Does Size Matter? – Jordy Op ’t Hof
In dit scherpe artikel gaat Jordy dieper in op een cultuurstroming binnen het hedendaagse karpervissen waarbij ‘het gewicht’ soms boven beleving, sfeer en avontuur lijkt te staan.
In mijn staafvormige ijs raket zweef ik gewichtloos aan ons wereldje voorbij. Vol bewondering glijd ik in mijn baan langs grote fonkelende sterren. Sommige zijn herkenbaar, ik zie ze, maar ik bewonder ze niet. Ze fonkelen namelijk te opvallend en zijn al zo vaak gevangen en gedeeld via de sociale media. Andere sterren fonkelen bescheiden of zijn slechts in de verte zichtbaar voor diegene die de focus durft te verleggen en verder kijkt. Het zijn kleine en onbekendere sterren.
Maar wellicht nog veel belangrijker, het zijn vaak nog sterren zonder naam en locatievermelding. De gewichtloosheid van de onbekendere sterren maakt ze mooier en in mijn ogen ook een heel stuk meer uniek. Een schrijfkundig aftreksel over welke boilie-diameter of haak we moeten kiezen is dit artikel zeker niet. Wel is het kritisch en begeef ik mijzelf er mee in een zwart gat waarin velen door de aantrekkingskracht naar zwaargewichten zijn verdwenen.
Gewichtloosheid
Ik weet hoe het voelt om de visserij op karper gewichtloos te ervaren en de accenten te leggen op waar het daadwerkelijk om gaat. Als een vis zo rond de 40 pond of zwaarder is, komt Reuben Heaton echt wel uit de tas. Maar gezegd mag worden dat dit in mijn visserij niet frequent voor komt. Mij levert het geen meerwaarde op om te weten of een vis 26,3 of 28,4 pond weegt of welk gewicht de vis in de categorie van 30 tot 39 pond heeft.
Het exacte gewicht van een vis zegt mij niet zoveel meer.
Ik herinner mij nog goed een passage uit de karper bijbel van Luc de Baets. Hij schreef destijds dat hij zijn vissen niet allemaal meer woog. Ik snapte toen echt werkelijk waar niet waarom hij die beslissing had gemaakt. Echter; nu prijs ik hem meer dan ooit voor het beschrijven van die visie.
Schreven de eerste pioniers nog over belevenissen in onze hobby, tegenwoordig lijkt het voor een bepaalde doelgroep alleen nog maar om het gewicht te gaan. Dát het gewicht hetgeen is dat telt om te kunnen vermelden. Ik zeg niet dat niemand een vis zou moeten wegen, maar ik moedig je aan om voor jezelf na te denken waarom je een karper weegt.
Gewicht leeft!
Vergelijk het met gezonde mannenpraat over ‘wie heeft de langste’… De ontelbare vragen op internet forums en Facebook over waar er dertig, veertig of zelfs vijftig pond zware karpers makkelijk zijn te vangen, lijken niet meer te tellen. Een twintigponder is voor deze boys al vergane glorie. It’s the size that matters.
Slechts een handjevol bedrijven uit de scene durft het aan om een parel van een vis te tonen als het boegbeeld in haar campagnes. Een wonder der natuur, ofwel een vis met een schubbenpatroon om van te watertanden. Dat ze ‘slechts’ tussen de tien en vijftien kilo weegt is van ondergeschikt. De foto van zo’n vis leeft, straalt kracht, betrokkenheid en passie uit. En, als je het mij vraagt komt zo’n advertentiefoto ook een stuk geloofwaardiger over dan een glossy pagina die is gevuld met een aantal dikke bakken.
‘Het wereldje’
Heb ik mijzelf ook in de wereld van de zwaarlijvigheid laten leiden? Ja, tot op zekere hoogte wel. Kortstondig voelde ik ook die drang en bekroop mij het gevoel dat het vangen van grote vissen één van de hoofddoelen in mijn buitenlandse escapades moest zijn. Een aantal Facebook vrienden en bekenden om mij heen hadden dit doel ook en maakten er onwaarschijnlijke veel uren voor. Daarnaast werd soms gelogen over de vangstlocatie of streken ze neer op volgestouwde ’trutten putjes’ net over de grens. Een enkeling verloochende zelfs zijn eigen vrouw en thuisomgeving in de jacht op slechts één enkel zwaargewicht.
De jacht op zwaargewichten breekt soms hele gezinnen op…
Niet dat ik niet graag grote karpers vang! Mijn hart gaat sneller kloppen als er een bak onder mijn korst door schuift en ik kan er de pest in hebben als ik er een verspeel. Dit doen we allemaal en gelukkig lopen er af en toe vissen van formaat doorheen! Daar ben ik dan intens blij mee, zeker omdat zo’n vangst niet zo vanzelfsprekend is als aan de nieuwe generatie wordt voorgespiegeld.
Ook ik vang graag grote karpers, maar wel op míjn manier.
Ik vis daarom net zo graag aan een prachtig water waar niet bijzonder veel zware vissen zwemmen. Ook ben ik niet bang om even geen zwaarlijvige vis te kunnen posten op mijn tijdlijn en plaats ik niet gefaseerd vangst foto’s uit eerdere sessies om maar langdurig in de belangstelling te kunnen blijven staan bij anderen. Kort gezegd, ik heb geen prestatiedrang zoals een bepaalde doelgroep wel heeft, al dan niet verplicht aan een of meerdere sponsoren.
De invloed van de firma’s…
Want eerlijkheid gebied mij te zeggen dat een aantal bedrijven het beeld van karpervissen voor de meute en de nieuwe generatie heeft verpest. Zo zijn er sponsorboys die met een petje en truitje van merk X de linkerflank van een vis poseert voor de foto, om vervolgens met sponsortrui en pet van merk Y de rechterflank te poseren. Ik prijs dan ook een select aantal bedrijven zonder die prestatiecontracten en waar gezelligheid onderling resulteert in prachtige videobeelden en foto’s uit een meer diverse visserij als ‘een weekje bakken sleuren op super boilies’.
Als de rust en omgeving (of de wijze waarop ik karpers probeer te vangen) mij plezier geeft vind ik daarin mijn uitdaging. Want vissen is in eerste aanleg ontspanning en avontuur wat resulteert in plezier op het moment dat je er mee bezig bent. Velen van ons hebben zichzelf als doel gesteld om steeds maar grotere karpers te moeten vangen. Daardoor is vaak ingeleverd op veel belangrijker punten als: omgeving, ontspanning en uitdaging.
Een volgestouwde betaalput of een met vissers overbevolkt openbaar water dat is voorzien van stekken waar al jaren geen grassprietje meer groeit is in ieder geval niets voor mij. Vaak leven er gejatte vissen en is er van de vangst van een uniek exemplaar geen sprake. Het zijn veelal de oude en de grote vissen die leven met een bek die meer geleden heeft dan het lichaam van een prostituee uit de Haagse Doubletstraat.
Een exemplaar met (zoals Aijn zou zeggen) een bijzonder “hoge aaibaarheidsfactor”.
Natuurlijk kunnen we altijd een vangst foto maken vanaf de staart, dan zien we de knetterharde kapot gevangen papegaaien bek niet, toch? Sommige karpers komen er tot mijn verdriet meerdere malen per maand uit en dit met alle felicitaties, aandacht en online egards van dien.
Ik spreek niet alleen voor mijzelf als ik hardop zeg dat we allemaal wel zo’n breed geschouderde vis of water voor ons kunnen halen toch? Het zijn vissen die onophoudelijk belaagd worden en als reclamebord fungeren voor een water of personen in de scene. Ik vraag mij dan toch terecht af wat de eerlijke motivatie is om juist hier te willen vissen, zeker als we kijken hoe deze vissen kapot gevangen worden.
Een Frans zwaargewicht die geregeld de media haalde…
Het is eigenlijk vragen naar de bekende weg. Maar met vragen doe je ook de persoon laten nadenken over een keuze… Er zijn vissers die alleen nog maar afreizen naar wateren waar zij in een week tijd kans maken op diverse 20, 25 of zelfs 35 kilo wegende exemplaren. Alles wat onder de 15 kilo weegt zien we nergens terug. Alsof ze nooit gevangen zijn. Zonder met een vinger te wijzen, maar hoe reëel is het om jezelf op een voetstuk te plaatsen met de vangst van al deze zwaargewichten? Het is eigenlijk net zo irreëel als jezelf winnaar noemen van een karper viswedstrijd. Hoeveel mooier is het om slechts een of met wat geluk meerdere vissen van leuk formaat te vangen van een rivier of openbaar water dat is gevonden door pionieren, zoeken en investeren?
Facebook Fishing
De visserij van een individu is nog nooit zo transparant geweest sinds de (op)komst van Facebook. Ik zie dan ook veelal jonge vissers reageren op foto’s waar zij vragen “waar je die vissen kunt vangen?”. Het is zeer belangrijk dat we onszelf nooit moeten meten aan de vangsten van anderen, zeker niet wanneer die vergelijking niet reëel is. We zijn namelijk allemaal cracks in onze eigen categorie.
Blijf bij jezelf en kijk niet teveel naar de visserij van anderen…
Niet iedereen kan op dezelfde wateren vissen en niet iedereen heeft de tijd en rugdekking wat op den duur resulteert in betere en grotere resultaten! Voor hen die er een juiste balans in hebben gevonden en die weten te behouden is wat mij betreft een groots respect weggelegd. Niet alleen voor hen, maar ook voor de partners.
Een prachtige ‘struin spiegel’ welke ik vlakbij huis wist te vangen.
Als de dag van gisteren herinner ik mij hoe het was om uren achtereen te staren naar de foto’s van onder andere de gebroeders Groothuis. Tegenwoordig lijkt he vrij normaal dat we op Facebook de ene na de andere zware bak geposeerd zien worden. De tijden zijn veranderd, de vissen worden groter en de mystieke verhalen van vroeger lijken zo goed als te zijn verdwenen.
BTW
Betaalwateren zijn een geaccepteerd concept door een aanhankelijke doelgroep, maar ik ben van mening dat het beeld dat wij hebben of willen zien vertekend is te opzichte van de realiteit. Op sommige (let op, ik zeg sommige, dus niet allemaal) van deze wateren zijn veel misstanden. Maar we komen er, omdat er zwaargewichten leven en ze er redelijk gemakkelijk uit komen of goed zijn voor de commercie.
Een openbaar water in Zuid-Frankrijk. Hier zal ik zeker nog terug keren.
Een groot respect is weggelegd voor pioniers die hun balans hebben gevonden en leven voor de kick van het avontuur op openbaar water waar alles niet vanzelfsprekend is. Niet dat ik iets tegen alle betaalwateren heb, dat zeg ik niet. Ik ken er waar wel een uitdaging is te vinden door o.a. goed beheer, ruimte en het goede bestand. Maar ik durf wel te stellen dat 75% van de betaalwateren druipt van de commercie, te veel stekken of kapotte bekken. Het bestand aan vissen heeft zwaar te leiden onder de als maar groter wordende groep vissers die stuk voor stuk de kop in het zand steken na de vangst van een nieuwe trofee voor hun tijdlijn. Ik vraag mij dan soms af, is dit nog wel vissen?
Slotwoord
De trip naar het beloofde land en de wil om dikke vissen te vangen is begrijpelijk. Het voelt meer bijzonder een zware vis te landen dan een torretje. Op dit punt is gewicht van belang. Maar ik refereer gewicht aan meerdere punten. De punten die ik voor mijzelf tegen de meetlat houd en belangrijk vind om voor te blijven spiegelen is dat ik te allen tijde vis voor mijzelf, rust, ontspanning en eventueel het samenzijn met een goede maat. Dat niemand van mij zal verwachten om te presteren of om spraakmakend vangstmateriaal aan te leveren.
Die tijd heb ik gehad en ik voelde mij verlost om daar uit te stappen. Vissen is zoveel meer dan een week wachten op een select aantal zwaargewichten van een overbevolkt of onooglijk water waar wij naar alle eerlijkheid niet horen te vissen.
Ik denk dat zo lang vissen niet aan voelt als moeten en de gang naar de waterkant in vrije wil, met plezier, ontspanning en respect voor de vis plaats vind, je deze hobby heel lang, gezond en verantwoord kan blijven uitoefenen.
