New adventures in camouflage – Deel 3 – Mark Hoedemakers
In zijn vorige blog vertelde Mark Hoedemakers over de verdere verloop van zijn visserij in mei en juni. In deze nieuwe blog vertelt hij over een sessie die hij viste op Heybroek en over zijn rol als voorzitter van het Vereniging van Belgische Karpervissers (VBK)!
Mark aan het woord: In het midden van de zomer van ’19 trek ik er een avond, nacht en ochtend op uit met Seger en Ruud. Een kort sessie’tje waarin gezelligheid voorop staat. Mijn vismakkers zitten al op de stek aan de ingang, en ik pak m’n spullen iets verderop uit, in het struikgewas waar zich vroeger het meest zompige gedeelte van de oever bevond. Daar waar het Heybroek z’n naam aan te danken heeft. Nat land en moeras. Nu staat het er droog. Het water staat ruim anderhalve meter lager dan enkele jaren geleden. De droogte eist haar tol. Wat tot voor kort ondieptes waren die een biotoop verrijken, is nu vruchtbare grond voor grassen, kruiden en opschietend struikgewas. Vanuit meerdere oogpunten een achteruitgang.
Ik vaar drie hengels, elk voorzien van een choddy, op de bonnefooi uit. Puur op gevoel. Naar de donkere hoek aan de noordwestzijde, naar een plekje op het talud dat naar het ondertussen droog staande paaigebied leidt, en richting een plaatsje rechts onder de eigen kant. Rig op de rand van waar de waterpest begint te tieren, met de lijn slap daarover neergelegd. Elke onderlijn krijgt een behoorlijk aantal scheppen boilies over zich heen. Ruud slaat het tafereel gade, en kan het niet laten om me te wijzen op de hoeveelheid extra voer. ??Een bewuste keuze,? antwoord ik hem. ??Wie weet levert het wat op in deze tijd van het jaar. ’t Is hier rustig geweest de afgelopen weken. En als het niets wordt, is de kans op ’n bezoek van ??Tobback’ reëel. Die houdt wel van een forse hoeveelheid aas.? M’n makker glimlacht bevestigend.
Laatste termijn
De avond valt. Ruud gaart een steak, ik ga voor frieten en Seger houdt het sober. Gezonde kerel is ??t. We keuvelen over de dingen die ons momenteel bezig houden. We praten over karpervissen, de georganiseerde karpervisserij en ons aller VBK. Verleden, heden en wat er nog op ons af zal komen. Waar moet ’t heen? Relevantie en beleidskeuzes vormen de grondtoon van een partituur vol toekomstmuziek. Ik ben met m’n laatste rechte lijn als voorzitter van de Vereniging van Belgische Karpervissers bezig. Nog tot halverwege december, en dan zit het er op. Een boeiende reis van twaalf jaar komt dan ten einde. Drie termijnen van elk vier jaar. Voor een vereniging van deze omvang is het niet alleen goed dat een voorzitter mandaat om de zoveel tijd wordt doorgegeven, het is ook voor m’n gevoel een goed moment om terug naar de achtergrond te verdwijnen.
Een goed moment om naar de achtergrond te verdwijnen!
Terug naar de radertjes van het binnenwerk, weg van één van de twee functies die je gezicht onlosmakelijk met de club verbinden. VBK is namelijk meer dan haar voorzitter. Gelukkig maar. Vers bloed is bovendien nodig van tijd tot tijd. Een frisse bries, want een orkaan is gelukkig nog niet nodig om het volgende decennium VBK in te luiden. In een periode waarin het verenigingsleven in ’t algemeen best onder druk staat, kan VBK gelukkig nog teren op een stevige structuur met heel wat enthousiaste medewerkers en vrijwilligers.
Volboed run
Ik zoek al vroeg m’n door een prachtig bladerdek omgeven verblijf op. Tegen 22:30 u knip ik het licht uit, terwijl de anderen nog tot een eind na middernacht het gesprek verder zetten. De afspraak om bij dag en dauw alweer paraat te zijn, kom ik niet na. Heb me nog ??ns omgedraaid om zeven uur in de ochtend, na een karperloze nacht. Enige tijd later besluit ik toch boven water te komen, veeg ik de slaap uit de ogen en kuier door het hoge gras richting de buren.
Seger wist net een magnifieke volschub te strikken, die we met z’n tweeën op de digitale plaat vereeuwigen. Voor wat Ruuds hengels betreft, heeft ‘ie vannacht het geweer van schouder veranderd. Z’n boilies werden door de kreeften van de hairs geknipt, en dus koos hij voor tijgernoten. ??Jouw pop-ups zijn vast ook verdwenen,? meldt hij me gortdroog. ??Die kans acht ik klein.? was mijn antwoord. Een half uur verstrijkt. De zon staat best al hoog aan de lucht, wanneer halverwege de voormiddag één van mijn beetmelders het uitschreeuwt. Volbloed run: dat moet dus de rig in de eigen kant zijn die met succes een karper bij z’n kladden heeft.
Hate to say I told you so?
Een kort sprintje later ga ik vol aan de bak. De vis zit niet ver, maar is parallel langs de kruidgrens naar rechts gezwommen. Zonder boot kan ik ??m niet achterna en die ligt momenteel voor anker aan Seger en Ruud hun stek. Geen probleem! Ik hou druk op de hengel zonder de zaken te forceren, en laat de blank haar werk doen. De karper komt omhoog, en verandert koers. Al na enkele minuten dirigeer ik z’n lijf over het netkoord en is de buit binnen. Usual suspect ??Tobback’ is het haasje, uit al die vissen hier. Sommige beesten zijn al zo voorspelbaar als mensen?
Even later kan ook ik poseren met een dertiger. ??k Had hem al eerder hier ?? dat had de oplettende lezer uiteraard al door ?? maar dat mag de pret niet drukken. Vis op kant is vis op kant. En zo’n halvelings voorspelde vangst is altijd lachen. ??Hate to say I told you so?? Ook wat die drie perfect intacte pop-ups op m’n rigs betreft! ???
Even later kan ook ik poseren met een dertiger!
Druppelsgewijs bereiken me in augustus een aantal opmerkelijke vangsten. Tijd om in najaarsmodus te komen. Tijd voor een langgerekte seizoensfinale. Een nachtje per week, als dat nou eens zou lukken?
Tot de volgende!
