PB-Story van Arno Spruit: is karpervissen therapie?!

“Karpervissen is méér dan alleen maar het vangen van een vis.” Een standaard uitspraak, of toch niet?! Als er iemand is die daar alles vanaf weet, dan is het Arno Spruit wel. In dit artikel neemt hij je mee naar een aantal hele bijzondere vangsten in een periode waarin het karpervissen écht een therapie voor hem was. Lees snel verder voor z’n bijzondere PB-Story!

Diep dal…

Arno Spruit aan het woord: Dat scheiden doet lijden is denk ik wel algemeen bekend. Bij mij in ieder geval wel en nu? Nu ben ikzelf lijdend voorwerp in een scheiding…

In augustus dit jaar, na een weekje Du Der voor mij en de daaropvolgende week een weekje Mallorca voor haar werd het, eenmaal samen weer thuis, wel duidelijk dat de koek op was. Kleine ergernissen werden uit proporties getrokken tot grote irritaties… Na nog wat dagen om de hete brei te hebben gedraaid kwam uiteindelijk het hoge woord eruit. Na 26 jaar besloten we samen dat het klaar was! De koek was op, de chemie weg. We hadden verzaakt om onderhoud aan onze relatie te plegen, en nu, nu was het te laat!

Ondanks dat ik er voor de volle 100 procent achter sta, voelde het toch alsof ik werd overreden door een trein. 26 jaar is niet niks en daarin behoorlijk wat lief en pittig leed met elkaar gedeeld. En nog zwaarder, er zijn ook nog twee kids die we nu moeten vertellen dat het wereldje wat ze nu kennen drastisch gaat veranderen.

Nadat we de kids het onheilspellende nieuws hadden gebracht was ook de vakantie alweer zo’n beetje voorbij. Dinsdag moest ik weer aan het werk. Echter emotioneel was ik inmiddels wel aan het einde van m’n Latijn… Het op het werk mededelen wat er gebeurd was, was de druppel en ik besloot om me ziek te melden. Ik had inmiddels ook al vijf of zes dagen niet geslapen. Ik was kapot! Dit allemaal ondanks dat ik er achter stond. Kun je nagaan wat er met je gebeurd als je er niet achter staat en je partner je een ‘schop onder je hol’ geeft…

Kop leegmaken…

Ondanks alle emotionele en fysieke ellende besloot ik om toch maar voor twee nachten naar de waterkant te gaan. Hier kan ik ontspannen en m’n kop leegmaken. Echt heel veel zin om te gaan had ik niet, maar zin om thuis te blijven had ik nog veel minder. Eenmaal aan de waterkant kwam ik erachter dat ik m’n eten nog thuis had laten staan. “Pfff, dat kan ik er nu ook echt nog bij hebben… NOT!” De moed zonk me echt in de schoenen en eigenlijk wilde ik de handdoek in de ring gooien. Opgeven en als een geslagen hond met de staart tussen de benen weer vertrekken.

Het toeval wilde dat ik net een boek van Sander Aerts gelezen had. Hierin stond onder andere de tip om bij tegenslag even afstand te nemen, te kalmeren, de situatie in een groter perspectief te zien en een oplossing te bedenken. Nou is het bedenken van oplossingen wel iets waar ik in m’n werk wel heel goed in ben. Na een minuut of vijf was ik wat gekalmeerd en zag ik het grotere plaatje. De oplossing was zo bizar simpel, alleen door de stress en tegenslag zag ik dat echt niet gelijk. Een simpel berichtje en belletje naar m’n maat en voilà daar verscheen laat in de avond m’n eten alsnog. De andere oplossing was het teren op veel koffie en de zes krentenbollen in m’n tas geweest…

Nieuw PB?!

Na wat ‘ouwehoeren’, ‘hart-onder-de-riem-stekerij’ en mijmeren over het feit dat een specifieke grote vis wel een hele mooie pleister op de wonde zou zijn, namen we afscheid van elkaar. Ergens rond 3 uur in de nacht krijg ik een knetterharde aanbeet. Soepeltjes glij ik uit de slaapzak, in m’n waadpak en sta ik even later met een kromme hengel naast m’n boot. Het is windstil en met de boot zit ik in no-time boven de vis. De vis doet z’n best en ik heb al snel door dat het om een beter exemplaar gaat. Uiteindelijk weet ik de dril in mijn voordeel te beslechten.

“De vis doet z’n best en ik heb al snel door dat het om een beter exemplaar gaat…”

Als ik met m’n hoofdlamp in het net schijn zie ik dat het om een wel heel serieuze vis gaat. Eenmaal in de boot herken ik de vis. Dit is de vis waar we het eerder op de avond over hebben gehad! Is dat dan niet bizar?! Deze vis gaat ruim over de 20 kilo heen.

Prachtige rijenkarper

Eenmaal op de kant leg ik de vis in de cradle en wil ik de haak los maken. Die kwam er wel heel soepel uit. Sterker nog die haak is gewoon gebroken… Wat een mazzel is dat dan!

Aan de weegklok schiet de wijzer inderdaad dik over de de 20 kilo heen. Het is voor mij op dit water zelfs een nieuw PB… Deze vis wilde ik al heel lang vangen! Vannacht stond hier duidelijk m’n naam op, dat kan niet anders! Ondanks dat ik al heel lang op jacht ben naar deze vis, voel ik me niet euforisch. Ik ben er zeker heel blij mee, begrijp me niet verkeerd, maar door de omstandigheden geniet ik er op het moment toch minder uitbundig van dan dat ik normaal zou doen. Normaal zou ik helemaal uit m’n dak gaan! Nu niet, nu bewonder en apprecieer ik het in stilte.

Nu, een paar weken verder kan ik echt wel van de vangst genieten als ik de foto’s terug zie. Er volgt, in de vroege ochtend, wat app-verkeer in een appgroep en daarin benoem ik een andere vis die ik nog graag wil vangen. “Nu deze …“, is een beetje de strekking van het bericht.

Op de tweede avond vang ik er nog een mooie spiegel bij. De therapeutische werking van de sessie is me de volgende morgen met opruimen wel duidelijk. Ik ben een stuk rustiger dan toen ik begon. Ik heb m’n kop voor nú redelijk leeg kunnen maken!

Therapeutische sessie

Twee dagen later ben ik weer terug voor nog een ’therapeutische sessie…’ De kop moet weer leeg en de gedachten op een rijtje gezet worden. Op de eerste avond wordt ik getrakteerd op een fantastische aanbeet en een nog mooiere dril. Deze vis weet gewoon niet van opgeven. Drillen vanuit een boot is toch wel het mooiste wat er is. Uiteindelijk belandt ook deze vis gewoon in het netje. Het blijkt een waanzinnig mooie spiegel te zijn. Na de foto’s snel de rig weer terug gelegd in de hoop op nog wat meer van dat moois.

De nacht verloopt stil. Ik kan gelukkig weer enigszins normaal slapen. Nou ja “normaal”, met een apparaat op je neus vanwege ernstige slaapapneu is het nooit echt normaal natuurlijk, maar toch… Even voor zessen knalt dezelfde hengel er vandoor. Wat volgt is een ´lauwe dril´ die absoluut geen recht doet aan wat ik al vrij snel in m’n net zie. Man, man wat een bak ligt daarin. Met veel moeite weet ik de vis in de boot te tillen. Deed ´ie in het water niet veel, nu ging ´ie los! Het kost me echt moeite om de vis in de boot te controleren en terug te varen naar m’n stek zonder m´n andere lijnen op te pikken. Uiteindelijk lukt het en weet ik de vis in de cradle te leggen. Hier gaat hij nog even verder met z’n wilde ongecontroleerde gedrag. Uiteindelijk is de batterij van de vis aardig leeg en kan ik hem eens goed bekijken. Wat een bak! Ik herken hem als de vis waar we in de appgroep, enkele dagen geleden, over hebben gesproken na mijn vangst van die grote rijen. Over vissen met je naam erop gesproken… Echt bizar!

Dikke vijftiger!

De Waymaster knalt ruim over de 25 kilo heen. Zo duurt het 21 jaar voor je je PB, op dit water, verbetert en nu lukt het twee keer in een paar dagen. Van deze vangst kan ik gelukkig al wat uitbundiger genieten dan van die andere bak. Hoe bizar is dit eigenlijk als je erop terug kijkt. Zonder mijn scheiding had ik deze twee vissen nu zeker nog niet gevangen. Het kan wat dat betreft echt raar lopen…

Of zoals de grote ‘JC’ altijd al zei: ”Elk nadeel hep z’n voordeel“. En nu? Nu zijn de stofwolken aanzienlijk opgetrokken en ben ik redelijk opgekrabbeld en ga ik verder. “Life goes on…” Terwijl ik dit artikel tik, klinkt op de radio een nummer van Ozzy Osbourne: “No more tears…” Dat lijkt me nou een mooi mantra.

Succes aan de waterkant!

Arno Spruit

Volg Arno Spruit op Instagram voor meer gave platen én vangsten!