te vervolgen. Ongeveer 150 meter verder staan nog twee tenten. Met wat schrik in het achterhoofd besluiten we om hier toch maar even een praatje te maken.
Op het moment dat we de boot vastleggen met een touw en wat stenen, worden we vriendelijk onthaald. De heren dragen de namen Piet en Bart en het is duidelijk te zien dat de heren al wat nachtjes achter de rug hebben. Piet is een man van een jaar of 50 en Bart schat ik ergens halverwege de 20. Beiden komen uit Delft en vissen al enige tijd in deze omgeving. De heren hebben ook een hond bij, genaamd ‘Gabber’. Een mooie en lieve Duitse herder die de stek goed bewaakt. Later blijkt Gabber helemaal niet zo lief te zijn. In de daaropvolgende dagen worden we namelijk bij elk nachtelijk bezoek aan Piet en Bart bijna in onze enkels gebeten.
Eindelijk vissen
We vragen de heren of ze er problemen mee hebben dat wij 100 meter verderop gaan zitten. Met een accent antwoorden de mannen uit Delft vriendelijk; geen probleem, doe maar lekker joh. Tot op het bot gemotiveerd nemen we weer plaats in de boot en kunnen alleen maar denken aan vissen. Onze stek ligt 100 meter verder ten opzichte van Piet en Bart, en ongeveer 50 meter verder ligt de eindbarrage van het water. Intussen is de wind komen opzetten en blaast richting de dam. Het feit dat we nu dieper kunnen vissen en de wind op de dam staat, geeft ons vertrouwen. Nadat we alle spullen uit de boot hebben geladen, brengt Jasper de boot terug. Intussen maak ik ons kampement in orde zodat, wanneer Jasper terugkomt, we zo snel mogelijk kunnen gaan vissen.
Dat we op dieper water kunnen vissen en de wind op de dam geeft ons hoop.
Als Jasper terug is bespreken we de tactiek. Een tactiek die we veel op circuitwateren in onze omgeving gebruiken, is heel compact en weinig voeren. Als haakaas gebruiken we ook geen ronde boilies, maar maken gebruik van zelfgedraaide pillowbaits. Omdat we niet weten of dat de vis op dit water los is, en of ze zich überhaupt wel in deze sector van het water bevinden, wordt deze tactiek hier ook toegepast. De wind krijgt steeds meer invloed op het water. Dit maakt het uitvaren van de lijnen niet makkelijker. We kiezen ervoor dat één man de boot in gaat en dat één man met de hengel op de kant blijft om genoeg spanning op de lijn te houden. Hiermee proberen we te voorkomen dat er een te grote bocht in de lijn komt, wat mogelijk een invloed heeft op de indicatie van een beet.
De eerste vis
De eerste nacht levert geen vis op, maar in de ochtend loopt er een hengel van Jasper af. Vol enthousiasme pakt Jasper zijn hengel van de rodpod en begint aan de dril. Ik pak het net en ga naast Jasper staan. We kijken elkaar lachend aan en glunderen van oor tot oor. Ik zeg tegen Jasper: “Nu kalm blijven en de vis rustig naar het net brengen”. Dit is heel makkelijk gezegd, maar moeilijker in de praktijk te brengen. De adrenaline giert door onze lichamen. Ik denk bij mezelf: “Wat is dit vet, daar sta je dan als 16-jarig broekie aan een meer van over de 200 hectare en we vangen nog vis ook!” Na ongeveer een dril van 15 minuten kan ik het net onder een mooie spiegelkarper schuiven. Wanneer de karper het netkoord van het schepnet passeert, kan een high five niet uitblijven. Op de kant blijkt het om een mooi geschubde spiegel te gaan van ongeveer 28 pond. We merken dat de vissen niet erg los zijn, want ook bij de buren wordt er slecht gevangen.
Jasper met de eerste vis van de sessie.
In de nachten die verstrijken weten we nog een paar mooie schubkarpers te vangen die variëren tussen de 6 en 10 kilogram. De gewichten van de vissen maakt ons niet uit. Elke vis is een belevenis, een moment van euforie, een overwinning van een wedstrijd waarin twee jonge gasten het opnemen tegen de karpers van een groot openbaarwater.
Aangezien de wind over het water flink toeneemt, is het niet meer veilig om met ons eigen rubberbootje het water op te gaan. We gaan naar onze Delftse buren om te vragen of we eventueel gebruik mogen maken van hun bootje. De mannen vinden het geen probleem, als ze zelf maar genoeg tijd hebben om hun eigen lijnen uit te varen voordat de avond valt. De buren zijn superaardige mensen met een flinke dosis humor. Tijdens de sessie wordt er daarom ook vaak een praatje gemaakt onder het genot van een bak koffie of een goudgele rakker.
De mannen hebben onderling ook een mooie verstandhouding. Piet, de oudere van de twee is een rustige kerel en vist vanuit zijn ervaring. Bart, de jongste van de twee, zit vol energie en nieuwe ideeën. Het komt dan ook vaak voor dat Piet zegt: “Bart doe nou eens rustig, je bent nog maar een mannetje”.
Beide vangen we een aantal mooie schubkarpers.
Wat een bak!
De voorlaatste nacht maak ik iets mee wat ik heel mijn leven nooit meer zal vergeten. Net als de andere dagen worden de hengels voor het donker uitgevaren. Daarna is het genieten van een maaltijd bij een ondergaande zon. Een openvuurtje versterkt het gevoel dat we echt op avontuur zijn. Met Jasper als gesprekspartner is het altijd lachen. Dit keer heeft hij ook wat muziek op zijn telefoon gezet. Een van de nummers titelt ‘Buitenbad’ en is afkomstig van de twee Nederlandse rappers Kubus en Rico. Tijdens het luisteren van dit nummer krijg ik een super harde fluiter op een van mijn hengels. Bij het oppakken van de hengel merk ik dat er een log gewicht aan de andere kant van de lijn hangt. Na enkele meters lijn te hebben gewonnen, denk ik dat de vis vast zit.
Door gedoseerd wat meer druk uit te oefenen op mijn tegenstander, merk ik dat er weer beweging inkomt. Ik kan de vis niet peilen en het is net of ik een grote zak zand aan het binnen halen ben die af en toe eens op de bodem blijft liggen. De vis komt maar dichter en dichter bij de kant. Omdat de kant schuin afloopt is Jasper alvast met het schepnet beneden aan de waterlijn gaan staan. Hij is de gene die als eerste een glimp van de vis ziet. Jasper weet niet wat hij ziet en schreeuwt: “Dave, dit is echt een dikke bak!” Ik weet dat ik rustig moet blijven, maar dat is niet te doen. Het gevoel wat ik krijg is niet te beschrijven. Zijn het zenuwen, is het adrenaline, is het vreugde of ben ik juist bang de vis te verliezen? De vis neemt keer op keer meters lijn en duikt steeds het diepe in. Toch heb ik het gevoel dat ik de winnaar ga worden van deze wedstrijd. Na ongeveer een half uur drillen glijdt er een dikke spiegelkarper het schepnet in. Op dat moment klinkt er een oerkreet die ze volgens mij over het heel het water hebben kunnen horen: “YES!!!, YES!!!, YES!!!”
Jasper roept dat ik maar eens moet komen kijken naar wat ik gevangen heb. Op het moment dat ik met mijn hoofdlampje het schepnet in schijn weet ik niet wat ik zie. Voorheen was de grootste vis die ik ooit heb gezien de spiegelkarper van Jasper. Wat ik nu voor me zie liggen lijkt wel twee keer zo groot. Samen tillen we het net op en begeleiden de vis naar de onthaakmat.
Intussen waren onze buren ook gearriveerd met de mededeling dat ze iemand ongelofelijk hard hadden horen schreeuwen. De mannen uit Delft kijken op de mat en zeggen: “Ja Dave, deze gaat over de 20 kilo hoor.” Ik kan het niet geloven en het lijkt wel of dat ik me in een droom begeef. Een droom die net echt is, en die in mijn ogen nooit meer mag stoppen. Bij het wegen van de vis blijft de naald steken bij de 23 kilo. Op dat moment krijg ik een stoot adrenaline en begin te rennen en te springen. Ik word gefeliciteerd door Piet en Bart. Ook Jasper schudt me de hand, maar deze handdruk gaat verder dan een felicitatie. Deze handdruk is een bevestiging van een vriendschap tussen twee vismaten die nooit meer over zal gaan. Met de vis die ik zojuist gevangen heb, ben ik ontzettend blij. Maar dat ik dit moment met hem mag delen, maakt de vangst nog vele malen mooier.
Wat een bak van een spiegel, ik kan mijn ogen niet geloven!
De vis wordt gezakt en ik kruip in mijn tent om wat slaap te pakken. Slapen is er echter niet bij. Ik kan hetgeen wat zojuist gebeurt is, niet beseffen. Om het half uur ga ik bij de bewaarzak kijken om te zien of dat de vis wel goed ligt. De momenten dat ik bij de bewaarzak zit, kijk ik over het water. De sterren en de maan belichten de golfjes van de wind op het water. Die nacht slaap ik niet, en zodra het licht is beginnen we met het maken van foto’s. De vis wordt uit de bewaarzak gehaald en het besef dat ik een bak van een spiegel heb gevangen dringt steeds meer door.
Ik omarm de vis en zoek naar een pose om haar zo mooi mogelijk voor de camera te presenteren. Wat een beest, en wat een gewicht. De eerste paar keer kan ik de vis omhoog houden. Na het verstrijken van de tijd worden deze momenten steeds korter. Mijn armen verzuren en het moment is aangebroken om dit prachtbeest weer vrij te laten in haar koninkrijk. Ik ga tot mijn middel mee het water in. Het water is koud maar ik voel niets. Het enige wat ik voel is het massieve lichaam van de vis wat ik maar niet los wil laten. De laatste glimp die ik van de vis oppak zijn de krachtige slagen van de staart die haar weer naar dieper water brengt.
Ze moet terug maar ik kan haar niet loslaten…
Terug op de kant schud Jasper me weer de hand. We beseffen dat dit een moment is dat we nooit meer zullen vergeten. Eigenlijk is de sessie al compleet maar we hebben nog een nacht om te vissen. We besluiten om de hengels even uit te laten en wat te voeren op de stekken. In de loop van de dag komen de mannen langs waarbij we in het begin van de sessie als eerst hadden aangemeerd. We vragen of ze al iets hebben gevangen waarop we als antwoord krijgen: “Mwa een paar kleintjes en jullie?” Vol euforie vertel ik ze dat ik de afgelopen nacht een bak van een spiegel had gevangen van 23 kilo.
Ik weet dat dit wat opschepperig klinkt maar wat verwacht je dan van een broekie van 16 jaar? De mannen kijken elkaar aan en laten duidelijk merken dat ze jaloers zijn. Nog geen moment later beginnen ze te zeuren over onze boot, onthaakmat en dat het helemaal niet verantwoord is om op deze leeftijd met dit soort spullen naar Frankrijk te gaan. De mannen gaan weer richting Nederland en we wensen hen een prettige reis. Net voor de avond valt, varen we onze hengels voor de laatste keer uit. Helaas brengt die nacht ons alleen een goede nachtrust. In de ochtend ruimen we onze spullen vroeg op, omdat de vader van Jasper ons weer komt halen. Tijdens het opruimen beseffen we eigenlijk pas wat voor avontuur dit is geweest. Op de terugweg wordt er in de auto alleen maar gesproken over de mooie momenten van de afgelopen sessie. Elke foto wordt misschien wel 20 keer bekeken, en elke keer lijken ze nog mooier. Ik besef dat deze momenten niemand me meer kan afpakken.
Vissen is meer dan alleen het vangen van vissen.
De dag van nu
Het is nu bijna 10 jaar geleden dat ik deze sessie heb beleefd, maar nog steeds draai ik het nummer ‘Buitenbad’. Bij het horen van dit nummer flitsen de mooie momenten van die sessie als foto’s door mijn hoofd. De visserij is in mijn ogen steeds meer aan het veranderen. Op veel wateren wordt het drukker en het komt steeds vaker voor dat vissers je liever zien gaan dan komen. Helaas zie ik de waarden vriendschap en respect voor anderen en de natuur steeds meer verwateren.
Met dit artikel wil ik aangeven dat vissen veel verder gaat dan alleen het vangen van grote karpers. Vissen is het delen van passie, en het maken van nieuwe vrienden. Natuurlijk is vissen is het maken van nieuwe plannen en het vangen van targets. Maar voor mij is vissen met name het delen van momenten, opzoek gaan naar avontuur, en het genieten van herinneringen uit het verleden.
Droom van morgen, maar geniet van het verleden…
